Οι παράλογες συμπεριφορές και ο φόβος που επικρατεί εξαιτίας του κορονοϊού, έχουν ήδη αρχίζουν να μας προετοιμάζουν για τη γεμάτη άγχος εποχή που θα ακολουθήσει.
Αρχικά, να ξεκαθαρίσω πως είμαι απόλυτα υπέρ των μέτρων που λήφθηκαν, ανεξάρτητα από την ιδεολογία μου ή τις όποιες ενστάσεις. Αυτά τα μέτρα μας σώζουν από τα χειρότερα. Προφανώς και, πλέον, έχει φθάσει ο κόσμος στα όρια και τα περιοριστικά μέτρα πρέπει να χαλαρώσουν και σύντομα να αρθούν. Όχι μόνο για λόγους οικονομίας, αλλά και για λόγους ψυχικής υγείας.
Η μετα-κορονοϊού εποχή θα χαρακτηριστεί από προσοχή. Ίσως χαρακτηριστεί από αναθεωρημένες επί τα βελτίω αξίες, με καλύτερη σχέση ανθρώπου και σωματικής άσκησης, διότι αυτή η μικρή περίοδος μας έκανε να εκτιμήσουμε τα απλά πράγματα που ΔΕΝ κάναμε μέχρι πρότινος: ένα περπάτημα με την οικογένεια και τους φίλους, μία βόλτα με το ποδήλατο.
Ωστόσο, αν κρίνω από τον υπέρμετρο και, γιατί όχι, ρατσιστικό φόβο που βλέπω εξαιτίας του ιού, η μετα-κορονοϊού εποχή ίσως χαρακτηριστεί από προκατάληψη και στιγματισμό. Και δεν είναι και δύσκολο να το υποθέσεις, αν λάβεις υπόψη σου, για παράδειγμα, ανθρώπους που δεν θέλουν να κάθονται στην ίδια καρέκλα με σένα ακόμη και με διαφορά χρόνου εβδομάδων (wtf), φοβούμενοι τον κορονοϊό. Εδώ στην Ελλάδα, όπως και σε όλες τις χώρες σχεδόν, ο φόβος μας οδηγεί στην παράνοια.
Τί θα βιώσουν όσοι πέρασαν τον ιό; Αυτοί οι λίγοι ή πολλοί. Αναλογιζόμενος ότι η κοινωνία δεν έχει να καταφέρει να δεχθεί ανθρώπους με αφροδίσια νοσήματα ή χρόνια νοσήματα σωματικής και ψυχικής φύσης, πώς θα καταφέρουμε να χαλαρώσουμε τους υπερβολικούς από έναν ιό που τώρα μπήκε στη ζωή μας; Ο κόσμος κοιτά με μισό μάτι τους Ασιάτες, ο κόσμος αρχίζει να αντιπαθεί κάποιον που βήχει, ο κόσμος κόβει παρτίδες με κάποιον που αρρώστησε. Καταλαβαίνετε αυτήν την παράλογη και εγωιστική συμπεριφορά; Μιλώ για μία σημαντική μερίδα του πληθυσμού, όχι όλους φυσικά. Οι προσεκτικοί και συνάμα ψύχραιμοι, κατά την άποψή μου είναι οι πιο σωστοί.
«Οι πελάτες μποϊκοτάρουν ένα φαρμακείο. Οι άνθρωποι φωνάζουν σε μια οικογένεια στο δρόμο. Ένας άντρας δεν μπορεί να καλέσει ασθενοφόρο στο σπίτι του.
Υπάρχει ένα κοινό νήμα που συνδέει όλες αυτές τις ιστορίες: ο φόβος για τον Covid-19. Αντιμέτωποι με έναν ιό που είναι τόσο θανατηφόρος όσο και εξαιρετικά μεταδοτικός, εγείρει ένα ερώτημα: πότε τα κοινωνικά μέτρα ασφάλειας κατά του νέου κορονοϊού μετατρέπονται σε μόλυνση από φόβο και μίσος;
Η προέλευση της πανδημίας από την Κίνα έχει ήδη προκαλέσει μια τρομακτική έξαρση ρατσιστικών εκρήξεων εναντίον Ασιατών μεταναστών και Ασιατών Αμερικανών. (…)
Ο J. Ollie Edmunds Jr., 79 ετών, επέζησε από τον Covid-19 και γύρισε στο σπίτι από νοσοκομείο της Νέας Ορλεάνης. Όταν έπεσε και κάλεσε βοήθεια από την τοπική πυροσβεστική υπηρεσία, το τμήμα αρνήθηκε να έρθει. (…)
Στην κομητεία του Σαν Ντιέγκο, ο θάνατος ενός νεαρού εργαζόμενου σε φαρμακείο από Covid-19, άφησε ένα κύμα φόβου. Όταν ο ιδιοκτήτης του φαρμακείου ανακοίνωσε ότι ήταν άρρωστος, φήμες εμφανίστηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι είχε μολυνθεί με κορονοϊό και μάλιστα είχε πεθάνει. Προσπάθησε να διαλύσει τις φήμες και να καθησυχάσει τους πελάτες. (…)
Μια οικογένεια στην περιοχή του Σαν Φρανσίσκο που έχασε ένα μέλος από τον Covid-19 και είδε δύο άλλους να επιβιώνουν από τον ιό, κράτησαν αυτές τις πληροφορίες στον εαυτό τους. Όμως, μια οικογενειακή βόλτα φορώντας μάσκες στα μέσα Μαρτίου, προτού γίνει κάτι τέτοιο, ήταν αρκετή για να βγάλει μια γυναίκα έξω από το σπίτι της και να τους φωνάξει».
Ο κορονοϊός «τρέφει στίγματα που φέρουν τα άτομα με ψυχική ασθένεια, παχυσαρκία και ιδιαίτερες απειλές για τη δημόσια υγεία, όπως ο HIV». «Ο στιγματισμός μπορεί να είναι ένας μηχανισμός κοινωνικού ελέγχου».
Σχόλιο των LA Times το οποίο βρήκα πολύ ενδιαφέρον.
Sickman's Blog 
Leave a Reply