Μία συζήτηση που πρέπει να σταματήσει

Μιλώντας με ένα κοντινό πρόσωπο πριν από λίγες, κατάλαβα πως μία πραγματικότητα μου έκανε αρνητική εντύπωση (και χαίρομαι για αυτό), για πρώτη ίσως φορά μετά από χρόνια.

Εξηγώντας, μου είπε πως στην δουλειά στην οποία προσελήφθη πριν από λίγο καιρό, δέχθηκε ερωτήσεις του τύπου «πόσα χρήματα σου δίνουν;». Βέβαια, αυτός ο διάλογος δεν αποτελεί και κάτι καινούργιο στην Ελλάδα (στα υπόλοιπα Βαλκάνια είναι ακόμη χειρότερα, ΌΛΗ η πραγματικότητα περιστρέφεται γύρω από αυτό). Ωστόσο, με εξόργισε η επιμονή των άλλων να μάθουν οπωσδήποτε το πόσα χρήματα εισπράττει από την εργασία του ο/η φίλος/η μου. Και αυτό οφείλεται στο εξής: ΚΑΝΈΝΑΣ (ειλικρινά) δεν με ρώτησε ποτέ στο εξωτερικό τα τελευταία δύο χρόνια πόσα χρήματα κερδίζω. ΚΑΝΈΝΑΣ βρε φίλοι, πραγματικά. Ούτε οι φίλοι μου από το εξωτερικό. Όσες φορές έτυχε να μιλήσω για τον μισθό μου ήταν επειδή οικειοθελώς ήθελα να το μοιραστώ με τους κοντινούς μου. Και αυτή η κοινωνική Παιδεία των άλλων με γλίτωσε από πολλές έννοιες.

Πόσο βαθιά μέσα μας, όμως, έχει μπει αυτό το ζήτημα; Θυμηθείτε, πόσες φορές όταν μιλούσατε (και εγώ πριν χρόνια) για έναν τρίτο, αναφέρατε το ποσό του μισθού του; Πόσες φορές ρωτήσατε κάποιον όχι τόσο κοντινό για το ποσό του μισθού του; Πόσες φορές σας ρώτησε κάποιος όχι τόσο κοντινός σας για το ίδιο πράγμα; Ειδικά στην επαρχία, από προσωπική εμπειρία, αυτή ήταν μεταξύ των πρώτων ερωτήσεων που δέχθηκα από ανθρώπους που είχα να δω χρόνια! Wtf. Σχόλια του τύπου «εκεί ξέρω βγάζετε πολύ χρήμα» κλπ (που να ήξεραν την πραγματικότητα). Λίγο άβολη φάση.

Δεν μιλάμε πλέον απλά για μία θεοποίηση του χρήματος. Μιλάμε για θέμα ευγένειας και ηθών. Είναι ΑΓΕΝΈΣ να ρωτάς έναν άλλον για το πόσα χρήματα κερδίζει. Του δημιουργείς ανασφάλεια, ενώ σε περίπτωση που κερδίζει περισσότερα από εσένα, γεμίζεις εσύ ανασφάλειες. Και αυτό το φαινόμενο εντοπίζεται κυρίως στα Βαλκάνια ή σε χώρες του Ανατολικού μπλοκ, διότι οι πολίτες σε αυτές τις χώρες έχουν στερηθεί τον πλούτο. Ακόμη και η Ελλάδα συγκριτικά με άλλες χώρες της Ευρώπης, βρίσκεται σε καλύτερο επίπεδο σε ό,τι αφορά στη θεοποίηση του χρήματος.

Δώστε βάση σε αυτή τη φράση μου ειδικά: Χωρίς να το έχουμε καταλάβει, αποτελεί πλέον  χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του καθενός! Όντως, παρατηρήστε το! Πολλοί από εμάς, όταν ξέρουμε για τον μισθό των άλλων, μιλάμε ή με οίκτο για αυτούς, ή με ζήλεια, ανάλογα με τον κερδίζουμε περισσότερα ή λιγότερα.  Όπως έχουμε ξαναπεί, έχει καθιερωθεί ένας άτυπος ανταγωνισμός υλικών αγαθών και πλούτου επί δεκαετίες σε αυτή τη χώρα. Ο καθένας πασχίζει να καταστρέψει τον άλλον, να τον ξεπεράσει αλλά μόνο απλό πλευράς πλούτου ή με αθέμιτες λογικές.

Ξεκολλήστε επιτέλους, ο κόσμος πάει μπροστά…

Καλώς ή κακώς, το χρήμα αποτελεί βασικά συστατικό της καθημερινότητας. Ας είμαστε ρεαλιστές. Οι χώρες που κατάφεραν να προχωρήσουν πολύ μπροστά (πάλι στη Σκανδιναβία -και τον Καναδά ίσως- αναφέρομαι, πού το καταλάβατε;;), έλυσαν πρώτα το οικονομικό ζήτημα για τους πολίτες. Σαφώς και πρέπει να οργιζόμαστε όταν τα χρήματα είναι λίγα, σαφώς και τα λεφτά αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας. Έτσι είναι. Είναι κάτι όμως που δεν φέρνει τα πάντα, όπως όλοι ξέρουμε. Επίσης, είναι πιο εύκολο να κερδίσεις περισσότερα χρήματα όταν λύσεις όλα τα υπόλοιπα ζητήματα στη ζωή σου, φυσικά.

Παρόλα αυτά, όσο και σημαντικό και αν είναι το χρήμα, δε σημαίνει ότι πρέπει απαραίτητα το χρήμα να εισχωρήσει σε κάθε ανθρώπινη σχέση. Ακόμη και αν πρόκειται για μία τυπική σχέση, όπως αυτή μεταξύ συναδέλφων.

Γι’ αυτό αγαπητοί Socialt φίλοι, από εδώ και στο εξής μην ρωτήσετε πάλι για τον μισθό των άλλων, εκτός και αν σας πουν από μόνοι τους! Πιστέψτε με, θα σας γλιτώσει από πολλές ανασφάλειες… Ασχολούμαστε όλοι μας ήδη αρκετά με το χρήματα, δεν είναι ανάγκη να ασχολούμαστε και με τα χρήματα των άλλων.

Ο καθένας μας θα δίνει σιωπηλά τον αγώνα του να ζήσει όσο το δυνατόν πιο αξιοπρεπώς.