«Μέτρησα τα χρόνια της ζωής μου»

Εχθές μιλούσα με έναν από τους καλύτερους φίλους μου για το γεγονός ότι περνούν πολύ γρήγορα τα χρόνια, με αφορμή κάποιες πολύ όμορφες στιγμές τα προηγούμενα χρόνια.

Ειλικρινά δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι πέρασε τόσος καιρός τόσο γρήγορα. Αυτό όμως δεν είναι απαραίτητα κακό. Βασικά δεν είναι καθόλου κακό γενικότερα.

Όπως δεν είναι κακό το ότι από τότε έχει «στενέψει» ο κύκλος μας. Κάποιοι χάθηκαν λόγω της διαφορετικής πορείας της ζωής τους, από κάποιους χάθηκες εσύ για τον ίδιο λόγο. Άλλοι επίσης χάθηκαν επειδή δεν εκτίμησαν ποτέ τον χρόνο που ξόδεψες για αυτούς και το θεώρησαν δεδομένο. Έτσι χάθηκε η μαγεία της ανθρώπινης επαφής με σένα. Μπορεί βέβαια κι εσύ να έχεις κάνει το ίδιο με άλλους.

Το συμπέρασμα είναι πως με το πέρασμα του χρόνου μένουν αυτοί που ταιριάζουμε πραγματικά, όσοι διαθέτουν πραγματικό ενδιαφέρον για σένα. Αυτοί οι τέσσερις-πέντε ή και λιγότεροι.

Μετά λοιπόν από όλη αυτή τη συζήτηση, μου διάβασε το παρακάτω ποίημα του Βραζιλιάνου Mario Raul de Morais Andrade (το βρήκε σε ένα άλλο blog). Έψαξα και βρήκα ότι η συλλογή ονομάζεται «Ο πολύτιμος χρόνος ωρίμανσης» (The Valuable Time of Maturity). Και αυτό το ποίημα ήταν ό,τι καλύτερο είχα διαβάσει το τελευταίο διάστημα:

Μέτρησα τα χρόνια της ζωής μου

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.

Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.

Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.

Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.

Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.

Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια

Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…

Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’ όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ»…