Οι αχάριστοι των καιρών μας

Ο Νίκος νοσταλγεί τον τόπο του μέρα και νύκτα.

Ο Αχμέτ στηρίζει τη δικτατορία του Ερντογάν.

Ο Μάκης θέλει πόλεμο εδώ και τώρα με την Τουρκία.

Ο Μπλέντι υποστηρίζει την ιδέα της Μεγάλης Αλβανίας.

Ο Μπαράκ σιχαίνεται τη Δύση και τους ανθρώπους της.

Η Γεωργία τσαντίζεται με τους Έλληνες που έρχονται στην Αυστραλία -ταυτόχρονα κάνει παρέα μόνο με Έλληνες και αποφεύγει τους Αυστραλούς.

Ο Νικολάι σιχτιρίζει όλη μέρα τον τόπο που βρίσκεται και θεωρεί την πατρίδα του το ωραιότερο σημείο στον κόσμο -χωρίς όμως ποτέ να επιθυμεί να γυρίσει μόνιμα.

Τί κοινό έχουν όλοι οι παραπάνω; Είναι μετανάστες. Και στην έννοια αυτής της πολύπαθης λέξης, συμπεριλαμβάνεται έστω και σε πολύ μικρό βαθμό, η επιλογή. Σε αντίθεση από τον πρόσφυγα.

Και έρχομαι εγώ λοιπόν να σας ρωτήσω: σε περίπτωση που οι βιολογικοί γονείς είχαν πετάξει ή είχαν την πρόθεση να πετάξουν το παιδί τους στον κάλαθο των αχρήστων, άραγε θα ήταν λογικό το παιδί να τους νοσταλγεί και να απεχθάνεται την οικογένεια που το υιοθέτησε και το μεγάλωσε με αγάπη και αξίες;

Πρόκειται λοιπόν για μία μαζοχιστική σχέση μεταξύ των ανθρώπων και του τόπου στον οποίο μεγάλωσαν.

Για να μη βγάζω τον εαυτό μου απέξω, προσωπικά λατρεύω τα μέρη που έζησα για 2,5 δεκαετίες και μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι κάθε φορά ζω αυτόν τον τόπο στο έπακρο. Η Ελλάδα είναι μία από τις ωραιότερες χώρες στον κόσμο, αν όχι η ωραιότερη, και κάθε φορά με εκπλήσσει με την ομορφιά της όλο και περισσότερο. Επίσης, και αυτό το υπογραμμίζω, μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι έχω προσφέρει και προσφέρω περισσότερα στην κοινωνία που ζούσα απ’ ό,τι μου προσέφερε αυτή. Είτε αυτό λέγεται δουλειά ωραρίων σκλάβου με απολαβές στο ήμισυ ή το ένα τρίτο από τις απολαβές ενός 18χρονου στην Ευρώπη, είτε αυτό λέγεται εθελοντισμός, είτε αυτό λέγεται καλή διάθεση, είτε αυτό λέγεται «Socialt blog», είτε αυτό λέγεται απλή ενασχόληση με τα κοινωνικά ζητήματα. Έτσι αγαπάς τη χώρα σου, εσύ «φίλε» εθνικιστή που διαβάζει αυτό το άρθρο.

Δεν μπορώ όμως να παραβλέψω το ότι Άνθρωπος, που εισπράττει σεβασμό, γεμάτος αυτοπεποίθηση και ακόμη περισσότερα όνειρα, ένιωσα και νιώθω κάθε φορά που περνάω τα σύνορα αυτής της χώρας. Και είναι απίστευτο το πως η Ελλάδα μου ρούφηξε σε λίγους μόλις μήνες όλα αυτά που κατάφερα με πάρα πολύ κόπο να πάρω στο εξωτερικό. Άρχισε πάλι να μου κλέβει τα όνειρα, την αυτοπεποίθηση, με έκανε άνευ λόγου να νιώθω ότι πρέπει να φύγω ξανά όπως όπως.

Ουδέν ορθότερο λοιπόν του να μπορείς να κρίνεις, με τα θετικά και τα αρνητικά τόσο τον τόπο που μένεις, όσο και τον τόπο από όπου προέρχεσαι. Εδώ όμως δε μιλάμε για κρίση, μιλάμε για μία τοξική νοσταλγία και μυθοποίηση, που αρχικά αδικεί αυτόν που σου δίνει μία δεύτερη ευκαιρία. Σα να μη φθάνει αυτό, μυθοποιεί και επιβραβεύει αυτόν που έμμεσα ή άμεσα σε έδιωξε, αυτόν που ακόμη και τώρα δε δίνει δεκάρα για το αν υπάρχεις. Τέλος, και το πιο σημαντικό ίσως, δε σε αφήνει να χαρείς το τώρα και να γευτείς τον πολιτισμό στον οποίο ζεις.

Ακόμη περισσότερο, αντί να μυθοποιούμε, η αναγνώριση των όμορφων πραγμάτων αλλά ταυτόχρονα η παραδοχή των παθογενειών της κοινωνίας μας, είναι η μητέρα της προόδου. 

Σε έναν κόσμο παγκοσμιοποίησης -με τα θετικά και τα αρνητικά του- που τα σύνορα ευτυχώς δεν αποτελούν εμπόδιο για να κυνηγήσει ο καθένας μας τα όνειρά του, οι άνθρωποι βρίζουν το χέρι που τους χαϊδεύει και νοσταλγούν το χέρι που τους βαρούσε, είναι εκ των αχάριστων των καιρών μας. Ξέρεις ποιος μπορεί να νοσταλγεί; Αυτός που εκτιμά παράλληλα αυτόν που τον κάνει να νιώθει Άνθρωπος. Αυτός που μπορεί να καταλάβει ότι η νέα του πατρίδα του δίνει την πολυτέλεια να χαίρεται τον τόπο του κάθε φορά που τον επισκέπτεται.

Και αν όντως θέλεις ή θέλω κάποια στιγμή να γυρίσουμε πίσω, πράγμα απόλυτα φυσιολογικό, εκτίμησε και ζήσε όσο περισσότερο μπορείς τη νέα σου πατρίδα, γιατί σε αυτή θα οφείλεις εν μέρει ότι έφυγες ως άμμος και γύρισες σαν βράχος.

Όπου Γη και Πατρίς, φίλε.