Το “Parasite” είναι μια ταινιάρα που όλοι πρέπει να δούμε.
Και το νόημα δεν αφορά μόνο τους ανθρώπους της Κορέας, αλλά όλους τους πολίτες του κόσμου. Διότι το ταξικό μίσος αφορά τους πάντες. Και αυτή η ταινία ξέφυγε από το κλισέ του κακού πλουσίου και καπιταλιστή, τον οποίο είναι εύκολο να κατηγορούμε.
Και εδώ που τα λέμε, οι ψυχές ανθρώπων κατώτερων εισοδηματικών στρωμάτων καταστρέφονται και από τους διπλανούς τους, όχι από τον πλούσιο που ζει απομονωμένος στη βίλα του.
Τί μου θύμισε το “Παράσιτο”;
Αρχικά, ότι κάποιος μπορεί να γίνει παράσιτο ελέω της φτώχειας του.
Ωστόσο, την ίδια στιγμή, μου έδειξε την αχαριστία και την εκμετάλλευση που μπορεί να προκαλέσει η στέρηση. Μια οικογένεια εκμεταλλεύεται την καλοσύνη, πίνει κρυφά στο σπίτι του εργοδότη, κάνει ό,τι θέλει, ξέχνα τον ευεργέτη της. Ο νέος ξέχνα τον φίλο του, τον έρωτα του φίλου του για την μικρή κοπέλα, το ότι ο φίλος τον έβαλε σε αυτή τη δουλειά και τον εμπιστεύτηκε.
Το σημείο – κλειδί είναι όταν ο πατέρας της οικογένειας αναφέρει πως η κα Παρκ είναι χαζή και αφελής επειδή είναι τόσο καλή. Αυτό.
Και εν τέλει, όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, οι άνθρωποι της μικρομεσαίας τάξης τρώγονται μεταξύ τους. Διαπλοκή για να διώξουν κόσμο από τη δουλειά και να οικειοποιηθούν τη θέση τους. Μακελειό από άλλους που επίσης ήθελαν να εκμεταλλευτούν τους πλούσιους και το σπίτι τους.
Αυτό είναι ένα πρόβλημα που βιώνουν ορισμένες κοινωνίες, ο μέσος μικροαστός και η νοοτροπία του. Πρόβλημα ισάξιο ή χειρότερο της ανισότητας που πάντα θα δημιουργούν οι πάμπλουτοι.
Sickman's Blog 
Leave a Reply