Λέγεται «Αλληλεγγύη»

Όπως γράψαμε σε πρόσφατο ποστ στο ΦουΒου, ένα καλό μάθημα από όλη αυτήν την ταλαιπωρία με τον χιονιά, είναι ότι αποκαλύφθηκαν ακόμη μία φορά οι δύο εκ διαμέτρου αντίθετες πλευρές της Ελλάδας.

Από τη μία ο ανύπαρκτος κρατικός μηχανισμός, οι πρακτικά άχρηστοι πολιτικοί, οι ιδιώτες-καταχραστές του δημοσίου χρήματος και οι γελοίοι, θλιβεροί μαυραγορίτες που προσπάθησαν να βγάλουν κάτι παραπάνω από την ανάγκη των συμπολιτών. Πόσες φορές το έχουμε δει και θα ξαναδούμε αυτό το έργο; Όλοι αυτοί που έχουν κατοχυρώσει στο μυαλό τους το πάτωμα επί πτωμάτων ως ικανότητα, και παρασιτούν στην ανάγκη, την καλοσύνη, την ανοχή των πολιτών. Από πού πηγάζει η δύναμη αυτών των τύπων; Από την ανοχή και τη σιωπή της πλειοψηφίας.

Πάμε τώρα και στην άλλη πλευρά, την πλευρά που προτιμούμε να βλέπουμε. Εθελοντές βοήθησαν τον κόσμο βγαίνοντας μέσα στον χιονιά, συμπολίτες μοιράστηκαν τα υπάρχοντά τους με άλλους αποκλεισμένους, άνθρωποι άνοιξαν ακόμη και τα σπίτια τους και βοήθησαν όσους είχαν ανάγκη. Εκεί που βλαστημάμε την τύχη μας για την κατάσταση της χώρας στην οποία γεννηθήκαμε, έρχονται αυτά τα παραδείγματα ανθρώπων στην καθημερινότητά μας, και ξεχνιόμαστε για λίγο. Ξεχνάμε τους τοξικούς, τους γελοίους, τους πονηρούς, τους απατεώνες. Εστιάζουμε στους ανοικτόκαρδους, τους αληθινούς, τους δοτικούς.

Πριν λίγες ημέρες είχα μία συζήτηση με μία international παρέα. Όταν ένας Ολλανδός έγινε κάπως εριστικός συγκρίνοντας το ελληνικό μπουρδέλο με την άψογα οργανωμένη χώρα του (την οποία εκτιμώ απεριόριστα με λόγια και έργα, ζώντας πλέον Ολλανδία) του είπα, στο περίπου: «Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, αλλά εξαρτάται πώς θες να βλέπεις την Ελλάδα και τα Βαλκάνια γενικότερα. Ζω εξωτερικό τα τελευταία χρόνια γιατί βαρέθηκα στην Ελλάδα την αναξιοκρατία, τη διαφθορά, τα καθημερινά καθάρματα, το μόνιμο άγχος για επιβίωση και την ατελείωτη δουλειά για λίγα ευρώ. Είμαι πραγματικά ευγνώμων για τις ευκαιρίες που μου δόθηκαν στο εξωτερικό τόσο στη δουλειά, όσο και στη μπάλα. Υπάρχουν όμως μερικά πράγματα στην κοινωνία που μου λείπουν. Για παράδειγμα, αν έχω κάποια ανάγκη εδώ Ολλανδία, κανένας δεν θα ακυρώσει το πρόγραμμά του -ακόμη και αν περιλαμβάνει μόνο τηλεόραση και ύπνο- για να βρεθούμε να μιλήσουμε. Και το ξέρεις καλά, όλα πρέπει να κανονιστούν καμιά εβδομάδα νωρίτερα. Λες και είμαστε προγραμματισμένες μηχανές (σσ: για την ακρίβεια, σε αυτό το σημείο είπα “fuckin robots”), λες και δεν υπάρχουν απρόοπτα, εκπλήξεις στη ζωή. Επίσης, για παράδειγμα, το περασμένο καλοκαίρι που είχαμε καταστροφικές φωτιές στην Ελλάδα, είδα ανθρώπους -μεταξύ αυτών και η μητέρα μου- που αμείβονται με το ένα τέταρτο, ή και λιγότερο, του μισθού ενός μέσου Ολλανδού, να γεμίζουν πορτπαγκάζ με ψώνια από σούπερ μάρκετ, με ρούχα, για να στηρίξουν τους πυρόπληκτους. Χωρίς να τους νοιάζει ότι δεν έχουν τόσα χρήματα, έτρεξαν να βοηθήσουν τους συνανθρώπους που είχαν ανάγκη εκείνη τη στιγμή. Αυτό, φίλε, δεν έχει γίνει και δεν πρόκειται να γίνει ποτέ εδώ, όσα λεφτά και να βγάζουν οι πολίτες αυτής της χώρας».

Θέλω να βλέπω μόνο αυτή, την καταπληκτική πλευρά της Ελλάδας.

Μόνο ο λαός, σώζει τον λαό.

Να το θυμόμαστε.

Το μεγαλύτερο δώρο που έχουμε, είναι η αλληλεγγύη μας.