Οι Άνθρωποι από την Ερυθραία

Τη γνώρισα στη στάση του ηλεκτρικού.

Μου ζήτησε να τη βοηθήσω με την έκδοση του εισιτηρίου από τον αυτόματο πωλητή. Μου έκανε αρχικά εντύπωση η εξωτική της ομορφιά. Πιάσαμε την κουβέντα και καταλήξαμε να περπατάμε και να μιλάμε για το πού δύσκολο ταξίδι της έως την Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια της κουβέντας ήταν μόνο χαμογελαστή και έδειχνε πολύ χαρούμενη, λες και όλα είχαν πάει υπέροχα στη ζωή της.

Ξέμεινα από όχημα στη δουλειά και έπρεπε να περπατήσω κάνα δίωρο έως το σπίτι μου. Ήρθε τότε ο συμπαθής συνάδελφος που με είδε να αναθεματίζω, και μου είπε στα αγγλικά «θα σε πάω εγώ φυσικά». Έμενε σε άλλη πόλη. Παρόλα αυτά, με πήγε σπίτι μου και άργησε ακόμη περισσότερο να γυρίσει σπίτι του και στην οικογένειά του.

Πρώτη ημέρα σε μία δουλειά. Ήρθε κατευθείαν να με βοηθήσει για να κουράζομαι όσο το δυνατόν λιγότερο. Στο μεταξύ μιλούσαμε και γελούσαμε τις υπόλοιπες ημέρες που έμεινα σε αυτή τη δουλειά. 

Ήμουν στον κοινό χώρο που βγαίνουν οι εργαζόμενοι του συγκροτήματος εταιρειών για διάλειμμα. Ήρθε ο πιτσιρικάς και μου είπε στα αγγλικά γελώντας «έχεις φάτσα ποδοσφαιριστή, έχουμε ομάδα mini soccer αν θες σε πρωτάθλημα μόλις τελειώσει η πανδημία». Του αποκρίθηκα «yes mate!».

Μου ζήτησε στο διάλειμμα ένα τσιγάρο. Του έδωσα, με ευχαρίστησε εγκάρδια. Από τότε όποτε με βλέπει με ρωτά πάντα αν θέλω τσιγάρο ή αν θέλω να με κεράσει κάτι. Νιώθει τόσο υπόχρεος επειδή απλά του έδωσα ένα τσιγάρο.

Οι παραπάνω άνθρωποι που περιέγραψα έχουν ένα κοινό: είναι όλοι από την Ερυθραία και τους γνώρισα σταδιακά σε διάστημα λίγων μηνών. Σε Ελλάδα και Ολλανδία. Πλέον μπορώ να καταλαβαίνω αμέσως αν κάποιος είναι από αυτήν τη μικρή αφρικανική χώρα, μόνο και μόνο από τη διάθεσή του. Και βρήκα τον εαυτό μου πολλές φορές να είναι κακοδιάθετος ενώ ήταν χαρούμενοι. Χωρίς να έχω ζήσει ναυάγια, κακομεταχείριση, χιλιάδες χιλιόμετρα πεζοπορίας με την ψυχή στο στόμα για την αναζήτηση μίας καλύτερης ζωής. Τους άκουσα να ευχαριστούν την τύχη τους που βρίσκονται στην Ευρώπη. Παράλληλα δεν ξεχνούν την πατρίδας τους και δεν παραλείπουν να πουν πόσο όμορφη είναι.

Αυτό είναι που λένε «τη χαρά τη φτιάχνεις μόνος σου».

Η χώρα τους είναι σε δύσκολη κατάσταση. Δικτατορία, πείνα. Κι όμως, μου έχει γεννηθεί φοβερή περιέργεια να την επισκεφθώ στο μέλλον, για να δω τον τρόπο ζωής αυτών των ανθρώπων που τους έκανε τόσο γαλήνιους, ευγενικούς και απονήρευτους.