Διεθνής Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος, γιατί πολλοί έχουν ξεχάσει

Ένα κοινό χαρακτηριστικό όσων ελπίζουν σε αναβίωση των φασιστικών καθεστώτων είναι η ημιμάθεια ή παντελής έλλειψη γνώσεων για τα ιστορικά γεγονότα.

Δυστυχώς, πιο πολλοί από ποτέ στη μετά-Β’ Παγκοσμίου Πολέμου εποχή, υποστηρίζουν τον ναζισμό και δεν διστάζουν να προχωρούν σε πράξεις βίας, αποδεικνύοντας πως αν διέθεταν παραπάνω ισχύ θα έπρατταν πιθανότατα ό,τι και οι πρόγονοί τους. Φυσικά και η χώρα μας δεν απουσιάζει από την εποχή της ανόδου των νεοναζί, διαθέτοντας, μάλιστα, τους πιο σκληροπυρηνικούς σε όλη την Ευρώπη. Κάτι για το οποίο θα έπρεπε να ντρεπόμασταν. Και δεν πρόκειται πλέον για οργή κατά του συστήματος. Τρεις εκλογικές αναμετρήσεις πέρασαν και περίπου ένας στους δέκα επέλεξε φασισμό. Τέλος πάντων, ας επικεντρωθούμε στην πολύ σημαντική σημερινή επέτειο: την Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος.

Σαν σήμερα, η επέλαση του «Κόκκινου Στρατού» καταλήγει στο κολαστήριο του Άουσβιτς. Ο στρατός που έδωσε τη χαριστική βολή στους Ναζί, βρίσκει περισσότερους από 7.000 παρατημένους κρατούμενους σε τρισάθλια κατάσταση, τους οποίους παράτησαν οι Ναζί γιατί δεν θα μπορούσαν έτσι κι αλλιώς να ακολουθήσουν την πορεία θανάτου. Η επιχείρηση «Βιστούλα – Οντέρ» είχε ξεκινήσει από τις 12 του Γενάρη, όταν και τα σοβιετικά στρατεύματα άρχισαν τη μεγάλη επέλασή τους με κατεύθυνση τη πρωτεύουσα της ναζιστικής Γερμανίας, το Βερολίνο.

Οι Γερμανοί, από τον Νοέμβρη του 1944, προετοιμάζονται να αποχωρήσουν, μη μπορώντας να σταματήσουν την επέλαση του Κόκκινου Στρατού. Άρχισαν να γκρεμίζουν τα κτίρια – μάρτυρες των φρικαλεοτήτων τους. Τα κρεματόρια και οι τέσσερις θάλαμοι αερίων ισοπεδώθηκαν. Οι αποτεφρωτήρες αποσυναρμολογήθηκαν και ετοιμάστηκαν να μεταφερθούν στο άλλο στρατόπεδο συγκέντρωσης, το Μαουτχάουζεν, το οποίο πίστευαν οι Γερμανοί ότι δεν θα έπεφτε  στα χέρια των Συμμάχων.

Μέχρι τις 18 Γενάρη, οι Γερμανοί εκκένωσαν τα στρατόπεδα του Άουσβιτς, καθώς οι σοβιετικές δυνάμεις πλησίαζαν το συγκρότημα του Άουσβιτς, οδηγώντας σε πορείες θανάτου, μέσα στα χιόνια, περίπου 60.000 εξαθλιωμένους κρατούμενους, με κατεύθυνση το στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλσεν στην πόλη Μπέργκεν, και την πόλη Βότζισλαβ Σλάσκιστο δυτικό τμήμα της Άνω Σιλεσίας, όπου φόρτωναν όσους είχαν επιζήσει, σε τρένα για τα άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γερμανία. Τα SS πυροβολούσαν όποιον έμενε πίσω ή δεν είχε τις δυνάμεις να συνεχίσουν. Περισσότεροι από 15.000 κρατούμενοι έχασαν τη ζωή τους σε αυτές τις πορείες θανάτου από το Άουσβιτς.

Δυο μέρες μετά, στις 20 Γενάρη, οι Γερμανοί επιστρέφουν στο συγκρότημα Άουσβιτς -Μπιρκενάου και ανατίναξαν τα δυο τελευταία κρεματόρια, στην προσπάθειά τους να  εξαφανίσουν τα ίχνη των αποτρόπαιων πράξεών τους από τους Σοβιετικούς. Εκείνο το πρωινό οι σοβιετικοί στρατιώτες του 322ου τμήματος πεζικού της 60ης Στρατιάς, με επικεφαλής τον Συνταγματάρχη του Κόκκινου Στρατού Πάβελ Κουρότσκιν, μπήκαν στο πρώτο στρατόπεδο, το Άουσβιτς Ι, όπου αντίκρισαν τις πρώτες εικόνες της φρίκης του Άουσβιτς στα πρόσωπα των 1200 επιζώντων του στρατοπέδου.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας έμπαιναν στο Αουσβιτς ΙΙ, το περίφημο στρατόπεδο Μπίκερναου, όπου βρήκαν 5.800 επιζώντες, ανάμεσά τους 611 παιδιά. Από τα 230 000 παιδιά που βρίσκονταν στο Άουσβιτς, μόνο 611 απελευθερώθηκαν.

Από τους επιζώντες του Άουσβιτς ακούστηκαν οι πρώτες διηγήσεις για τα τερατώδη εγκλήματα των ναζί που είχαν διαπραχθεί στο Άουσβιτς από τους Γερμανούς φασίστες. Από τα πάνω από 6 εκατομμύρια ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στα απάνθρωπα στρατόπεδα συγκέντρωσης που είχαν δημιουργήσει οι Γερμανοί φασίστες, πάνω από 1,3 εκατομμύριο εξοντώθηκαν στο Άουσβιτς. 900.000 επιλέχτηκαν και εκτελέστηκαν με διάφορους τρόπους, θανατώθηκαν με δηλητηριώδη αέρια σε ειδικούς θαλάμους αερίων, απαγχονίστηκαν, πυροβολήθηκαν, έγιναν πειραματόζωα για την εξακρίβωση της αντοχής των ανθρώπων σε διάφορα δηλητήρια. Πάνω από 200.000 πέθαναν από ασθένειες, υποσιτισμό και βαρύτατες κακοποιήσεις και ιατρικά πειράματα.

Από αυτούς περίπου 1.100.000 ήταν Εβραίοι ήταν κρατούμενοι, ανάμεσά τους 55.000 Έλληνες Εβραίοι. Οι υπόλοιποι ήταν μεταξύ άλλων Ρομά, ομοφυλόφιλοι, άτομα με ειδικές ανάγκες, πολιτικοί κρατούμενοι.

Το Άουσβιτς δεν ήταν το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης που απελευθερώθηκε. Το πρώτο στρατόπεδο ήταν εκείνο του Μαϊντάνεκ, στην ανατολική Πολωνία, που απελευθερώθηκε από τον Κόκκινο Στρατό στις 23 Ιούλη του 1944. Όμως, ήταν το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης ανθρώπων που έφτιαξαν οι ναζί εθνικοσοσιαλιστές της Γερμανίας. Έμεινε στην Ιστορία σαν το σύμβολο της κτηνωδίας των Γερμανών φασιστών κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.