Αυτή είναι η Ελλάδα;

Πότε μία κοινωνία είναι σε θέση να ασχολείται με αηδίες;

Όταν έχει λύσει όλα της τα προβλήματα, θα απαντήσουν κάποιοι. Η Ελλάδα σίγουρα απέχει πολύ από αυτό το σημείο. Κι όμως, η όρεξη του λαού για αηδίες φαίνεται πως καλά κρατεί.

Και θα ρωτήσει κάποιος, «δεν θα πρέπει να ξεχαστούμε με κάτι κι εμείς;», «πρέπει να ασχολούμαστε μόνο με προβλήματα, είτε δικά μας είτε κοινωνικά;». Θα συμφωνήσω απολύτως. Είτε όμως μιλώντας με όρους τοποθεσίας, είτε όμως μιλώντας με όρους ζωής, υπάρχουν πολλά που μπορείς να κάνεις για να ξεφύγεις από τη ρουτίνα, την πίεση, τα προβλήματα. Υπάρχει φύση και άνθρωποι εκεί έξω. Το να πανηγυρίζεις για τα Survivor σίγουρα δεν θα αποτελέσει ένα upgrade για τη ζωή σου. Αντιθέτως, σε υποβαθμίζει θα έλεγα.

Είμαι υπέρ του να ξεχνιόμαστε και να αφιερώνουμε την προσοχή μας σε πράγματα που δεν είναι σημαντικά, διότι αν εστιάζεις μία ζωή στα προβλήματα και τη δυστυχία που υπάρχει εκεί έξω, θα τρελαθείς. Δεν θα ζήσεις εν τέλει, υπό αυτό το βάρος, κι επίσης δεν θα μπορέσεις και να στηρίξεις και τους γύρω σου. Αλλά στη λίστα με τα άπειρα πράγματα στα οποία μπορείς να αφιερώσεις τον χρόνο σου, είμαι σίγουρος ότι τα ριάλιτι -ελληνικά και μη- και οι βλακο-τσελέμπριτις βρίσκονται στον πάτο.

Πρόσφατα, βλέποντας Ράδιο Αρβύλα, άκουσα με τεράστια ευχαρίστηση μία σύντομη περιγραφή για όλο αυτό που συμβαίνει. Επιτέλους κάποιος τα λέει ρε φφφίλε… Με αφορμή την επιτυχία του Παραολυμπιονίκη Αντώνη Τσαπατάκη και τη σύγκριση καταστάσεων για όσους υποδέχονταν -θυμηθήκαμε εποχές Euro 2004- τους τύπους του Survivor στα αεροδρόμια, ακούστηκε εύλογα η ερώτηση «αυτή είναι η χώρα μου;». Η χώρα είναι το Survivor και όσοι μπήκαν στον κόπο να υποδεχθούν ως ήρωες αυτούς τους τυπάδες, ή ο Αντώνης Τσαπατάκης που παραμένει ταπεινός και αληθινός παρά τις τόσες επιτυχίες του; Η απάντηση στο «τί είναι η Ελλάδα;» εξαρτάται από τη φάση του καθενός και από το αν θέλει αυτήν την εβδομάδα να βλέπει το ποτήρι άδειο ή μισογεμάτο.

Στο Ράδιο Αρβύλα μίλησαν επίσης για «μιντιακό φασισμό», καθώς τα κανάλια και γενικότερα τα μίντια προσπαθούν να περάσουν όλες αυτές τις αηδίες στη ζωή μας 24/7. Δεν θα πρέπει, ωστόσο, να ρίχνουμε το μπαλάκι μόνο στα μίντια -ακόμη και αν πρόκειται για γελοία φιλοκυβερνητικά. Η επιλογή είναι δική μας.

Στην ερώτηση λοιπόν «ποια είναι η Ελλάδα;», δεν θέλω η απάντηση να είναι το Survivor (γελάω), το Bachelor (γελάω μέχρι θανάτου), ηλίθιοι και ηλίθιες τσελέμπριτις και ινφλουένσερς -τι ζούμε. Επίσης δεν θέλω η απάντηση να είναι άνθρωποι με φθόνο, άνθρωποι με κακία, ρατσιστές, διεφθαρμένοι, κοινωνικά αμόρφωτοι, βολεμένοι, εκμεταλλευτές. Δεν θέλω η απάντηση να είναι οι Μπαλάσκες, οι φασίστες, οι γελοίοι, οι χρυσαυγίτες.

Προτιμώ να πιστεύω ότι η Ελλάδα είναι κάτι άλλο· πολλά άλλα και πολλοί άλλοι, ακόμη και αν πρόκειται για μειοψηφία που σκεπάζεται -προς το παρόν. Η Ελλάδα είναι (ή πρέπει να είναι) η υπέροχη φύση και οι βιοπαλαιστές· οι άνθρωποι που καθαρίζουν εθελοντικά τις γειτονιές, οι άνθρωποι που στηρίζουν τον διπλανό χωρίς να ζητούν αντάλλαγμα, οι άνθρωποι που έσωζαν τους πρόσφυγες από τον πνιγμό, οι άνθρωποι που βλέπουν πέρα από τον ατομικισμό και αποζητούν το συλλογικό καλό. Είναι οι άνθρωποι που δουλεύουν σκληρά για να εξασφαλίσουν μία καλή ζωή στις οικογένειες τους, που δεν ψάχνουν τον εύκολο δρόμο αν και θα μπορούσαν, που προσπαθούν να μορφωθούν καθημερινά για τον κόσμο και να ζήσουν κόντρα στις κακές συνθήκες. Οι άνθρωποι που έχουν ένα όραμα για αυτόν εδώ τον κόσμο. Οι άνθρωποι που θέλουν να αφήσουν πίσω τους κάτι καλύτερο από αυτό που βρήκαν. Έτσι θα ήθελα να είναι ο κόσμος, έτσι θα ήθελα να είναι η Ελλάδα.

**Καλό καλοκαίρι guys!**