Με το πέρασμα των χρόνων συνειδητοποίησα μια πραγματικότητα που δεν είχα αντιληφθεί στο παρελθόν: οι χρόνιες ανθρώπινες σχέσεις διαλύονται τις περισσότερες φορές για λόγους κληρονομιάς περιουσιακών στοιχείων.
Πριν αρχίσω τη hardcore αποτύπωση των εσώψυχών μου, να ξεκαθαρίσω πως δεν θεωρώ κάτι κακό το να περνά η περιουσία από χέρι σε χέρι. Το θεωρώ κάτι όμορφο και εποικοδομητικό, μόνο όμως όταν γίνεται χωρίς δόλο και ως μια λογική συνέχεια, κατόπιν αξιολόγησης των πεπραγμένων του κάθε ατόμου.
Και ξεκινάω.
Δεν αποτελεί φυσικά κάτι πρωτοφανές το χρήμα και ο πλούτος να μπαίνουν ανάμεσα σε ανθρώπους ως η απόλυτη προτεραιότητα. Εδώ όμως μιλάμε για κάτι άλλο: για το χρήμα και τον πλούτο άλλων. Ναι, μπορεί αυτοί οι άλλοι να είναι συγγενείς ή φίλοι μας, δεν παύει παρόλα αυτά ο πλούτος να μην είναι δικός μας.
Κάποιοι λένε “για να δεις τί είναι κάποιος, δώστου εξουσία”. Κάποιοι άλλο λένε “για να δεις τί είναι κάποιος, δώστου χρήματα”. Εγώ λέω “για να δεις τί είναι κάποιος, περίμενε τη στιγμή που θα διεκδικήσει μια κληρονομιά”. Και ο λόγος είναι ο εξής: εγώ όπως και άλλοι, έχουμε δει αηδιαστικές συμπεριφορές από ανθρώπους που θέλουν να κληρονομήσουν τον πλούτο ΑΛΛΩΝ (θα το λέω και θα το ξαναλέω, διότι δικός μας είναι ο πλούτος που έχουμε παράξει ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ). Ακολουθούν τυπικά παραδείγματα. Άνθρωποι που θυμούνται μετά από χρόνια ή δεκαετίες κάποιους λόγω του γεγονότος ότι αυτοί οι κάποιοι είναι στα τελευταία τους κι έτσι θα πρέπει κάπου να αφήσουν τις περιουσίες τους. Δολοπλοκίες από συγγενείς εναντίων συγγενών για να πείσουν κάποιον να τους “γράψει” την περιουσία του. Αλλά τί λέω, βέβαια, άλλοι είναι ικανοί να δολοφονήσουν κιόλας για να κληρονομήσουν, όπως έχουμε δει στις ειδήσεις κατά καιρούς. Όλοι αυτοί παραπάνω είναι τα λεγόμενα “ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ”.
Προσωπικά αποδίδω αυτή τη δίψα για την κληρονομιά στους ίδιους λόγους που αποδίδω τα περισσότερα προβλήματα ορισμένων κοινωνιών: στη θεοποίηση των υλικών αγαθών ως μέσο ανάδειξης σε μια κοινωνικά απαίδευτη κοινωνία και, κυρίως, στην καθολική προτίμηση του ατόμου έναντι του συνόλου. Υπάρχει και ένας τρίτος λόγος που λέγεται “εύκολος τρόπος”, ή “ευθεία οδός”. Όλοι καταλαβαίνουμε τί εννοώ. Μιλάω για όσους προτιμούν να μην κοπιάσουν και να απολαύσουν τους καρπούς που κατάφεραν να καλλιεργήσουν και να θερίσουν άλλοι.
Πρέπει όμως να πω έναν καλό λόγο και για το άλλο άκρο, το οποίο αποτελείται δυστυχώς από τη μειοψηφία. Έχω δει ανθρώπους να φροντίζουν και να αγαπούν τους δικούς τους μέχρι το τέλος, ακόμη και αν αυτοί δεν είχαν περιουσία να τους αφήσουν ή, ακόμη, είχαν χρέη. Έχω δει ανθρώπους να έχουν αδικηθεί αδιαμφισβήτητα στο μοίρασμα της κληρονομιάς και παρόλα αυτά να φροντίζουν τους ανθρώπους τους μέχρι τέλους, όταν αυτοί που έλαβαν το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας εξαφανίστηκαν. Άνθρωποι που απλά δεν τους νοιάζει ο πλούτος, αλλά οι ανθρώπινες σχέσεις.
(Και) Αυτό ξεχωρίζει έναν Άνθρωπο από ένα ανθρωπάκι.
Sickman's Blog 
Leave a Reply