Αυτή τη φορά δεν θα γράψω απλά για ένα δίσκο που θεωρώ ότι προσέφερε πολλά και έχει πολλές βαθμίδες μύησης. Αυτή τη φορά γράφω για έναν δίσκο τον οποίο αγαπώ τόσο πολύ που θεωρώ ότι η ζωή θα ήταν πολύ μικρότερη χωρίς αυτόν.
“Can you tell me where my country lies? said the Unifaun to his true love’s eyes. It lies with me cried the Queen of Maybe for her merchandise, he traded in his prize.
Paper late cried the voice in the crowd. Old man dies, the note he left was signed Old Father Thames, it seems he’s drowned….Selling England By The Pound”.
Το Ροκ ήταν το ένα είδος μουσικής που πραγματικά μπορούσε να μορφώσει ανθρώπους με τρόπους που δεν μπορεί να κάνει το πανεπιστήμιο. Μπορούσε να μαλακώσει το μέσα τους και να τους πολιτικοποιήσει, μπορούσε να είναι προσιτό χωρίς να κάνει εκπτώσεις λόγου και ποιότητας προς τέρψιν ταπεινότερων ενστίκτων.
Το Ροκ προκαλούσε τα ίδια του τα όρια, μουσικά και νοηματικά μέχρι την επέλαση του 80 που το Ροκ απέκτησε εταιρική κουλτούρα και Μανατζαραίοι κάθε λογής ( Ναι, το λέω από μέσα, Είμαι MBAer και ξέρω πως είναι να μην έχεις ψυχή) άρχισαν να ζητάνε από τις παραγωγές πολύ συγκεκριμένα πράγματα και ακούσματα. Ο Φρανκ Ζάππα είχε πει πως ” υπάρχει μια πολύ πολύ μικρή ολιγαρχία που ηγεμονεύει και καθορίζει τι πρέπει να ηχογραφείται και να παίζεται”.
Αλλά ο σημερινός δίσκος είναι πριν από αυτό είναι για την ακρίβεια η αορτή της Καρδιάς της Βρετανικής Σκηνής.
Ο δίσκος ασχολείται κυρίως με το πως οι άνθρωποι στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα παύουν να ασχολούνται με την ταυτότητα και τις παραδόσεις του και αντίθετα, τις χάνουν προκειμένου να χωρέσουν μέσα στο καταναλωτικό πνεύμα σχέσεων. ” Old Man says-you are what you eat, eat well- Young Man says-you are what you wear , wear well- You know what you are, you don’t give a damn, bursting your belt that is your homemade sham.” Είναι αυτό που θα έλεγε ο Jordan Peterson ” Discard Modernity, Embrace Tradition”.
To θέμα με αυτό τον δίσκο είναι η απεικόνιση του πόσο σκληρή μπορεί να είναι η κοινωνία στο Η.Βασίλειο με τους ανθρώπους που βρίσκονται στο όριο της φτώχειας. Είναι μια πολύ όμορφη κριτική στην Προτεσταντική ηθική ( την πεποίθηση πως ο άνθρωπος επιβραβεύεται σε αυτήν και στην άλλη ζωή, οπότε ο υγιής και ο πλούσιος είναι a priori καλοί και κατ’εικόνα του Θεού, yay!!!). Το τραγούδι που δείχνει αυτή την κατάσταση είναι το “I Know What I like (in your wardrobe)” που ένας δεκαοχτάχρονος εξηγεί πως “Ξέρετε δεν θέλω καριέρα, είμαι χαρούμενος με τα λεφτά που βγάζω δουλεύοντας σαν κηπουρός” και ταυτόχρονα το τραγούδι δείχνει όλο αυτό τον οχετό απόψεων για το τι θα έπρεπε να κάνει με τη ζωή του για να πετύχει την κοινωνική του επικύρωση.
Επίσης οι Genesis διέθεταν δύο από τους πιο τεχνικούς μουσικούς στην ιστορία του Rock, τον κιθαρίστα Steve Hackett ο οποίος κάνει ακόμα περιοδείες και αν μπορείτε να τον δείτε , ο τύπος παίζει σαν 20χρονος με εμπειρία 60 ετών και τον πιανίστα/πληκτρά Tony Banks-του οποίου η κλάση φαίνεται στο Firth of Fifth όπου παίζει πιάνο σαν διάολος. Ο Δίσκος χρησιμοποιεί εποχές και το Aisle of Plenty είναι σαν κατάληξη του νοήματος του πρώτου τραγουδιού του Dancing With the Moonlit Knight.
Λοιπόν, ο στίχος λέει ” Knight with the Green Shield Stand and Shout”. Ας περάσουμε λοιπόν στο κομμάτι του μύθου πίσω από αυτό το στίχο. Ο Green Knight είναι ένα αθάνατο πλάσμα στις παγανιστικές παραδόσεις της Αγγλίας που αντιπροσωπεύει την βλάστηση του νησιού, τη φύση ο Πράσινος Ιππότης δεν μπορεί να πεθάνει. Έτσι και η φύση πάντα ξαναγεννιέται. Σε μια από τις γιορτές του Αρθούρου στο Κάμελοτ, όλοι οι καλεσμένοι επαινούν τον Sir Gawain για την ανδρεία του. Η σάλα σιωπά όταν ένα Πλάσμα τυλιγμένο με κισσούς και φύλλα γύρω από την πράσινη του πανοπλία, του βάζει στοίχημα. “Αν καταφέρεις να με αποκεφαλίσεις θα σου δώσω όλο το χρυσάφι της γης, αν δεν καταφέρεις θα σε σκοτώσω σε 20 χρόνια”. Ο κομμένος λαιμός του Πράσινου Ιππότη αναδημιουργήθηκε και στην πάροδο των 20 χρόνων βρήκε και σκότωσε το Σερ Γκαβέιν, πρωτοπαλίκαρο του Αρθούρου. Τον Πράσινο Ιππότη επικαλείται ο δίσκος. Το αθάνατο πνεύμα της γης αυτής που αναγεννιέται και αναγεννιέται όσο και αν προσπαθείς να του κόψεις το κεφάλι. Θέλω πραγματικά να ακούσετε αυτόν το δίσκο γιατί τον αγαπώ. Αυτό είναι το πνεύμα που οι Genesis ήλπιζαν πως θα αναγεννούσε την Αγγλία, δεν ξέρω αν η επέλαση του Θατσερισμού τους επιβεβαίωσε.
Από τα σημαντικότερα έργα που γράφτηκαν τη δεκαετία του εβδομήντα και ακούγεται στο Repeat.
Το Πουλί Της Φωτιάς
Sickman's Blog 
Leave a Reply