«Άλλο εγωιστής και άλλο εγωκεντρικός»

Η ελληνική γλώσσα έχει περίπου 100.000 λέξεις και 300.000 σημασίες, λογικό είναι να χρησιμοποιούμε πολλές λέξεις με λάθος σημασία και πολλές λέξεις και σημασίες να παρερμηνεύονται. Μια από αυτές της σημασίες παρερμηνεύεται στην λέξη ”εγωισμός”.

Σπάζοντας λοιπόν την σύνθετη αυτή λέξη στα δύο παρατηρούμε ότι ετυμολογικά μιλάμε για την αγάπη προς τον ίδιο μας τον εαυτό, εγώ και ισμός (τάση προς ορισμένο τρόπο συμπεριφοράς) κάτι παρεξηγημένο στις μέρες γιατί οι περισσότεροι έχουν τον εγωισμό συνώνυμο του εγωκεντρισμού που ετυμολογικά σημαίνει ότι όλα κινούνται γύρω από τον ίδιο μας τον εαυτό, εγώ + κέντρο.

Γιατί είναι κακό κάνεις να αγαπάει τον εαυτό του; Πώς μπορεί να αγαπήσει κάποιος πραγματικά χωρίς πρώτα να αγαπάει τον ίδιο του τον εαυτό; Πώς θα σεβαστεί κάποιος το πρόβλημα του διπλανού του ή πως θα χαρεί με την επιτυχία του αν πρώτα δεν έχει αγαπήσει και σεβαστεί τις δικές του δυσκολίες και δεν έχει χαρεί με τις ίδιες του τις επιτυχίες; Δεν υπάρχει αγάπη για τους γύρω σου που να μην πηγάζει από την αγάπη που έχεις πρώτα για τον εαυτό σου. Έχουμε συνδέσει λανθασμένα την έννοια του εγωιστή με κάποιον που είναι παρτάκιας, δεν σκέφτεται κανέναν πέραν από τον εαυτό του, κάποιος που είναι αδιάφορος και αναίσθητος, αλλά αυτό λέγεται εγωκεντρισμός και δημιουργείται από την αποτυχημένη προσπάθεια του ατόμου που δεν αγαπάει τον εαυτό του να κάνει τους άλλους να τον αγαπήσουν. Κάπως έτσι το πνεύμα αποδυναμώνεται και κάποιος γίνεται νάρκισσος, εγωκεντρικός, παρτάκιας και είτε αποξενώνεται είτε φοράει την μάσκα του καλού και του γαμάτου χωρίς να αναλαμβάνει τις ευθύνες των πράξεών του εγωιστικά.

Γιατί πρέπει να είσαι εγωιστής για να έχεις το θάρρος να αναλάβεις τις ευθύνες σου εφόσον αγαπάς τόσο τον εαυτό σου που το βάρος των τύψεων σου ξέρεις πως σε φθείρει περισσότερο από τις ευθύνες αυτές καθ’ αυτές. Θεωρούμε λανθασμένα ότι εγωιστής είναι αυτός που αγαπάει τόσο τον εαυτό του που δεν έχει χώρο μέσα του για να αγαπήσει κανέναν άλλον και αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο ψέμα! Αυτός που αγαπάει τον εαυτό του μπορεί να ξεχωρίσει και να κρίνει αν αγαπάει κάποιον αληθινά όπως και αν δέχεται αντίστοιχα αληθινή αγάπη. Είναι αυστηρός και απαιτητικός με την ποιότητα γύρω του όπως είναι και με τον ίδιο του τον εαυτό και αυτό είναι το καύσιμο της εξέλιξης. Όντας εγωιστής παλεύεις να ανεβάσεις την ποιότητα την οποία ζεις εσύ σαν μονάδα αρχικά και κατ’ επέκταση και οι άλλοι γύρω σου. Το ότι θες να βλέπεις τον φίλο σου, τον σύντροφό σου, τους γονείς σου ακόμα και το παιδί σου χαρούμενο βαθιά μέσα του κρύβει την αγάπη που έχεις για εσένα πρώτα και θες στην πραγματικότητα σου αυτοί που αγαπάς να είναι καλά είτε αντίστοιχα στεναχωριέσαι όταν δεν είναι. Αν αγαπήσεις ακόμα περισσότερο τον εαυτό σου μπορείς να νιώσεις έτσι ακόμα και για κάποιον άγνωστο. Είναι γελοίο να μειώνουμε τον εαυτό μας και να επιτρέπουμε τα ‘πρέπει’ των άλλων να καθορίζουν την δική μας ζωή. Με αυτόν τον τρόπο κάποιος γίνεται έρμαιο αποφάσεων που δεν σκέφτεται καν αιτίες και συνέπειες καταλήγοντας εγωκεντρικός στην ύστατη του προσπάθεια να μειώσει την συχνότητα που απογοητεύει τον εαυτό του. Για μένα λοιπόν αν αυτός ο κόσμος ήταν γεμάτος από εγωιστές θα ήταν ένας πολύ καλύτερος κόσμος απαλλαγμένος από πρέπει, γιατί το μεγαλύτερο ”όπλο” που είχε ποτέ η ανθρωπότητα και ο λόγος της πνευματικής αναζήτησης και της εξέλιξης του είδους είναι η αγάπη, και για να καταλάβουμε τι σημαίνει αγάπη πρέπει να μας την δείξει κάποιος που αγαπάει τόσο πιο πολύ τον εαυτό του από εμάς τους ίδιους που έχει να μας δώσει περισσότερη αγάπη από αυτή που δίνουμε στον ίδιο μας τον εαυτό, και έτσι δημιουργούνται νέες δεξαμενές αγάπης μέσα μας μεγαλύτερες.  

Όπως λέει και ο Σωκράτης: ”Τι μου ψιθυρίζεις την Ιερότερη Λέξη των λέξεων, Διόστρατε; Φώναξε την δυνατά και μην ντρέπεσαι: Η ΑΓΑΠΗ!!!

J.T.