Υπέρμετρος εγωισμός, ένα δηλητήριο των ανθρώπινων σχέσεων

Πριν μήνες βάλαμε στο μπλογκ δύο άρθρα με τίτλους «Μην γίνεις φίλε, αυτό που θέλουν οι άλλοι» και «Εγωισμός και εγωκεντρικότητα».

Αν τα ερμήνευσα σωστά, ουσιαστικά το δεύτερο κατέτασσε άθελά του στην εγωκεντρικότητα και όχι τόσο στον εγωισμό τα όσα γράφονταν στο πρώτο. Αν το ερμήνευσα καλά, ξαναλέω. Και εν μέρει θα συμφωνήσω, όσο σκληρό και αν ήταν το «Εγωισμός και εγωκεντρικότητα». Όχι από εμπάθεια, αλλά γιατί μερικές φορές πρέπει όντως να αλλάξεις κάποια πράγματα, ειδικά όταν αυτός που έχεις απέναντί σου προσπαθεί υπέρ του δέοντος, υπερβολικά, για να βελτιωθεί ο ίδιος και να βελτιώσει τη σχέση του με σένα. Ακόμη και αν εσύ δεν μπορείς να το δεις, μέσα στον υπέρμετρο εγωισμό σου.
Σχετικά με αυτό λοιπόν θέλω να μιλήσω σε αυτό το άρθρο. Τον υπέρμετρο εγωισμό, στη μέση εγωισμού και εγωκεντρικότητας. Αρχικά νόμιζα ότι ανακάλυψα έναν νέο όρο, αλλά τελικά έχουν γράψει για το ίδιο θέμα άλλα χίλιοι. No worries, θα παραθέσω το πως το βλέπω από την πλευρά μου.
Αρχίζοντας να πω τούτο: όλοι κάνουμε λάθη. ΌΛΟΙ. Επαναλαμβάνουμε, ακόμη, ένα λάθος. Όλοι θα φωνάξουν και θα ξεσπάσουν όταν είναι πιεσμένοι, όλοι θα μιλήσουν αθυρόστομα. Υπάρχει ανθρώπινη σχέση χωρίς φωνές, χωρίς τριβή? ΟΧΙ. ΑΠΛΑ. Επίσης, ακόμη και πολύ καλοί άνθρωποι κυριεύονται πολλές φορές από τέτοια συναισθήματα. Όλοι μας κατά περιόδους.

Όταν λοιπόν δεν μιλάμε για δολοφονίες και παρόμοια εγκλήματα, βία, ή κάποια απιστία στην περίπτωση του έρωτα, οι άνθρωποι που πράττουν χωρίζονται σε κάποιες κατηγορίες -στο μυαλό μου. Εξηγώντας, χωρίζονται σε αυτούς που δεν κάνουν τίποτα να επανορθώσουν, σε αυτούς που προσπαθούν να επανορθώσουν και, τέλος, σε αυτούς που προσπαθούν υπερβολικά να επανορθώσουν. Στα μάτια του υπέρμετρα εγωιστή, λοιπόν, οι δύο τελευταίες κατηγορίες ίσως αποτελούνται από αδύναμους ανθρώπους. Με όπλο τη «λογική», ο κάθε ένας προσπαθεί να ισοπεδώσει τον άλλον προκειμένου απλά να έχει δίκιο. Απλά να έχει δίκιο.
Εγώ έχω να πω πως φθάνει πια με τη «λογική» και τα επιχειρήματα ρε φίλε! Η λογική, για μένα τουλάχιστον, είναι οι πράξεις. Πράξεις για τον άλλον, προσπάθεια να βελτιωθούμε, να καταλάβουμε! Και η κατανόηση και η συγχώρεση αποτελούν πράξεις. Η λογική δεν κρύβεται απαραίτητα πίσω από θεωρίες και βιβλία. Στη δύσκολη καθημερινότητα, η λογική αντανακλάται με τις πράξεις. Αυτή η προσπάθεια είναι που ξεχωρίζει αυτούς που όντως θέλουν, επιθυμούν. Όπως, επίσης, ο σεβασμός στην ανθρώπινη σχέση και την προσωπικότητα έρχεται πάλι μέσα από τις πράξεις. Όχι από τις θεωρίες και κοινωνικά όρια.

Δεν λέω φυσικά να μην έχουμε εγωισμό και να δεχόμαστε τα πάντα. Φυσικά και πρέπει ο καθένας να βάζει όρια. Μιλάω για τις περιπτώσεις που τα λάθη ακολουθεί μία τεράστια προσπάθεια (που δεν χρειάζεται κιόλας) για επανόρθωση, η οποία μεταφράζεται λανθασμένα από τον άλλον. Είπαμε ότι μεταφράζεται σαν αδυναμία, ανασφάλεια και υπερβολική ανάγκη για την ανθρώπινη σχέση. Κι έτσι, ακούσια ή εκούσια, αυτή η προσπάθεια μεταφράζεται (λανθασμένα ξαναλέω) σε έναν άνθρωπο ο οποίος είναι δεδομένος και όχι διεκδικήσιμος.

Αυτό που δεν γίνεται κατανοητό, όμως, από τον υπέρμετρα εγωιστή (ο ίδιος άνθρωπος που σε άλλη περίπτωση ίσως εκλάμβανε ως αδιαφορία τη χαλαρότητα) είναι το εξής: ο σύντροφος, ο φίλος, ή ο οποιοσδήποτε προσπαθεί να επανορθώσει ή απλά να διατηρήσει την εν λόγω ανθρώπινη σχέση, δεν σε έχει απαραίτητα ανάγκη όπως νομίζεις. Επιλέγει να προσπαθήσει γιατί βλέπει αυτό που δεν μπορείς να δεις εσύ. Κατανοεί, υποφέρει για τα λάθη του (είτε ελάχιστα, είτε σοβαρότερα), συγχωρεί τα δικά σου επειδή όπως είπα κατανοεί, και ξαναπροσπαθεί. ΤΟ ΕΠΙΛΕΓΕΙ να δίνει αυτήν την ενέργεια, όπως μπορεί να επιλέξει οριστικά το να σταματήσει μία μέρα να ασχολείται μαζί σου.

Οπότε γενικά θα έλεγα σε εσένα αγαπητέ/ή φίλε/η που είσαι τόσο λογικός/ή, απλά να χαλαρώσεις και να μην διώχνεις από δίπλα σου ανθρώπους που ίσως δεν γνωρίσεις πάλι. Όπως σε κατάλαβαν πραγματικά πολλές φορές, ας το κάνεις κι εσύ. Πραγματικά όμως. Όχι αφότου προσπαθήσεις να ισοπεδώσεις τον άλλον προκειμένου να ικανοποιήσεις τον υπέρμετρο εγωισμό σου. Η συγγνώμη, η εκ νέου συγχώρεση, η κατανόηση και η περαιτέρω προσπάθεια για κάτι που όντως μας ενδιαφέρει, δεν βλάπτει τον εγωισμό. ΑΥΤΟ.