Ο καπιταλισμός και ο μοντέρνος φεμινισμός εξαφανίζουν τα συναισθήματα;

Μην αρχίσετε να κράζετε διαβάζοντας τον τίτλο.

Πιστεύω στην ισότητα και τις ίσες ευκαιρίες, για αυτόν τον λόγο δεν τα πολυέχω καλά με τον καπιταλισμό και τον μοντέρνο (μοντέρνο, το υπογραμμίζω) φεμινισμό.

Καπιταλισμός λοιπόν. Τα έχουμε ξαναπεί. Αφού δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε, επιδιώκουμε τουλάχιστον μία καλύτερη εκδοχή του· μία βελτιωμένη μορφή του (λέγεται inclusive capitalism, ψάξτε το σχετικό άρθρο στο blog), που δεν θα εκτοξεύει την ανισότητα και θα δίνει περισσότερες και ίσες ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ.

Ο καπιταλισμός δε φαίνεται όμως να μας επηρεάζει μόνο σε οικονομικό επίπεδο. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας αυτού του οικονομικού συστήματος τον τελευταίο μισό αιώνα, οι ανθρώπινες σχέσεις, αντί για αυθόρμητες και αγνές, εκτιμώ πως έχουν μετατραπεί σε μία εξίσωση. Στην περίπλοκη αυτή εξίσωση των ανθρώπινων σχέσεων, ο καπιταλισμός αύξησε ακόμη περισσότερο τη σημαντικότητα των χρημάτων.

Τα χρήματα δεν θα έπρεπε να υπάρχουν καν σε αυτήν την εξίσωση. Αλλά ας είμαστε ρεαλιστές· το χρήμα πάντα έπαιζε ρόλο στις ζωές μας και αποτελούσε ένα κριτήριο στην επιλογή ανθρώπων και πράξεων. Δυστυχώς. Σε παλαιότερες εποχές υπήρχαν οι άνθρωποι της εξουσίας που πούλαγαν τις σχέσεις γύρω τους για χάρη του χρήματος. Η διαφορά με τη δική μας εποχή, είναι ότι ακόμη και ο καθημερινός άνθρωπος χρησιμοποιεί τα χρήματα ως ένα κριτήριο για τις σχέσεις που αναπτύσσει γύρω του. Κι έτσι έχεις φαινόμενα τύπων που καταφέρνουν να προσελκύσουν ανθρώπους επειδή διαθέτουν το χρήμα. Κλισέ παράδειγμα, το ξέρω, αλλά ισχύει. Άνθρωποι να γοητεύονται από ακριβά αμάξια, σπίτια, καταθέσεις. Άνθρωποι να μετρούν την αξία των ανθρώπων γύρω τους με κριτήριο τον τραπεζικό τους λογαριασμό. Θλιβερό και αστείο ταυτόχρονα. Και δεν κράζω τους πλουσίους. Κάθε άλλο. Believe it or not, πιστεύω ότι οι άνθρωποι που είναι οικονομικά ευκατάστατοι, είναι ηθικότεροι και καλύτεροι τις περισσότερες φορές από έναν κουτοπόνηρο μικροαστό.

Βέβαια, δεν έχουν θεοποιήσει όλοι το χρήμα, ευτυχώς. Υπάρχουν ακόμη Άνθρωποι, αλλά αποτελούν μειοψηφία.

Ως ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα, τα αγνά συναισθήματα στις ανθρώπινες σχέσεις υποβαθμίζονται ή σε ορισμένες περιπτώσεις εξαφανίζονται εντελώς, καθώς οι περισσότεροι προτίθενται να τα θυσιάσουν για μία πιο «άνετη» ζωή.

Ας πάμε τώρα στον μοντέρνο φεμινισμό. Με πνίγει το παράπονο με αυτό το θέμα, πραγματικά. Επί χρόνια ξόδεψα άπειρο σάλιο και τσακώθηκα ουκ ολίγες φορές με σάπιους τύπους που θεωρούσαν τις γυναίκες αντικείμενα και μιλούσαν χυδαία για αυτές. Αλλά αρχίζω πλέον να αναρωτιέμαι αν άξιζε τον κόπο, καθώς κατάφερα να γίνω γραφικός τόσο για άντρες, όσο και για γυναίκες.

Γιατί λοιπόν έχω θέμα με τον μοντέρνο φεμινισμό; Γιατί πιστεύω στην ΙΣΟΤΗΤΑ των δύο φύλων. Οπότε μου είναι αδύνατο να συμβιβαστώ με τις ηλιθιότητες που ακούω γύρω μου από μοντέρνες φεμινίστριες. Αυτά που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια από φανατικές φεμινίστριες για τους άντρες, μου θυμίζουν αυτά που έλεγαν και λένε για το ωραίο φύλο οι σεξιστές μπαρμπάδες που τόσο σιχαθήκαμε.

Οι μοντέρνες φεμινίστριες ουδεμία σχέση έχουν με τις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΦΕΜΙΝΙΣΤΡΙΕΣ, οι οποίες αφιέρωσαν τη ζωή τους, τη δημιουργικότητα, το θάρρος τους, στον αγώνα για την ισότητα. Αυτές οι δυνατές και άξιες γυναίκες κατέβηκαν στους δρόμους για να διεκδικήσουν ένα καλύτερο αύριο και να αντιταχθούν στην πατριαρχία, στην αδικία κατά του φύλου τους. Είναι τουλάχιστον αφελές, για να μην πω θρασύτατο, να θεωρεί κάποιος πως αυτές οι γυναίκες-μαχήτριες του παρελθόντος, έχουν βρει τη συνέχειά τους σε αυτό που αποκαλείται «μοντέρνος φεμινισμός». Οπότε μη μου συγκρίνετε τη Σιμόν Ντε Μποβουάρ με τις μοντέρνες φεμινίστριες. Αυτές οι γυναίκες αφιέρωσαν τη ζωή τους στον αγώνα. Όπως έλεγε η ίδια: “Δεν γεννιέσαι γυναίκα. Γίνεσαι γυναίκα”.

Το τι έχει ακουστεί από μοντέρνες φεμινίστριες στον περίγυρό μας, δε λέγεται. Κατηγορίες για «σεξισμό» από άνδρες που απλά σχολιάζουν ξέκολλες φωτογραφίες (λες και φταίμε εμείς που υπάρχουν αυτά τα αίσχη στις οθόνες μας) στα social media, δικαιολόγηση της απιστίας (ό,τι να ‘ναι) με επιχείρημα ότι οι γυναίκες είχαν καταπιεστεί τους προηγούμενους αιώνες, και άλλα τέτοια «μαργαριτάρια». Ίσως δεν είναι τυχαίο που μερικές από τις πιο υπέροχες και ανοικτόμυαλες γυναίκες που έχω γνωρίσει στη ζωή μου, απεχθάνονται τις μοντέρνες φεμινίστριες.

Μοντέρνες φεμινίστριες που θα διαβάσετε το άρθρο, για να μην κράξετε, αξίζει να αναφερθεί ότι έχω βρεθεί στο παρελθόν στα πρόθυρα της απόλυσης επειδή υπερασπίστηκα κοπέλες που δούλευαν μαζί μου από τις καφρίλες και τη σεξιστική συμπεριφορά των «ανωτέρων»· και αυτό νομίζω ότι δεν το κάνουν πολλοί εκεί έξω.

Μου φαίνεται ότι πλέον κάποιοι άνθρωποι χρησιμοποιούν τη λέξη «φεμινισμός» για να κάνουν ό,τι γουστάρουν προκειμένου να ωφελήσουν τον εαυτό τους, χωρίς να χρειάζεται να δώσουν εξηγήσεις και να έχουν ευθύνες. Επίσης, παρατηρώ ότι οι φανατικές φεμινίστριες τείνουν να κυνηγούν με ασύλληπτο ζήλο την ανάδειξη μέσω της καριέρας. Γίνονται αδίστακτες προκειμένου να φθάσουν ψηλά, αντιγράφοντας άθελά τους τους σεξιστές εργοδότες που μισούσαν τόσο χρόνια (δείτε παρεμπιπτόντως την ταινία “The Devil Wears Prada”). Τέλος, το παράδοξο που έχω παρατηρήσει με τις μοντέρνες φεμινίστριες είναι ότι υπακούν απόλυτα σε μία αντίληψη της πατριαρχίας: ότι ο άντρας είναι άτρωτος. Για αυτό και τείνουν να θεωρούν εξαιρετικά αδύναμο (και να εγκαταλείπουν φυσικά) όποιον άντρα αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα κάποια στιγμή στη ζωή του. Είτε αυτό είναι ψυχολογικό, είτε είναι πρόβλημα υγείας, είτε οικονομικό. Παράδοξο, έτσι;

Κλείνοντας, αγαπητές γυναίκες, που ξέρετε πόσο σας λατρεύω, θα ήθελα να πω ότι ο ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΣ χρειάζεται ανθρώπους με όραμα και όρεξη, όχι ανθρώπους που εντείνουν το μίσος και αφήνουν πίσω τους κατεστραμμένες σχέσεις και δυστυχισμένους ανθρώπους. Ο φεμινισμός έχει ανάγκη ανθρώπους που πιστεύουν στην ισότητα και όχι την εκδικητικότητα. Ο φεμινισμός θέλει ανθρώπους που μπορούν να κατανοήσουν ότι η όποια διαφορετικότητα υπάρχει ανάμεσα στα δύο φύλα, προσφέρει αυτήν την απαραίτητη μαγεία στις σχέσεις.

Ας επιστρέψουμε πίσω στο κυρίως θέμα του άρθρου μας.

Εν τέλει, όλα είναι ζήτημα ανθρώπων. Και βλέποντας και το πως δρουν οι περισσότεροι άνθρωποι πλέον, αναρωτιέμαι αν αξίζει να ζήσεις μία ζωή by-the-book. Μία ζωή-θητεία, χωρίς συναισθήματα, όπου απλά θα κυνηγάς να φθάσεις τα «στάνταρ» που έχει θέσει η κοινωνία. Ένα σπίτι, ένα αμάξι, ένα κοινωνικού status. Και μετά, τι;

Απλές σκέψεις. Σίγουρα δεν είμαι ο κατάλληλος να κρίνω άλλους.