Το παλιοπαίχνιδο

Πάντα, όλα ήταν ένα παιχνίδι γι’ αυτούς
Αιώνες τώρα
Ένα καλοσχεδιασμένο παιχνίδι
Με ζάρια ή με κάρτες

Το προσωπείο, το πέτρινο,
Φορώντας,
Του ενδιαφέροντος,

Παίζαν -από πάντα-
Την παρθενιά
Την νοημοσύνη και
Την μεγάλη μας καρδιά.

Βάζαν -απ’ ανέκαθεν-
Στοιχήματα, μεταξύ τους
Ποια από μας, θ’ αντέξει πιο πολύ
Τους εξευτελισμούς
Την κοροϊδία και
Την ανέχεια
Που προκαλεί,
Να οραματίζεσαι -μάταια-
Μια ζωή μαζί τους.

Αυτόν τον δρόμο,
Μαζεύουμε τα κομμάτια μας,
Και τον περπατάμε -πέρα ως πέρα-
Μόνες
Και με το κεφάλι μας ψηλά.

Γιατί
Στην μεγάλη μας καρδιά
Πώς;
Πώς να χωρέσουν χωρίς να χαθούν;

Αναστασία Τσανουσίδου