Άλλοι το λένε κάρμα άλλοι μοίρα, προκαθορισμένο μονοπάτι ή το αποτέλεσμα των σκέψεων και των πράξεων μας; Άλλοι νιώθουν αδικημένοι με “πολλά” και άλλοι “ευλογημένοι” με λίγα. Ευτυχισμένοι με κατάθλιψη και καταθλιπτικοί μέσα στην ευτυχία τους.
Όλα σκατά σκέφτεσαι και εσύ μικροαστέ, όλα σκατά και εσύ πρόσφυγα, όλα σκατά αγρότη και όλα σκατά δικηγόρε, όλα σκατά άστεγε.
Ο καθένας κουβαλάει το σταυρό του. Όλοι μαζί και χωριά κάπου σε αυτό το σημείο του φάσματος του χορό χρόνου παλεύουμε. Παλεύουμε μέσα στην ρουτίνα, παλεύουμε μέσα στην δουλειά μας, παλεύουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, παλεύουμε να μεγαλώσουμε το είναι μας, παλεύουμε να βρούμε τόπο πάνω στον τόπο μας, παλεύουμε να αγαπάμε, παλεύουμε να μην μισούμε, παλεύουμε να βρούμε τροφή, παλεύουμε να μην χάσουμε την πίστη μας, παλεύουμε να βρούμε την πίστη μας, παλεύουμε με τους δαίμονες μας, παλεύουμε με τον χρόνο, παλεύουμε κυβερνήσεις, παλεύουμε για την ειρήνη, παλεύουμε σε πολέμους, παλεύουμε με αρρώστιες, παλεύουμε με ανασφάλειες, παλεύουμε με την κατάθλιψη, παλεύουμε με το άγχος, παλεύουμε για ισότητα, παλεύουμε για εδαφικές εκτάσεις, παλεύουμε για οικολογική συνείδηση, παλεύουμε για χρήματα, παλεύουμε για παιδεία, παλεύουμε με ψυχικές διαταραχές, παλεύουμε τον ρατσισμό, παλεύουμε για εθνική κυριαρχία. Γενικά παλεύουμε.
Τι κάνεις;
Να εδώ μωρέ στον αγώνα.
Πάνω σε έναν κόκκο άμμου, κάπου θαμμένο σε με απέραντη αμμουδιά που λέγεται σύμπαν, ζωντανοί οργανισμοί του ίδιου τύπου, φορτισμένοι με διαφορετικά επίπεδα φορτίου, εκπέμπουν ενέργεια αλλά αρνητική και άλλα θετική, γιατί παλεύουν ο καθένας με τα δικά του, μέσα σε έναν ακόμα πιο μικρό ή πολύ πιο μεγάλο χώρο από την αμμουδιά που λέγεται νους.
Είμαστε τόσο μικροί μπροστά στο άπειρο της αμμουδιάς, και είμαστε η ίδια ράτσα πάνω στον ίδιο κόκκο, άνθρωποι, ζώα, δέντρα, σύννεφα είμαστε ένα, ακόμα και μπροστά από τον φακό του μεγαλύτερου μικροσκοπίου. Τόσο διαφορετικοί και τόσο ίδιοι.
Κάποιοι έχουν αγάπη για όλους μας, κάποιοι έχουν σοφία μεγαλύτερη και από την αμμουδιά μας, κάποια πλάσματα είναι πιο αγνά και από το νερό στα ποτάμια της Ηπείρου, κάποιοι δεν έχουν σπίτι και δίπλα τους αισθάνεσαι ζεστασιά, κάποιοι δεν έχουν χρήματα και είναι τα πιο ευτυχισμένα φωτεινά φορτία πάνω στον κόκκο, άλλοι είναι τρελοί και η φιλοσοφία τους αγγίζει τις δονήσεις του Πλάτωνα. Και ο χορός των φορτίων πάνω στον κόκκο συνεχίζεται. Πάντα με τον κίνδυνο της διάσπασης του ατόμου στην γωνία, πάντα με τα θετικά φορτία να παλεύουν με τα αρνητικά φορτία να δημιουργούν την ενέργεια που χρειάζεται για να υπάρχει ζωή πάνω στον κόκκο. Όπως τα ερυθρά αιμοσφαίρια παλεύουν τους ιούς, έτσι και κάποιων ο νους παλεύει τον καρκίνο κάποιων άλλων και όλα δένουν αρμονικά και από μακριά μοιάζει με όμορφο χορό σιντριβανιού και η ιστορία συνεχίζεται.
Έχουμε ότι μας αξίζει, αυτό μ’ αγγίζει.
J.T.
Sickman's Blog 
Leave a Reply