Πολλά χρόνια με απασχολεί κάτι. Κάτι που άνθρωποι μου έμαθαν και που ευελπιστώ να μοιραστώ και να μεταδώσω. Όπως άνθρωποι μπορεί να κοιτάζουν κάτι και να μην το βλέπουν, είναι πολύ πιθανό το ίδιο να παθαίνει η πληθώρα των ακροατών.
Ακούνε επιφανειακά τη μουσική, και αυτό φαίνεται από το πώς την καρατομούν και τι μικρό μέρος αυτής κρατάνε και μνημονεύουν.
Μου λέει μια φίλη «ΑΓΑΠΩ PINK FLOYD» και εγώ εν συνεχεία τη ρωτάω σου αρέσει δηλαδή και η βαριά ψυχεδέλεια του Ummagumma; -Όχι
-Σου αρέσουν τα σημεία που το The Wall αποκτά τον πιο αφηγηματικό/θεατρικό χαρακτήρα του;
-Όχι.
-Μαίρη, δεν αγαπάς τους Pink Floyd, κοιτάς τον κώλο τους όταν περνάνε από μπροστά σου.
Για να αγαπήσεις τις μουσικές σου πρέπει να τις καταλάβεις ως το σημείο αναφοράς όσων αντιπροσωπεύουν στον κόσμο γύρω σου αλλά και μέσα σου. Πρέπει να δεις τον εαυτό σου στο δημιουργό και στο υπόλοιπο ακροατήριο. Πόσες φορές συμπάθησες κάποιον για τις ταινίες του και τις μουσικές του; Απλό Social Validation; Ίσως. Αλλά ίσως και μια ταύτιση της ευαισθησίας σας.
Για να ακούσεις λοιπόν τη μουσική και να γίνει πιο ανταποδοτική για εσένα αγαπητέ αναγνώστη, πρέπει να έχεις βαθμίδες μύησης σε αυτήν. Σταμάτα λοιπόν να κάνεις το μεγάλο λάθος. Σταμάτα να ακούς τραγούδια.
Αντ’ αυτού άκου δίσκους. Θες να γνωρίσεις τους Thievery Corporation; Τους Genesis ή τον Thelonious Monk; Τους Sex Pistols και το Johny Cash; Μείνε μακρυά από το κουτί με τα κομμάτια που έγιναν γνωστά και άκου δίσκους. Άκουσε το δίσκο. Διάβασε για τα μέλη, μήπως είναι ο πρώτος; Γιατί οι King Crimson διάβαζαν Λακάν και για Ευρωπαϊκό Μυστικισμό και πως οι ιστορίες της απώλειας μπήκαν στο Prince Rupert Awakes; Γιατί ο Joe Strummer γέννημα θρέμμα Λονδρέζος γράφει ξαφνικά στο δίσκο London Callin’ reggae; Πως η αφήγηση του κομματιού πλαισιώνει μεγαλύτερη αφήγηση. Άφησε με να σου δείξω με ποιο τρόπο θα γίνεις πλουσιότερος μουσικά.
Θα ξεκινήσω με το Ummagumma που προανέφερα και με τους Pink Floyd εν γένει που είναι ένας δίσκος που τον πονάω. Τον πονάω γιατί ως μουσικός καταλαβαίνω την τρομακτική του ροπή προς τον πειραματισμό και μου σπάει τα νεύρα που οι άνθρωποι που υποτίθεται ότι ακούνε τη συγκεκριμένη μπάντα δεν τον γνωρίζουν καν.
Το Ummagumma βγαίνει 7 Νοεμβρίου του 1969 και φτάνει στα Charts της Βρετανίας την 5η θέση. Πρόκειται επίσης για το τέταρτο πόνημα της μπάντας.
Αυτό που κάνει το άλμπουμ τόσο ξεχωριστό είναι οι τίτλοι των κομματιών που έχουν έναν σουρεάλ τόνο αλλά και η δομή τους καθώς η μπάντα επιτρέπει στον Sir David Gilmour να ξεδιπλώσει τη δεξιότητα του. Στο συγκεκριμένο δίσκο ο Gilmour αποδεικνύει το πόσο μοναδικά εκφραστικός είναι στο κομμάτι “Careful with that Axe Eugene” και το “Set the Controls for the Heart of the Sun” όπου το μέλλοτρον και η κιθάρα παράγουν κάποιους ήχους που θα ταίριαζαν σε ταινία διαστημικού ταξιδιού.
Στο live στην Πομπηία υπάρχουν πολλά από τα κομμάτια του Ummagumma και εκεί μπορεί κάποιος να δει τον Gilmour να μεγαλουργεί στο αρχαίο αμφιθέατρο και μοντάζ με πλάνα από λάβα που κατρακυλάει γύρω από το στόμα του ηφαιστείου πλουτίζουν ακόμα περισσότερο αυτή την εμπειρία.
Συνιστώ να ακούσετε το δίσκο έχοντας όλους τους στίχους μπροστά καθώς η παραγωγή όπως σχολίασε η ίδια η μπάντα δεν είναι πολύ καθαρή.
Καλή ακρόαση!!!
Πουλί της Φωτιάς
Sickman's Blog 
Leave a Reply