Αν μιλούσα για τον έρωτα θα μπορούσα να περιγράψω σκηνές από τις πιο ωραίες ταινίες, να δώσω κάποιους από τους πιο δυνατούς στίχους που έχουν γραφτεί ποτέ, ή να πω ιστορίες που ακούγονται κατά καιρούς με ανεκπλήρωτους έρωτες και happy endings.
Αν μιλούσα για τον έρωτα θα έλεγα πως εμφανίζεται με πολλές μορφές. Θα έλεγα κάποια πράγματα για τον έρωτα για την ζωή… Πόσο σημαντικό είναι να ερωτευτείς την ζωή και να θες να την φτιάξεις. Να πάρεις αυτόν τον ρευστό πηλό και να τον κάνεις στα μέτρα σου, να σμιλεύεις τις γωνίες του κάθε φορά και κάθε μέρα. Αλλά μάλλον κάτι άλλο σκέφτομαι..
Σκέφτομαι πώς με τον ίδιο τρόπο ερωτεύεσαι έναν άνθρωπο. Είσαι παιδί και ονειρεύεσαι να πιάσεις απλά το χέρι του, ή τα μαλλιά της, ή να σε κοιτάξει λίγο πριν μπείτε στην τάξη. Μεγαλώνεις λίγο και πριν κοιμηθείς ακούς εκείνη την μουσική που σου θυμίζει αυτό το άτομο. Για λίγο η μουσική έχει γίνει το υποκατάστατο του συναισθήματος και οποιαδήποτε μορφή αυτού του έρωτα έχει άκουσμα πλέον. Τώρα ίσως είναι λίγο ταμπού το θέμα, τα συναισθήματα παραγκωνίζονται μέρα με την μέρα και οποιαδήποτε ένδειξη τέτοιου παλιακού συναισθήματος σε καθιστά αδύναμο, κακομοίρη ονειροπόλο. Δεν με πειράζουν οι χαρακτηρισμοί. Με ενοχλεί αρκετά να το κρύβεις εσκεμμένα, να θες να δει ο άλλος πόσο σκληρός είσαι, πόσο αντέχεις μόνος και πόσο ο έρωτας ανήκει στις σκουριασμένες ψευδαισθήσεις μιας περασμένης γενιάς. Γιατί αυτό το κρυφτό, το έχεις σκεφτεί;
Μεγαλώνουμε σιγά σιγά, βιώνουμε ελάχιστα το χάσμα των γενεών με μία πρώτη επαφή με τον σύγχρονο έρωτα και αυτό το μικρό κομμάτι ελευθερίας. Ο έρωτας όπως γράφτηκε από γενιές πριν από την δική μας έχει πλέον άλλο πρόσωπο, όχι απαραίτητα κακό αλλά σίγουρα άλλο. Ξένο.
Παλιά ίσως ήταν προσχεδιασμένο. Ίσως ήταν απλά μονογαμικό και ακραία από ένα άτομο σε ένα άλλο. Κάποιες φορές ο έρωτας ως βίωμα παραγκωνίζεται και η απλή επιβίωση και οι κοινωνικές προσταγές παίρνουν κυρίαρχη θέση.
Ας έρθουμε στο σήμερα όμως. Ας δημιουργήσουμε μία υποθετική ιστορία που οποιοσδήποτε θα ταυτιζόταν. Ή και κανένας.
Γνωριστήκαμε ένα βράδυ μέσω ενός κοινού γνωστού, μιλήσαμε, με έκανες για λίγο να χαμογελάσω. Είναι πολύ σημαντικό να κάνεις τον άλλον να γελά, να χαίρεται που βρίσκεται δίπλα σου. Έβρισκα συνέχεια δικαιολογία για να σε αγγίξω και να σου δείξω πόσο όμορφα περνάω. Ήταν μάλλον η στιγμή, ή το πριν, όμως σίγουρα μου άλλαξες το μετά. Απομακρύνθηκα, είπαμε πως χαρήκαμε για την γνωριμία όμως μέσα μου ένιωθα πως κάτι άφησα πίσω λέγοντας “καληνύχτα”. Ίσως να ήταν από τις πιο αμήχανες στιγμές στην έως τότε ζωή μου, όμως παράλληλα τόσο όμορφη. Εκείνο το βράδυ ανόητες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου, όπως η δυνατότητα να σου λείπει κάποιος ενώ ξέρεις μόνο το όνομά του, και το χρώμα των ματιών του. Ο καιρός περνά, δεν έχουμε συναντηθεί και το πρόσωπο που είχα τόσες μέρες στο μυαλό μου χάνει την πραγματική του μορφή και παίρνει μία άλλη, αυτή που θέλω εγώ να έχει, αυτή που θα με ικανοποιούσε ιδανικά σε μία σχέση. Θέλω να σε δω όμως ντρέπομαι να στο πω, νιώθω ότι εκτίθεμαι και οποιαδήποτε φράση βγει από το στόμα μου θα είναι φράση απελπισίας με μία δόση ηλιθιότητας. Με κάποιον τρόπο βρισκόμαστε, μιλάμε, με φιλάς και τίποτα δεν μου δείχνει το αντίθετο από την ιστορία που έχω πλάσει στο μυαλό μου. Στο μυαλό μου με θες και εσύ και τίποτα δεν είναι λάθος.
Στην πρώτη μας συνάντηση σβήνω οποιοδήποτε σημάδι αδιαφορίας και νιώθω ότι με θες. Πιστεύω ότι βλέπεις κάτι ξεχωριστό σε εμένα και σύντομα θα βρεις λίγο παραπάνω χρόνο για να μου το δείξεις. Όμως οι μέρες κυλούν, οποιαδήποτε αρνητική προς αυτή την εικόνα συζήτηση είναι ξεκάθαρα θολή και έχει την μορφή μιας ξεχασμένης ανάμνησης στο μυαλό μου. Κάποια στιγμή μου λες πως δεν μπορείς να έρθεις να με δεις και νιώθω μία επιφανειακή ενόχληση. Σίγουρα σε δικαιολογώ και προσπαθώ να σου αποδείξω ότι είμαι όντως ξεχωριστός χαρακτήρας και δεν θα σου κρατήσω κακία, άλλωστε δεν το ήθελες. Με θες. Δεν σε ενοχλώ και με διακριτικό τρόπο σου δείχνω ότι θα ήθελα να με προσεγγίσεις. Δεν αγχώνομαι ότι το μυαλό σου τρέχει κάπου αλλού, αγχώνομαι μόνο για τα πόσα πράγματα κάνω λάθος και δεν έχω καταφέρει να σε κερδίσω. Κάποιες φορές δικαιώνομαι και κάποιες φορές πέφτω πάλι. “Ίσως δεν με θέλει τελικά.” Μα πώς γίνεται; Τα είχα πλάσει τέλεια στο μυαλό μου.
Ο καιρός περνά και σιγά σιγά ανασύρω αναμνήσεις. Αυτές που έθαψα για να συνεχίσω να πιστεύω πως με θες. “Μάλλον δεν με θέλει.” Το έκανα και αυτό κομμάτι μου, όμως δεν απέβαλα αυτό το “μάλλον”. Με νοιάζεις, όμως το φταίξιμο είναι όλο δικό μου, γιατί δεν προσπάθησα αρκετά και ήμουν τόσο-όσο για να με συμπαθήσεις απλά, δεν προσπάθησες. Και μείναμε φίλοι.
Πώς σου φάνηκε αυτή η μικρή ιστορία; Ίσως λείπει η άλλη πλευρά. Ίσως ήταν έτσι οι συγκυρίες και δεν βγήκε πουθενά. Είναι όμως όλο αυτό έρωτας; Ο έρωτας λένε είναι βίαιος, με διεκδικήσεις, εγωισμούς και παθιασμένα φιλιά. Όμως φίλοι; Αυτή είναι μία εύκολη λύση σε όλα τα προβλήματα. Ίσως είναι και το μυστικό για κάθε επιτυχία, δεν ξέρω. Να δεις τόσο ήρεμα τις καταστάσεις, από μία εξωτερική ματιά, και να πεις δεν πειράζει, συμπαθώ όπως και να έχει αυτόν τον άνθρωπο, με ή χωρίς το ερωτικό κομμάτι. Είναι και αυτή μία μετάβαση στην άπλαιτη ελευθερία; Το σίγουρο είναι πως το έχω δει, έχω δει μία άνεση που δεν ξέρω πώς να την χαρακτηρίσω. Σε πολλούς ανθρώπους είναι φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, και σε άλλους ο έρωτας χαράζεται βαθιά και δεν μπορούν να ξαναδούν εκείνον που τους προκάλεσε αυτό το συναίσθημα. Ή συμπεριφέρονται αλλοπρόσαλλα, χωρίς νόημα.
Δεν προσπαθώ να συγκρίνω το πριν και το μετά, ούτε να βάλω σε κατηγορίες ανθρώπους και καταστάσεις, όμως είναι βιώσιμο όλο αυτό; Είναι δυνατόν να ζεις μία ζωή στον φόβο πώς θα χαρακτηρίσει ο διπλανός σου τα συναισθήματά σου και πώς αυτά εκδηλώνονται; Είναι δυνατόν να θες να αγγίξεις εκείνο το άτομο και να φοβάσαι; ..Αν μπορούσα να μιλήσω για τον έρωτα θα μπερδευόμουν και δεν θα ήξερα τί παραπάνω να πω. Ίσως η λύση είναι μέσα στον καθένα ξεχωριστά. Ίσως οδεύουμε σε καταστάσεις ακραίες με τις ορμές χορτασμένες και τον έρωτα παραγκωνισμένο και ταλαιπωρημένο. Ίσως είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων.
Αν ήξερα θα το έγραφα.
Ειρήνη Σταυροπούλου
Sickman's Blog 
Leave a Reply