Το Χάρισμα και το Χρίσμα

Υπάρχουν πολλές ιστορίες και μυθολογικά σχήματα τα οποία ασχολούνται με το παραπάνω διώνυμο. Αυτό που είναι το πιο συναφές είναι ο μύθος του λαγού και της χελώνας, όπου η απαράμιλλη εργασιακή ηθική παρουσιάζεται ως ικανή συνθήκη για την ανατροπή των εφοδίων του λαγού ως εκλεκτός από τη φύση για την ταχύτητα του.

Στην ελληνική αρχαία ιστορία και σε αρκετές αρχαίες κοινωνίες εν γένει ένα πολύ βασικό στοιχείο δόμησης της κοινωνίας ήτανε η αριστεία. Η πίστη πως κάποιος πολίτης διαθέτει ανώτερες ικανότητες λόγω της ευγενικής του καταγωγής, η οποία συμπληρωνόταν κατά ανάγκη από το αφήγημα του ιερατείου εκείνης της εποχής που εξηγούσε την αναγωγή κάποιου σε άρχοντα ως απόγονος θεών.

Οι κάστες στην Ινδία με τον ίδιο αντίστοιχα τρόπο χρίζουν ανθρώπους και τους προσδιορίζουν οικονομικά και κοινωνικά από την αρχή της ζωής τους μέχρι τη δύση της στερώντας οποιαδήποτε πιθανότητα δημιουργικής απόκλισης που θα μπορούσε να αποβεί χρήσιμη για την κοινωνία.

Γιατί το σύνολο και το άτομο είναι δύο πράγματα που αναπτύσσονται ταυτόχρονα. Ο παραδοσιακός μαρξισμός και ο νεοφιλελευθερισμός βάζοντας τον άνθρωπο σε ένα μικρόκοσμο στυγνού οικονομισμού στέρησαν ο μεν τη δυναμική της ατομικότητας και ο δε της συλλογικότητας. Βρισκόμαστε σε ένα δίπολο που ουσιαστικά πάει την κοινωνία πίσω, γιατί η μεν αριστερά βλέπει οποιαδήποτε φιλοδοξία ίπταται άνω του μέσου όρου σαν τοξική και καπιταλιστική, ενώ η δεξιά θεωρεί πως μόνο ο ανταγωνισμός μπορεί να αποτελέσει ορμητήριο δύναμη για την κοινωνία εξοντώνοντας όσους δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν σε αυτόν.

Εδώ υπάρχει ένα βασικό πρόβλημα σημειολογίας αλλά πολιτικής ζωής. Δημιουργούνται τοτέμ προσωπολατρίας τα οποία κρατάνε το Status Quo ζωντανό και παρουσιάζουν οποιονδήποτε ανταγωνιστή ως μη ικανό καθώς δεν φέρει το χρίσμα όλων των φορέων που επικυρώνουν την κυριαρχία. Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει κάνει αυτό το πράγμα από τις απαρχές της, προωθώντας αγαπημένους της διαδόχους στην Α. Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, στηρίζοντας το Σουλτάνο, τους Ναζί, τη Δικτατορία των Συνταγματαρχών και την ενίοτε αγαπημένη της κυβέρνηση. Δυστυχώς αντί να μπορούμε να ξεχωρίζουμε το όραμα ανθρώπων μέσα σε όλο το πολιτικό φάσμα, αναπαράγουμε ένα δίπολο πληβείου και άριστου. Κατά συνέπεια, ο πολίτης δε μπορεί να μετρήσει τους ηγέτες του με πραγματικά αξιολογικά κριτήρια και εκεί δημιουργούνται κενά ηγεσίας τα οποία πλήττουν τον κοινωνικό ιστό βάναυσα. Τα ΜΜΕ επίσης επιτείνουν αυτό το μαρτύριο ντύνοντας με το χρίσμα τους ανθρώπους με «υπεράνθρωπες» ικανότητες τις οποίες στην πραγματικότητα δεν διαθέτουν. Όλοι έχουμε πολιτικούς έρωτες, αλλά δεν θα έπρεπε, θα έπρεπε να είμαστε καχύποπτοι όπως το φίδι με το άλογο ή το αντίστροφο, δεν θυμάμαι ποιο είναι ποιο.

Να με συγχωρείτε που δεν έγραψα τόσο καιρό. Να είστε ασφαλείς και να μιλάτε πολύ ο ένας με τον άλλο. Σας αγαπώ και σας σκέφτομαι και ας μην γνωριζόμαστε.

Το Πουλί της Φωτιάς