Απλά μίλα

“Μην μιλάς για τα προβλήματά σου.
Οι οκτώ στους δέκα αδιαφορούν και οι δύο στους δέκα χαίρονται που τα έχεις”.

Μια φράση που έχω διαβάσει αρκετές φορές (στα αγγλικά) σε περιηγήσεις εντός του διαδικτύου. Δεν ξέρω από που προέρχεται, αλλά εμπεριέχει μια μεγάλη δόση αλήθειας, με δεδομένη την ατομικότητα της σύγχρονης (ή και όχι μόνο) κοινωνίας.
Παρόλα αυτά, ψάχνοντας πάντα για το θετικό μήνυμα παντού, εκτιμώ ότι υπάρχουν εξαιρέσεις. Μάλιστα, ίσως δεν πρόκειται μόνο για τους ανθρώπους που έχουμε ήδη στον κύκλο μας, τους ανθρώπους μας.

Καταρχάς πιστεύω ότι το να μιλάς για ένα πρόβλημα ή το πόσο άσχημα νιώθεις σε κάνει να νιώθεις καλύτερα. Έστω και για λίγα δευτερόλεπτα. Κάποιοι είναι πιο εσωστρεφείς φυσικά, αλλά ακόμη και αυτοί οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να μιλούν, διότι ένα ηφαίστειο συναισθημάτων και απογοήτευσης θα εκραγεί με απρόβλεπτο τρόπο μελλοντικά.

Μιλώντας για τον εαυτό μου, με έχει σώσει ουκ ολίγες φορές το να μιλάω για το πρόβλημα που με ταλανίζει. Δεν λύνει σίγουρα, αλλά, έστω και προσωρινά, αποτελεί το παυσίπονο.

Πώς όμως θα ξέρουμε ότι απέναντί μας έχουμε έναν αξιόλογο άνθρωπο που δεν θα σπάσει πλάκα με τα όσα του πούμε; Φυσικά και δεν ανοιγόμαστε παντού. Διαλέγουμε ακόμη και ασυναίσθητα σε ποιον θα ανοικτούμε. Αν έχουμε κάνει τόσο λάθος και ο συνομιλητής μας κοροϊδέψει πίσω από την πλάτη μας ή ειρωνευτεί μετέπειτα, είναι καθαρά μόνο δικό του πρόβλημα που δεν μπορεί να καταλάβει ότι η εμπιστοσύνη είναι τιμή.

Γιατί νιώθουμε καλύτερα; Γιατί κατά πάσα πιθανότητα αυτό το άτομο θα έχει περάσει μια παρόμοια εμπειρία.
Μπορούμε να ακούσουμε πως το αντιμετώπισε και να νιώσουμε λιγότερο μόνοι εκείνη τη στιγμή. Επίσης μπορούμε να καταλάβουμε ότι το πρόβλημα το βλέπουμε εμείς “βουνό”, λόγω των συγκυριών.
Αλλά ακόμη και αν δεν υπάρχουν βίοι παράλληλοι, το να μας ακούσει απλά κάποιος, βοηθά πάρα μα πάρα πολύ.

Απλά μιλήστε. Το πιο απλό φάρμακο που μπορείτε να δώσετε στον εαυτό σας σε δύσκολες περιόδους της ζωής σας.

Πόνος που μοιράζεται ισούται με μισό πόνος, χαρά που μοιράζεται ισούται με διπλάσια χαρά. Και όπως λέει και ο Novel,

“Όταν μου ‘πες τι έχεις πάθει, χαμογέλασα.
Γιατί έμοιαζε απίστευτα πολύ με αυτό που έζησα”.