Διανύουμε μια περίοδο που αναμφίβολα ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει αποθρασυνθεί τελείως, διότι βλέπει ξεκάθαρα τα τελευταία χρόνια ότι μια μεγάλη μερίδα του κόσμου της χώρας του τον έχει σιχαθεί.
Ένας τύπος ο οποίος φαίνεται να έχει πλέον τρελαθεί και να μην ακολουθεί κάποια διπλωματική τακτική, όπως παλαιότερα.
Ένας άνθρωπος που από ευεργέτης της τουρκικής κοινωνίας κατάντησε δικτάτορας, σουλτάνος.
Το καμπανάκι ήταν η πλατεία Ταξίμ και πλέον ο Ερντογάν παλεύει με αυθαιρεσίες, μαζική φίμωση να κρατηθεί στην εξουσία. Αλλά το πολιτικό του τέλος φαίνεται να είναι κοντά. Κανένας λαός ποτέ δεν άντεξε μακροπρόθεσμα τη φίμωση και τον φόβο.
Το άρθρο αυτό όμως αφορά κάτι άλλο.
Ανοίγοντας την τηλεόραση στο φυλάκιο σήμερα το πρωί, στα σύνορα της χώρας με την Τουρκία (ανάθεμα την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, πφφφ), ενημερώθηκα για το τι συμβαίνει στον έξω κόσμο. Συγκεκριμένα, στον ΣΚΑΪ, παρουσίαζαν εκτενή ρεπορτάζ για τις τεταμένες διπλωματικές σχέσεις με την τουρκική κυβέρνηση. Πρόσεξα λοιπόν το εξής: οι αναφορές ήταν σχεδόν πάντα “οι Τούρκοι”. “Οι Τούρκοι συνεχίζουν να προκαλούν”, “οι Τούρκοι” το ένα, “οι Τούρκοι” το άλλο.
Σκέφτηκα λοιπόν ότι αυτό μας έχει περάσει υποσυνείδητα εδώ και πολλές γενεές και αντιμετωπίζουμε σαν απειλή τον τουρκικό λαό συνολικά. Σχεδόν αποκλειστικά οι αναφορές στις απειλές της τουρκικής ηγεσίας προσδιορίζονται ως απειλές των Τούρκων σε εθνικό επίπεδο, είτε στα ελληνικά μίντια είτε στις συζητήσεις μεταξύ πολιτών. Εκτιμώ πως αυτή η εντύπωση είναι στρεβλή.
Είναι ο Ερντογάν και η τουρκική κυβέρνηση φίλε. Η προκλητικότητα στην εξωτερική πολιτική της εκάστοτε τουρκικής κυβέρνησης ήταν πάντα εκεί, σαν πάγια τακτική (βλέπε και το σχετικό βιβλίο του Νταβούτογλου).
Αλλά δεν νομίζω αυτή η στάση να αφορά και την τουρκική κοινωνία.
Φυσικά και υπάρχουν καμμενοι, φιλοπόλεμοι και ηλίθιοι στη γειτονική μας χώρα, όπως υπάρχουν κι εδώ. Αλλά προς το παρόν δεν έχω γνωρίσει ακόμη κάποιον Τούρκο (του εξωτερικού) που να θέλει πόλεμο με την Ελλάδα.
Η πλειοψηφία των δύο λαών ζουν αρμονικά στην πραγματικότητα, ευτυχώς. Όπως γίνεται και με Έλληνες και Αλβανούς, με Έλληνες και Σκοπιανούς, με Έλληνες και Βούλγαρους.
Ο πρώτος που θα γυρίσει την πλάτη στην τουρκική ηγεσία σε περίπτωση ενός θερμού επεισοδίου, είναι ο Τούρκος πολίτης, ο οποίος σίγουρα δεν θα θέλει να στείλει το παιδί του να σκοτωθεί σε έναν επεκτατικό πόλεμο. Έτσι πιστεύω δηλαδή.
Οπότε καταλήγω στο συμπέρασμα ότι αυτή η ρητορική μίσους από δίπλα μας είναι πολιτικές μαλακίες. Ένας πολίτης της χώρας μας απειλείται καθημερινά σε πολλά μέτωπα και μεταξύ αυτών δεν βρίσκεται ο μέσος Τούρκος πολίτης, ο οποίος αγωνίζεται να μεγαλώσει τα παιδιά του, να τα σπουδάσει και να ζήσει αξιοπρεπώς. Και, πιστέψτε με, στην Τουρκία η καθημερινότητα είναι ασύγκριτα δυσκολότερη από ότι στην Ελλάδα.
Μακάρι να μην αργήσει η στιγμή που ο τουρκικός λαός θα έχει έναν άλλο ηγέτη, ευρωπαϊκών προδιαγραφών.
Μακάρι να έρθει σύντομα η στιγμή που οι δύο λαοί θα ζουν μόνο αρμονικά, με απόλυτη εμπιστοσύνη σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο.
Ο κόσμος προχωράει.
Οι γείτονες πρέπει να είναι μόνο φίλοι μας.
Η ισχύς και η ευημερία βρίσκεται μόνο στην ειρηνική συνύπαρξη και τη συνεργασία.
Sickman's Blog 
Leave a Reply