Αριβισμός, ή αλλιώς συνταγή δυστυχίας

Κυκλοφορούν ανάμεσά μας, περηφανεύονται αλαζονικά πως είναι ρεαλιστές, ωμοί και αντιμετωπίζουν τα γεγονότα ως έχουν.

Πολλοί εξ αυτών, ωστόσο, χρησιμοποιούν τις παραπάνω εκφράσεις για να ωραιοποιήσουν αυτό που στην πραγματικότητα είναι: αριβιστές. Αριβισμός, «τάση για γρήγορη ανάδειξη με τη χρήση οποιουδήποτε μέσου», μία εκ των ορισμών για τη λέξη-κλειδί του άρθρου. Καμία σχέση δηλαδή με τις λέξεις «ρεαλιστής» και «εγωιστής».

Έχοντας βιώσει τέτοιους ανθρώπους, θα έδινα και έναν εναλλακτικό ορισμό για τον αριβισμό: η κατάχρηση των όποιων συναισθημάτων και ενέργειας από τους υπόλοιπους ανθρώπους προς όφελος των προσωπικών στόχων. Επίσης: η πρόθεση εξαφάνισης των όποιων (στην προκειμένη περίπτωση ελάχιστων ή και μηδενικών) προσωπικών συναισθημάτων για χάρη της βραχυπρόθεσμης «ευημερίας». Τρίτον: η παντελής αναισθησία για οποιονδήποτε και ο,τιδήποτε υπάρχει σε αυτόν τον πλανήτη, εκτός του εαυτού μας, συν την αναισθησία για το γεγονός ότι ο άλλος μπορεί να πληγωθεί από τις πράξεις μας. Με λίγα λόγια, ο αριβιστής ξέρει ΜΟΝΟ να παίρνει (και μάλιστα τα πάντα), χωρίς ποτέ να είναι πρόθυμος να δώσει το ελάχιστο.

Η αλήθεια είναι ότι πρόσφατα έμαθα τη λέξη και έχω ενθουσιαστεί, διότι δεν έτυχε να την ακούσω επί χρόνια παρά το ότι περιγράφει ορισμένους ανθρώπους που έχω γνωρίσει.

Το λοιπόν. Φυσικά παίζει τεράστιο ρόλο στη ζωή μας το να ακολουθούμε τους στόχους μας, το ζήτημα όμως είναι ποιο επιθυμούμε να είναι το τίμημα. Παραδείγματος χάρη, προθυμοποιούμαστε να θυσιάσουμε ώρες ύπνου και να κουραστούμε περισσότερο ή αληθινές στιγμές με φίλους, συντρόφους και οικογένεια με αντάλλαγμα λιγότερη κούραση; Η πρώτη επιλογή δεν υπάρχει καν για τους αριβιστές, οι οποίοι έχουν ήδη επιλέξει τη δεύτερη. Βέβαια, άσχετα από το αλαζονικό ύφος με το οποίο υπερασπίζονται τον ασύλληπτα απεχθή χαρακτήρα και τις επιλογές τους, πρέπει να ξέρουν πως πάντα υπάρχει μία μέση οδός, μία ισορροπία. Ενδεικτικά, πόσοι άνθρωποι ζουν ευτυχισμένοι με τους δικούς τους ανθρώπους, έχοντας καταφέρει ή προσπαθήσει σημαντικά να επιτύχουν επαγγελματικούς (και μη) στόχους; Παρόλα αυτά, στους αριβιστές απουσιάζει εκκωφαντικά η πρόθεση.

Από τα ελάχιστα που ξέρω και έχω παρατηρήσει, αυτοί οι άνθρωποι ευημερούν πραγματικά για μικρό χρονικό διάστημα, ευνοούμενοι από το ακραία καπιταλιστικό σύστημα που υποστηρίζει τέτοιου είδους συμπεριφορές. Έχουν, όμως, θυσιάσει κάτι που δεν πρόκειται να αναπληρώσουν, όπως προανέφερα. Ανθρώπινες στιγμές.

Δυστυχώς, ακόμη και όταν καταλάβουν ότι έπρεπε να κρατήσουν μία ισορροπία και να μην εκμεταλλευτούν τους υπολοίπους για να αναδειχθούν, είναι εξαιρετικά δύσκολο να αλλάξουν. Διότι ο άλλος δρόμος είναι πολύ δύσκολος, και δεν έχουν διανοηθεί ποτέ να τον ακολουθήσουν. Συνήθως αυτό γίνεται αργά, μετά από πολλά χρόνια. Και όσα χρήματα και «κοινωνική αναγνώριση» να έχει επιτύχει κάποιος, ποτέ δεν θα μπορέσει να γυρίσει το χρόνο πίσω για να ζήσει τις στιγμές που επέλεξε να μη ζήσει. Την παρέα, την πραγματική χαρά και ξεγνοιασιά, την αγάπη, τον έρωτα, την κοινή υπερπροσπάθεια για τη διατήρηση των σχέσεων.

Μετά λοιπόν από όλα τα παραπάνω, πρέπει να επαναλάβω τον τίτλο: αριβισμός, ή αλλιώς συνταγή δυστυχίας…