Οι περισσότεροι στο εξωτερικό νοσταλγούν την πατρίδα. Όπως κι εγώ εξάλλου.

Στην πατρίδα όμως, πλέον νοσταλγώ το εξωτερικό. Πλέον θυμάμαι γιατί έφυγα πριν από λίγα χρόνια από εδώ, θυμάμαι όλα αυτή τη μιζέρια που με σκέπαζε, παρά την όλη προσπάθεια. Συνειδητοποιώ επίσης ότι αυτά τα λίγα προβλήματα που με ακολουθούσαν έξω, προέρχονταν από την Ελλάδα.

Περπατώντας σήμερα αρκετά χιλιόμετρα μετά από μήνυμα «6» στον Big Brother του 13033, πέρασα μέσα από αυτοσχέδιες χωματερές γεμάτες σκουπίδια και βλαστήμησα την ώρα που είπα να γυμναστώ. Πέρασα δίπλα από πτώματα αδέσποτων. Είδα Ρομά να με σταμπάρουν («ούτε να το σκέφτεσαι», όπως είπα χαρακτηριστικά στον έναν που πήγε να με πλησιάσει), χαιρέτισα εγκάρδια περαστικούς οι οποίοι ή με αγνόησαν ή με πέρασαν για τρελό. Σε επαρχία όλα αυτά, υπόψιν.

Και σε εκείνη τη φάση κάτι άρχισε να μου λείπει πάλι. Νοστάλγησα την καθαριότητα, την αψεγάδιαστη και πανέμορφη φύση, την ευγένεια, το αληθινό χαμόγελο, το ανύπαρκτο άγχος στις ανθρώπινες σχέσεις και την καθημερινότητα. Νοστάλγησα πιο απονήρευτους ανθρώπους, με πολύ καλή Παιδεία. Περισσότερο από όλα, νοσταλγώ την τεράστια αυτοπεποίθηση και τον σεβασμό στο πρόσωπό μου που μου έδωσε η Σουηδία, αυτό που ποτέ δεν απέκτησα εδώ με πολλαπλάσια προσπάθεια. Τον σεβασμό για το όποιο έργο, τη δουλειά και την ευγένειά μου. Τον σεβασμό και την αυτοπεποίθηση που μου «έκλεψαν» και πάλι στην Ελλάδα, σε λίγους μόνο μήνες που αναγκαστικά ξαναβρέθηκα εδώ.

Πολλές φορές θέλω από πείσμα να μείνω εδώ και να τα αλλάξω όλα. Να φτιάξω μία καλύτερη και πιο αξιοκρατική κοινωνία από αυτή που μεγάλωσα. Αλλά αξίζει;

ΥΓ: Αυτοί οι λίγοι καλοί άνθρωποι που αφήνεις πίσω, ίσως είναι καλύτερο να σε βλέπουν χαρούμενο μακριά παρά δυστυχισμένο κοντά. Εξάλλου, πλέον όλες οι αποστάσεις κοντινές είναι.