Μία ντροπή του σύγχρονου κόσμου

Άλλοι το αποκαλούν οπισθοδρόμηση, άλλοι μεροληψία, εγώ το αποκαλώ ίσως τη μεγαλύτερη ντροπή των καιρών μας.

Δύο πράγματα δεν μπορώ να δεχθώ σίγουρα, εν έτει 2020. Πρώτον, ότι, παρά τη δημιουργία τεράστιου παγκόσμιου πλούτου, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που λιμοκτονούν και πεθαίνουν από αρρώστιες που έχουν ήδη καταπολεμηθεί. Δεύτερον, ότι ακόμη καταδικάζονται πολίτες για βλασφημία. Και δεν μιλάω τόσο για τις χριστιανικές χώρες, όπου, αν και υπάρχουν πολλές φορές ορισμένες παράλογες καταστάσεις, αδιαμφισβήτητα η κατάσταση είναι ασύγκριτα καλύτερη από τις μουσουλμανικές.

Σε μια εκ των πιο σκληροπυρηνικών, το Πακιστάν, ο ακαδημαϊκός Junaid Hafeez έχει καταδικαστεί από τον Δεκέμβριο 2019 σε θάνατο, για βλασφημία προς τα θεία, έχοντας συλληφθεί από το 2013. Ο πρώτος του δικηγόρος δολοφονήθηκε. Ο Junaid, ένας εξαιρετικά μορφωμένος άνθρωπος, προστίθεται στη μακρά λίστα των θυμάτων της αντίληψης των αρχών σε μουσουλμανικές χώρες, ή, για να το πω καλύτερα, στις χώρες με θρησκευτικό φανατισμό.

Σήμερα έψαξα αρκετά στο ίντερνετ προκειμένου να δω την εξέλιξη της υπόθεσης και δυστυχώς δεν βρήκα κάτι σχετικά με την έφεση που είχε προειδοποιήσει πως θα έκανε ο δικηγόρος του (ο οποίος δέχεται επίσης απειλές για τη ζωή του).

Και με αφορμή τούτο, προχώρησα στο ποστ που διαβάζετε αυτή τη στιγμή.

Όπως όλοι μας, είμαι αναγκασμένος να παρακολουθώ τις εξελίξεις εξ αποστάσεως. Τουλάχιστον όμως όσο περισσότεροι το γνωρίζουν, τόσο καλύτερα, εκτιμώ.

Αρχικά επειδή αυξάνεται η αλληλεγγύη και, δευτερευόντως, επειδή θυμόμαστε που μπορεί να φθάσει μια θρησκειοκρατική κοινωνία αλλά και να εκτιμούμε την ελευθερία του λόγου.

Οι ανθρωπιστικές οργανώσεις, μεταξύ αυτών και η Διεθνής Αμνηστία, έχουν καταδικάσει την απόφαση των πακιστανικών αρχών, ωστόσο δεν έχω διαβάσει επίμονες εκκλήσεις ή κάποια οργανωμένη προσπάθεια.

Υπό σκληρές συνθήκες κράτησης και καταπονεμένος σωματικά και πνευματικά, ο Hafeez περιμένει τη στιγμή που η δικαιοσύνη θα λάμψει επιτέλους για αυτόν.

Λυπάμαι και ελπίζω για τους ανοικτόμυαλους ανθρώπους που ζουν σε τέτοιες κοινωνίες, λυπάμαι τους υπόλοιπους σε αυτές τις κοινωνίες που δεν θα καταλάβουν ποτέ πόσο όμορφο είναι να ζεις σαν ένα ελεύθερο ον.

Βασικά, τώρα που το ξανασκέφτομαι, τη δεύτερη κατηγορία δεν ξέρω αν τη λυπάμαι, διότι βρίσκονται στη μιζέρια και το σκοτάδι που επιλέγουν και τους αξίζει.

(Πηγή εικόνας: Deutsche Welle)