Ακούγοντας πρόσφατα αυτό το πράμα που εξέλεξαν για πρωθυπουργό, να κατηγορεί κάποιον άλλο για τον ερχομό των Μνημονίων, μπήκα και πάλι σε μουντ οικονομικής κρίσης.
Τί χρονιές και αυτές. Όχι ότι τώρα η Ελλάδα ζει την καλύτερη φάση της, αλλά τότε η κατάσταση ήταν πρωτοφανής για τα δεδομένα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τότε που αρκετοί από εμάς έπρεπε να δουλεύουμε 6 και 7 φορές την εβδομάδα για 10, για 12, για 14 ώρες τη μέρα, για 3 ευρώ την ώρα• για να επιβιώσουμε, να κάνουμε μισό βήμα παραπάνω και να σπουδάσουμε, για να φύγουμε από αυτή τη χώρα που αν και δώρο φανταστικού φίλου (σσ: θεού), μας πλήγωσε με την εκμετάλλευση και την υποτίμηση που μας έδειξε.
Και κάπως έτσι ξαναθυμήθηκα μία από τις αγαπημένες στιγμές της Ελληνοφρένειας. Υπάρχουν άπειρες, αλλά η συγκεκριμένη ξεχωρίζει λόγω των συναισθημάτων που προκάλεσε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Να πω εν τω μεταξύ και δύο λόγια επιπλέον, γιατί η «σχέση» με την Ελληνοφρένεια είναι σίγουρα απο τις πιο μακροπρόθεσμες της ζωής μου. Πόσο περήφανος νιώθω που υπάρχει η Ελληνοφρένεια ρε φίλε. Από 13 χρονών ακολουθώ τον Θύμιο και τον Αποστόλη. Με ακουστικά σε σχολείο και τόσες μα τόσες διαφορετικές δουλειές, η ακρόαση δεν σταμάτησε ποτέ. Το υλικό που υπάρχει στο YouTube, οι φάρσες, οι στιγμές της τηλεοπτικής Ελληνοφρένειας, τα άπαντα της εκπομπής, αποτελούν πηγή χαράς και έμπνευσης στην καθημερινότητα πολλών συμπολιτών.
Μέσα σε όλη αυτή την εμετική κατάσταση της δημοσιογραφίας, την χαρακτηριζόμενη από ανύπαρκτη αξιοπρέπεια και ειλικρίνεια, η Ελληνοφρένεια είναι ξεκάθαρα ένας από τους λόγους που δε σιχάθηκα την ελληνική κοινωνία. Γιατί, στο μυαλό μου, αντιπροσωπεύει ένα δείγμα της ελληνικής κοινωνίας που παραμένει ανοικτόμυαλο και αλληλέγγυο στους συνανθρώπους. Αυτό το μικρό, αλλά ψυχικό πολύ δυνατό κομμάτι της κοινωνίας μας. Βασικά, αυτό το ασύλληπτο κόντραστ μεταξύ της εκπομπής του βρωμο-Μπογδάνου και της Ελληνοφρένειας που ακολουθούσε μετά, μπορεί να αποτυπώσει με μεγάλη ακρίβεια τις δύο πλευρές της ελληνικής κοινωνίας.
Πέρασαν 16 χρόνια, τέσσερις διαφορετικές χώρες διαμονής, καμιά τριανταριά επισκέψεις σε χώρες του εξωτερικού, και παρόλα αυτά δεν έχασα εκπομπή, δεν βαρέθηκα στιγμή• ίσα ίσα, το αντίθετο. Όσο περνά ο καιρός και δεν βάζουμε μυαλό σε αυτήν την -πανέμορφη κατά τ’ άλλα- περιοχή της Ευρώπης, τόσο εκτοξεύεται η αξία αυτών των απόψεων και ιδεών.
Και τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι συμφωνώ απόλυτα με την Ελληνοφρένεια. Ακόμη όμως και σε αυτά τα λίγα που διαφωνώ, δεν μπορώ παρά να θαυμάσω το θάρρος της γνώμης και την ειλικρίνεια των κουνούμαλων.
Οπότε, Θύμιο και Αποστόλη (ή το αντίστροφο, όπως προτιμάτε, φέλλας), ένα τεράστιο και ειλικρινές ευχαριστώ για όλες αυτές τις στιγμές ατελείωτου γέλιου, χαράς, έμπνευσης, σκέψης, προβληματισμού.
Πίσω στο απόσπασμα της εκπομπής (δεν θυμάμαι αν ήταν παραγγελία ακροατή TBH) για το οποίο μίλησα στην αρχή, θυμάμαι σαν τώρα να το ακούω ζωντανά, λίγες ημέρες πριν το δημοψήφισμα του 2015 αν δεν με απατά η μνήμη μου. Και, εκείνη τη στιγμή, ανατρίχιασα. Δεν θα μπορούσε να αποτυπωθεί καλύτερα η απόγνωση και η θλίψη πολλών συνανθρώπων μας (και εμείς μεταξύ αυτών) σε ένα ηχητικό, δεν θα μπορούσε να συνοδεύεται από ένα πιο ταιριαστό τραγούδι. «Σαν να είμαι εις βάρος της κοινωνίας», έλεγε τότε ένας άνθρωπος.
Ευχαριστούμε τον brotha from anotha motha που ανέβασε το βίντεο στο YouTube.
Sickman's Blog 
Leave a Reply