Φτιάχνω ελληνικό καφέ, παίρνω την κούπα μου και χαζεύω την βροχή.
Είναι Κυριακή και σκέφτομαι ότι συνήθως έτσι ξεκινώ την Κυριακή μου. Σπίτι, ήρεμη, με καφέ. Σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να βγω έξω λόγω καιρού, και φυσικά λόγω του ελέφαντα στο δωμάτιο, της καραντίνας. Μιλάω για κάτι τόσο ρευστό, που όσο γράφω αυτές τις λέξεις ίσως να έχουν αλλάξει πάλι τα δεδομένα.
Δεν μπορώ να παραθέσω στοιχεία, και γενικά σκέφτομαι πιο απλά πράγματα. Βιώνουμε στιγμές μοναξιάς, μέσα από οθόνες κινητών. Νιώθουμε ολομόναχοι χωρίς να είμαστε απόλυτα μόνοι. Ο covid-19 εμφανίζεται και τα σπίτια μας είναι καταφύγια. Όσοι από εμάς μπορούμε να το αποκαλούμε έτσι. Ξέρεις, υπάρχουν και άνθρωποι που δεν έχουν σπίτι, και άλλοι που δεν το βιώνουν ως καταφύγιο αλλά ως φυλακή. Σε αυτή την φυλακή κάποιοι νιώθουν ότι ανθίζουν, και κάποιοι άλλοι μαραζώνουν και υποφέρουν. Δεν μπορώ να μιλήσω για τα μέτρα και την καταστολή, το σίγουρο είναι πως το “μένουμε σπίτι” που ακούγεται ανελλιπώς αυτές τις μέρες δεν είναι για όλους το ίδιο.
Είναι εκείνοι που το σπίτι είναι η φωλιά τους. Είναι το μέρος που δημιουργούν, πλάθουν εαυτούς και ιστορίες. Το φροντίζουν και νιώθουν ότι η τωρινή κατάσταση είναι η προέκταση της έως τώρα ζωής τους. Ίσως νιώθουν πως είναι μια ευκαιρία για να αποδείξουν ότι ο καλύτερός τους εαυτός είναι μοναχικός, και αποκαλύπτεται όταν κανείς δεν κοιτάζει.
Είναι κι εκείνοι που βλέπουν αυτούς τους τέσσερις τοίχους ως κλουβί. Έως τώρα ήταν το μέρος που επέστρεφαν για λίγο στο ενδιάμεσο της κανονικής ζωής. Έτρεχαν και έψαχναν ευκαιρία να φύγουν ακόμα και όταν όλα έδειχνα πως πρέπει να κάτσουν. Να πάρουν μια ανάσα. Είναι οι άνθρωποι που δεν θα έμεναν σπίτι, παρά μόνο καταναγκαστικά, και να που συνέβη. Βιώνουν ένα μούδιασμα που δεν τους αφήνει να κάνουν βήματα μπροστά.
Η καραντίνα είναι ευκαιρία για μερικούς να μείνουν με την οικογένειά τους. Να αναβιώσουν καταστάσεις και να θρέψουν σχέσεις. Επιτραπέζια, ταινίες, σειρές και καλό φαΐ. Έντονες σκέψεις περί ζωής, θανάτου κι έρωτα. Οι φίλοι μας λείπουν, και θα μας λείψουν ακόμα περισσότερο, ενώ η επικοινωνία με τον “έξω κόσμο” περιορίζεται μέσα από μια οθόνη – ελπίζω όχι της τηλεόρασης και των fake news -.
Η οικονομία πλήττεται, οι δρόμοι αδειάζουν και τα στέκια μας λείπουν ήδη. Οι σχέσεις δοκιμάζουν τις αντοχές τους. Θα ευχόμουν ο εγκλεισμός να είχε νόημα εν τέλει. Θα ήθελα οικογένειες να σμίξουν και σχέσεις να αποκτήσουν σώμα. Να βγαίναμε όλοι υγιείς και διαβασμένοι από όλο αυτό. Κάθε ένας από εμάς να έχει βρει το ταλέντο του και να μάθει κάτι καινούριο. Να γελάσει και να κλάψει. Να μάθει να πλένει τα χέρια του ακόμη και μετά τον covid-19.
Δεν ήξερα ότι είχα σκέψεις για την καραντίνα, κι όμως δες με. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει και δεν ξέρω ποια κοινωνική εξέλιξη και μεταμόρφωση θα βιώσουμε μετά. Σκέφτομαι πως θα πάνε όλα καλά, όπως κάνω πάντα.
Ειρήνη Σταυροπούλου
Sickman's Blog 
Leave a Reply