Κομματικές παρατάξεις στα πανεπιστήμια, wtf

Αυτή τη φορά δεν θα μιλήσουμε για την πρόσθεση κάποιου απαραίτητου χαρακτηριστικού, αλλά για την αφαίρεση μιας μορφής καρκίνου από τα πανεπιστήμια: τις πολιτικές παρατάξεις.
Τα πρώτα “τραπεζάκια” φοιτητικών παρατάξεων εντοπίζονται μεταπολεμικά στην Ελλάδα, ενώ οι φοιτητικές εκλογές πραγματοποιούνται από τις αρχές της μεταπολίτευσης.
Η πολιτικοποίηση των νέων είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει αλλαγή σελίδας σε μια κοινωνία. Στην περίπτωση, όμως, των φοιτητικών παρατάξεων, ο αρχικός στόχος της πολιτικοποίησης των νέων, έχει αντικατασταθεί ολοκληρωτικά από μια βρωμερή κομματικοποίηση, όμοια ή χειρότερη από αυτή που παρατηρούμε στο ελληνικό κοινοβούλιο, τον “καθρέφτη” της κοινωνίας.
Βασικά, προσωπικά εκτιμώ ότι η κατάσταση είναι πολύ μα πολύ χειρότερη στις κομματικές νεολαίες των πανεπιστημίων, σε σύγκριση με το ελληνικό κοινοβούλιο. Διότι πάντα ελπίζεις σε μια κοινωνική επανάσταση των νέων όταν αντικρίζεις ένα αγενές και κλειστόμυαλο κοινοβούλιο. Μετά συνειδητοποιείς ότι μια μερίδα αυτών που θα υποκινούσαν την εν λόγω επανάσταση, ακολουθούν τον ίδιο ακριβώς δρόμο.

Τραμπουκισμοί, άθλια προπαγάνδα, “δωράκια”, ενόχληση τύπου εισπρακτικών εταιρειών. Μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά της στρατηγικής που χρησιμοποιούν οι φοιτητικές παρατάξεις για να προσελκύσουν τα “στρατιωτάκια” τους. Εξευτελισμός των μαθημάτων, με τα πιόνια να στέλνουν ακόμη και μηνύματα στους εξεταζόμενους. “Επιθέσεις φιλίας”, μπουζούκια, ξανά μπουζούκια, ξανά και ξανά μπουζούκια (με πρώτη και καλύτερη τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ), “ψάρεμα” πρωτοετών φοιτητών ακόμη και με τη βοήθεια φανταχτερών παρουσιών (ω ναι). Και αυτά είναι μόνο όσα φαίνονται.
Το όνειρο όσων συμμετέχουν; Να καταφέρουν κάποια στιγμή να αποκτήσουν το πολυπόθητο κύρος από την κοινωνία, μέσω της “ισχύος” εντός της πολιτικής παράταξης. Κάποιοι άλλοι ψάχνουν απλά για παρέες και ταίρι, ενώ λίγοι -πιο απονήρευτοι- επιθυμούν όντως να δραστηριοποιηθούν πολιτικά και κοινωνικά, χωρίς καν να γνωρίζουν το, υπό το μηδέν, επίπεδο των παρατάξεων.

Αποτέλεσμα; Μετά από χρόνια, η συντριπτική πλειοψηφία των ενασχοληθέντων έχει καταλάβει την “απάτη” και έχει αποστασιοποιηθεί τελείως από τις φοιτητικές παρατάξεις, συνειδητοποιώντας το “βουνό” μαθημάτων σε εκκρεμότητα και αδυνατώντας να γυρίσει τον χρόνο πίσω ώστε να διασκεδάσει πραγματικά, όχι για το θεαθήναι. Αδυνατούν, επίσης, να γυρίσουν πίσω τον χρόνο για να διοχετεύσουν σε καλύτερες ασχολίες την ενέργεια που σπατάλησαν για να ευνοηθούν τα “κομματόσκυλα”.
Συνολικό αποτέλεσμα για την εκπαίδευση; Ένα ανυπέρβλητο -εδώ και δεκαετίες- εμπόδιο για εκσυγχρονισμό και πρόοδο. Και αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι δεν θυμάμαι κάποιον πολιτικό να έχει μιλήσει ανοικτά για αυτό το τεράστιο πρόβλημα, προτείνοντας ένα άλλο σύστημα πολιτικοποίησης των φοιτητών. Γιατί αυτό πρέπει να αλλάξει. Εχθές. Θα το λέμε μέχρι να γίνουμε γραφικοί: το πρώτο απαραίτητο βήμα για την ευημερία μίας κοινωνίας αφορά την εκπαίδευση. Την αναβάθμισή της, την ανεξαρτητοποίησή της από ο, τιδήποτε τοξικό.
Υπάρχουν αντίστοιχες παρατάξεις στις ανεπτυγμένες χώρες; Όχι. Τα κόμματα -όπως και οι θρησκείες- συνήθως δεν έχουν θέση στα πανεπιστήμια. Στη Σουηδία, για παράδειγμα, υπάρχει μια ενιαία παράταξη φοιτητών για το κάθε πανεπιστήμιο, η οποία διοργανώνει διάφορα events, πάντα σε σχέση και συνεργασία με το πανεπιστήμιο φυσικά. Μάλιστα, διαχειρίζεται και τα ποσά που συγκεντρώνονται από τις εξαμηνιαίες πληρωμές των φοιτητών (συνήθως μεταξύ 20 και 30 ευρώ ανά εξάμηνο) για την αναβάθμιση των υπηρεσιών του πανεπιστημίου.

Κλείνοντας, λοιπόν, πως θα καταφέρει να επουλώσει τις πληγές της μία κοινωνία, αν οι νέοι δεν κόψουν τα δεσμά με τις καταστάσεις και νοοτροπίες που κατέστρεψαν τη χώρα; Επίσης, πώς θα εκσυγχρονιστεί μία χώρα όταν δεν γίνεται σεβαστός ο ιερός χώρος του πανεπιστημίου;