Ένα από τα αγαπημένα μου των ΑΜΑΝ

Ο αλγόριθμος του Γιουτού κάνει καμιά φορά θαύματα.

Ενώ τις περισσότερες φορές σκανάρει τάσεις και σου προτείνει παπαριές, ορισμένες φορές σκανάρει την ιδεολογία σου και σου προτείνει κάτι όντως καλό.

Κάπως έτσι λοιπόν θυμήθηκα μέσω YouTube ένα από τα αγαπημένα μου επεισόδια των ΑΜΑΝ. Άκρως διαχρονικό, όπως και πολλά από τα όσα διακωμωδούσαν τότε οι ΑΜΑΝ. Ξέρετε, το δέσιμο με τα όσα βλέπαμε στην τηλεόραση ήταν μεγάλο εκείνη την εποχή, καθώς δεν είχαμε την ευκαιρία να βρούμε σε βίντεο τα επεισόδια και τα αποσπάσματα.

Βλέπω (με έναν περίεργο τίτλο βέβαια) στην αρχική του ΥΤ την «Πρωτοχρονιά του Κακομοίρογλου» (vintage πλέον) και λέω «ναι ρε φφφφίλε». Θυμάμαι να είμαι δημοτικό όταν έβλεπα το εν λόγω επεισόδιο σε αυτό το παλιοκούτι (τότε ήταν ασύγκριτα καλύτερα βέβαια σε σχέση με τώρα) που λέγεται τηλεόραση. Εννοείται πως το παρακολούθησα ολόκληρο για να ξαναζήσω τη φάση, η οποία είχε διαγραφεί από τη μνήμη μου μέσα σε όλη αυτήν την απίστευτη ταχύτητα της καθημερινότητας.

Από τη μία χάρηκα πολύ, από την άλλη όμως στενοχωρήθηκα και με έπιασαν πάλι δαιμόνιά μου (προτεινόμενη θεραπεία: Kyuss – Demon Cleaner). Στενοχωρήθηκα γιατί διαπίστωσα ότι μετά από 18 χρόνια, δεν άλλαξε τίποτα σε αυτή τη χώρα. Ασχολούμαστε πάλι με τις ίδιες αηδίες και σπαταλάμε τον χρόνο μας, θάβουμε την οποιαδήποτε σπίθα καλής διάθεσης σε μία τοξική καθημερινότητα. Και γιατί ρε γαμώτο… Η ζωή πρέπει να είναι απλή, οι ανθρώπινες σχέσεις πρέπει να είναι απλές και όμορφες. Τί διάολο πήγε τόσο στραβά σε αυτήν την πανέμορφη κατά τα άλλα χώρα;

Η ιδιαιτερότητα που είχε αυτό το επεισόδιο ήταν ότι παράλληλα με συγκίνησε. Στο κωμικοτραγικό πρόσωπο του κ. Κακομοίρογλου που τραβάει τα πάνδεινα από αυτό το -ντροπιαστικό για δυτική χώρα- κράτος, μπορώ να βάλω ουκ ολίγους ανθρώπους που έχουν βιώσει το απάνθρωπο και βλαμμένο πρόσωπο του κρατικού μηχανισμού ή την κερδοσκοπική, ψεύτικη και απάνθρωπη συμπεριφορά των συμπολιτών τους.  

Και ερωτώ: πότε θα αλλάξει όλο αυτό; Η πικρή αλήθεια είναι ότι, όσο δεν επιθυμεί πραγματική αλλαγή στις αξίες της η πλειοψηφία της κοινωνίας, όλα θα παραμείνουν ίδια. Οτιδήποτε καλό και παραγωγικό θα συνεχίσει να παραμερίζεται και να εξοντώνεται, ο εύκολος δρόμος θα επιβραβεύεται. Έχοντας φύγει τρεις φορές από την Ελλάδα για άλλες χώρες και μη βλέποντας αυτή τη φορά τον δρόμο του γυρισμού, κρατάω μικρό καλάθι και αποφεύγω να εκφράζω τις υπεραισιόδοξες προβλέψεις για αυτή τη χώρα, που με έκαναν να φαίνομαι χαζός στο παρελθόν. Δεν βλέπω διάθεση αλλαγής. Αλλά που θα πάει…

Θέλω να κλείσω θετικά. Όπως λέει και ο Αντώνης στο τέλος του επεισοδίου, μία χώρα σαν την Ελλάδα χωρίς όλες αυτές τις αηδίες, είναι απλά ο Παράδεισος.