Σκέψεις στο σημείο καμπής

Για μήνες έβλεπα άνευ λόγου μόνο σκοτάδι.

Είχε έρθει η ώρα μετά από χρόνια εξωτερικής και εσωτερικής μάχης.

Μέχρι που κατάλαβα ότι δεν υπήρχε λόγος. Ειλικρινά.

Μέχρι που κατάλαβα ότι τον μύθο τον έφτιαξα εγώ ο ίδιος. Χωρίς λόγο, κυριολεκτικά.

Μέχρι που βαρέθηκα να με νοιάζουν τα ασήμαντα και οι μετριότητες.

Μέχρι που σταμάτησαν να με νοιάζουν πολλά.

Μέχρι που κατάλαβα ότι όλα είναι στο μυαλό μου.

Μέχρι που βαρέθηκα να είμαι θύμα.

Μέχρι που κατάλαβα ότι τα όποια λάθη μου επέλεξα να τα πληρώσω εις το πολλαπλάσιο.

Μέχρι που επιβεβαίωσα για μία ακόμη φορά ότι η ζωή και οι άνθρωποι που έχουμε δίπλα μας, δείχνουν ποιοι είμαστε. Όπως, επίσης, τα πεπραγμένα και οι επιλογές μας.

Μέχρι που κατάλαβα ότι εκ των πραγμάτων προοδεύω και βελτιώνομαι με τιτάνια προσπάθεια.

Μέχρι που κατάλαβα ότι πρέπει να πάθω κι εγώ κρίση ρεαλισμού σταδιακά. Γαμώ το συναίσθημα.

Μέχρι που κατάλαβα ότι στους ανθρώπους που πρέπει, είμαι αυτό που πάντα ήθελα κι έπρεπε να είμαι.

Μέχρι που κατάλαβα ότι όλα γύρω μου είναι υπέροχα.

Μέχρι που κατάλαβα ότι τα καλύτερα είναι ήδη εδώ ή έπονται, όπως και να έχει η κατάσταση. Γιατί ναι, όλα είναι γαμάτα και όμορφα όταν δεν αναλύεις τα πάντα.

Μέχρι που, με λίγα λόγια, έγινα και πάλι ο εαυτός μου, ένας μαχητής που πάντα χαμογελά.