Ένας άθεος στην εκκλησία

Το περασμένο Σάββατο πήγα στο μνημόσυνο ενός συγγενή μου, προκειμένου να τιμήσω τη μνήμη του. Η αλήθεια είναι ότι, ως άθεος τα τελευταία χρόνια αλλά και ως ένας άνθρωπος που δεν έχει σε εκτίμηση μια σημαντική μερίδα ιερέων και θρησκευόμενων, δεν πατάω συχνά το πόδι μου στην εκκλησία. Για την ακρίβεια, δεν πατάω καθόλου. Πάω μόνο σε δυσάρεστα γεγονότα, καθώς αγαπημένοι άνθρωποι φεύγουν από τη ζωή.

Η ατμόσφαιρα στην εκκλησία ήταν όμορφη για να είμαι ειλικρινής, διότι επικρατούσε μια ηρεμία. Αυτό που μου έκανε άκρως θετική εντύπωση, όμως, ήταν κάτι άλλο. Ο παπάς της εκκλησίας, ο οποίος μετά το πέρας της τελετής μας έβγαλε έναν λόγο που πραγματικά δεν περίμενα.
Πιο αναλυτικά, αφού μίλησε για τον Θεό και τη βασιλεία του και λοιπά, στα οποία δεν έδωσα και σημασία για να είμαι ειλικρινής, σημείωσε το εξής: ότι θεωρεί πολύ πιο τίμιο άνθρωπο αυτόν που δεν αποδέχεται τον Θεό και περνά έξω από την εκκλησία χωρίς να κάνει το σταυρό του, σε σύγκριση με αυτόν που πάει στην εκκλησία και δεν έχει αποδεχθεί τις αξίες που προστάζει το κήρυγμα του Ιησού. Επίσης, είπε ότι κανένας μας δεν πρέπει να θεωρείται ανώτερος και αναμάρτητος, καθώς απολύει τη μεγάλη ευκαιρία να τον συγχωρέσουν για τα λάθη του. Σε αυτό, πρόσθεσε ότι πρέπει να ζητάμε συγγνώμη, να μην είμαστε εγωιστές αλλά Άνθρωποι και αλληλέγγυοι, γιατί ποτέ δεν ξέρουμε τι θα ξημερώσει σε εμάς αύριο. Ότι όλοι είμαστε ίσοι και οι πράξεις και η μετάνοια θα μας ξεχωρίσουν. Αυτά να τα ακούτε όλοι όσοι πιστεύετε! Βασικά όλοι, είτε πιστεύουμε στον Θεό είτε όχι.

Μέσα σε όλα όσα έλεγε περίμενα να ακούσω το ψεγάδι, ανέμενα όλα αυτά τα όμορφα να ήταν πρόλογος για κάτι άλλο. Αλλά όχι, δεν ήταν τίποτα από αυτά, ήταν απλά κάποια πράγματα που έπρεπε να λέγονται σε όλες τις εκκλησίες του κόσμου καθημερινά.
Και είπα από μέσα μου “επιτέλους μπράβο”, σκεπτόμενος ότι, ευτυχώς, υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι στην εκκλησία. Το άλλο άκρο από τους ρατσιστές, αλαζόνες που έχουμε δει ουκ ολίγες φορές.