Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους

Αποσπάσματα από την Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους 1830 – 1974, ένα βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη

“Μέσα σ’ αυτό το χαμό, η κυβέρνηση υποχρεώνεται να μεταφέρει την έδρα της απ’ το Ναύπλιο στον Πόρο, όχι γιατί κινδυνεύει άμεσα απ’ τους Τούρκους αλλά διότι κινδυνεύει αμεσότατα απ’ τους Έλληνες.

(…)

Ευτυχώς που η Επανάσταση, πάρα ταύτα, έχει αντέξει ήδη έξι χρόνια, και στο διάστημα αυτό έχει δημιουργηθεί στην Ευρώπη ένα ισχυρό φιλελληνικό κίνημα, χωρίς το οποίο κανένας Ευρωπαίος δε θα συγκινούταν ούτε απ’ τα τρομερά παθήματα ούτε απ’ τον ηρωισμό των Ελλήνων, που αποδείχτηκαν εξίσου καλοί και στον πόλεμο και στον εμφύλιο πόλεμο, που κινούνταν παράλληλα, δείχνοντας από τότε πως τα πράγματα θα είναι πάρα πολύ δύσκολα στο υπό σύστασιν ελληνικό κράτος”.

“Οι Έλληνες αρχίζουν να καταλαβαίνουν πως δε ζουν στην εποχή του δυαρχικού Βυζαντίου, όπου η εξουσία μοιράζεται ανάμεσα στον Αυτοκράτορα και τον Πατριάρχη και ότι το ορθόδοξο δόγμα γίνεται άκρως ανορθόδοξο όταν στηρίζεται πάνω του ο σχεδιασμός της εξωτερικής πολιτικής. Δε μας έσωσε, λοιπόν, τότε, η ομόδοξος Ανατολή αλλά η ετερόδοξος Δύση, και χρωστάμε την ύπαρξή μας ως κράτος αποκλειστικά στη Δύση. Πιο συγκεκριμένα στην Αγγλία, κι ακόμη πιο συγκεκριμένα στην Τζωρτζ Κάνιγκ. Το γεγονός πως συνεχώς γκρινιάζουμε για την εξάρτησή μας απ’ τους ξένους, είναι μάλλον ανιστόρητο, αφού υπάρχουμε ως κράτος χάρη στην πολιτική των ξένων. Αλλά και στα δάνεια που δίνουν συνεχώς οι ξένοι για να συντηρούν ένα τεχνητό κράτος για λόγους γεωπολιτικούς και όχι φιλελληνικούς”.

“Τα εν ειρήνη δύσκολα τώρα αρχίζουν.

Και πόσο δυσκολευόμαστε εμείς οι Έλληνες στην ειρήνη, δε λέγεται”.

“Όλοι φέρνουν δώρα στο νιογέννητο.

Και το κακομαθαίνουν εξ αρχής, το σκασμένο. Που και όταν μεγαλώσει, μία λέξη θα ξέρει να λέει: ΔΑΝΕΙΑ. Δώστε μου δάνεια και πάρτε μου την ψυχή!”

“Είναι εκπληκτικές οι διοικητικές και οργανωτικές ικανότητες αυτού του ανθρώπου. Και, βέβαια, δεν είναι καθόλου τυχαίο που τούτος ο σπουδαίος Έλληνας έφθασε να γίνει υπουργός Εξωτερικών της αυτοκρατορικής Ρωσίας. Δε θα μπορούσαν να περιμένουν τίποτα καλύτερο οι Έλληνες, απ’ το να έχουν κυβερνήτη τον Καποδίστρια, που άφησε τα λεφτά του και τα καλά του στη Ρωσία και την Ελβετία για να έρθει να οργανώσει εκ του μηδενός ένα κράτος”.

“Δημοκρατία έλεγαν οι Έλληνες, και εννοούσαν την ευχέρεια του καθένα να κάνει ό,τι θέλει και λογαριασμό να μη δίνει σε κανέναν, ούτε στη Βουλή ούτε στην κυβέρνηση ούτε στο σύνταγμα, όπως και σήμερα.

(…)

Εμείς οι Νεοέλληνες το παίζουμε δημοκράτες γεννημένοι – γι’ αυτό δε γίναμε ποτέ.

(…)

Ο Καποδίστριας ήξερε πως ο δημοκράτης γίνεται, δε γεννιέται”.

Ο δρόμος που στρώθηκε από ηρωικούς αγώνες,  ποδοπατήθηκε από τις πισώπλατες μαχαιριές, την κατατρόπωση των πραγματικών ηρώων και την ευημερία των εχθρών του λαού.

Κι έτσι όλα ξεκίνησαν και συνεχίστηκαν στραβά. Τώρα δεν έχουμε πόλεμο, ευτυχώς, αλλά κάποια κατάλοιπα έχουν μείνει.

Αναρωτηθείτε, άραγε πότε σταματήσαμε να τρωγόμαστε μεταξύ μας, ως πολιτική ηγεσία, ως κοινωνία;

Άραγε πότε η πλειοψηφία κοίταξε το κοινό καλό και δεν προσπάθησε να κατατροπώσει τον διπλανό;

Άραγε πότε θα αρχίσουμε να τα αποβάλλουμε όλα αυτά;