Να το καμαρώσετε όπως «θέλετε»

Ένας 60χρονος πατέρας έβαλε τέλος στη ζωή του εξαιτίας της σαπίλας των συγχωριανών του.

Μία ανείπωτη τραγωδία, που ανοίγει για εκατομμυριοστή φορά ένα πολυσέλιδο βιβλίο: την τεράστια επιρροή που έχει σε όλους τους ανθρώπους η σαπίλα των διπλανών τους.

Θα προσπαθήσω να καλμάρω και να εστιάσω σε ένα κεφάλαιο αυτού του βιβλίου: την επιρροή της κοινωνίας στο χτίσιμο της ζωής ενός παιδού. Και εξηγώ.

Ένας περήφανος παππούς μιλά για την εγγονή του. Περήφανος με το δίκιο του. Μία καλή μαθήτρια Λυκείου, έξυπνη, ευγενική κοπέλα. «Θα σπουδάσει Νομική. Ήδη ξέρουμε που θα κάνει την πρακτική της ως δικηγόρος, ήδη έχουμε κανονίσει σε ποιο γραφείο θα δουλέψει».

Και ρωτάω όλο απορία: «Σας είπε η ίδια ότι θέλει να σπουδάσει Νομική;».

-Όχι, αλλά με αυτό το μυαλό, Νομική πρέπει να σπουδάσει.

-Και αν δεν θέλει Νομική; Δεν θα πρέπει να τη ρωτήσετε τί πραγματικά της αρέσει και την κάνει χαρούμενη;

-Και τί θα γίνει δηλαδή, ζωγράφος;

-Λέω να αποφασίσει μόνη της. Αν όντως τη νοιάζεστε και δεν σας ενδιαφέρει μόνο να κάνετε εντύπωση στην κοινωνία, τότε θα τη στηρίξετε ότι και αν αποφασίσει. Στο κάτω-κάτω, δική της είναι η ζωή.

(Σιωπή).

Κάτι εκατομμύρια παιδιά στον ανεπτυγμένο κόσμο (όπου έχουμε την τεράστια πολυτέλεια να έχουμε δικές μας επιλογές και βούληση), για τα οποία άλλοι πήραν αποφάσεις για τις ζωές τους, θα μπορέσουν να βρουν κάποια στιγμή τον εαυτό τους; Γιατί θα πρέπει να βρίσκονται συνέχεια σε ένα δίλημμα; «Να κάνω όσα με κάνουν χαρούμενο/η και να “απογοητεύσω” τους γύρω μου, ή να ικανοποιήσω τους γύρω μου και να είμαι δυστυχισμένος/η;».

Επί περίπου τέσσερα χρόνια έκανα ιδιαίτερα μαθήματα Μαθηματικών σε παιδιά Γυμνασίου-Λυκείου, σαν δεύτερη δουλειά. Πολλές φορές τα παιδιά ζητούσαν καθοδήγηση για το τί θα ακολουθήσουν. Ανέφεραν δυο-τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις. Όταν ρώταγα, «τί θα σου άρεσε να κάνεις;», σχεδόν όλοι και όλες ανέφεραν κάτι άλλο. Ουσιαστικά, τα παιδιά είχαν ταυτιστεί με το «όνειρο» των γονιών και του περίγυρου -το οποίο φυσικά είναι αποτέλεσμα των «προσδοκιών» της κοινωνίας για σένα. Η απάντησή μου ήταν πάντα ίδια και κλισέ: «Ακολούθησε μόνο αυτό που θες εσύ». «Μα δεν θα βρω δουλειά» κλπ κλπ, η απάντηση των μαθητών -αυτολεξεί όπως τους τα έλεγαν οι δικοί τους. «Αν θες να είσαι χαρούμενος, κάποια στιγμή θα πρέπει έτσι κι αλλιώς να εστιάσεις σε αυτό που πραγματικά σου αρέσει. Οπότε κάνε το όσο δυνατόν νωρίτερα».

Εδώ που τα λέμε ρε φίλοι, γιατί να μας ενδιαφέρει τόσο πολύ τί θα πουν οι άλλοι γύρω μας; Όλοι αυτοί που προσπαθούμε να εντυπωσιάσουμε με τα κατορθώματα των παιδών μας και τα δικά μας, θα βρίσκονται εκεί ποτέ για εμάς όταν έχουμε ανάγκη; Θα χαρούν με τη χαρά μας; Θα πονέσουν με τη λύπη μας; Και μη φανταστείτε ότι κατακρίνω. Ίσα-ίσα, τα γράφω για να τα διαβάσω εγώ ο ίδιος, διότι συνειδητοποίησα ότι, μέχρι και πριν κάτι εβδομάδες, ζούσα μόνο για τους άλλους.

Τροφή για σκέψη, λοιπόν.

Κλείνοντας, θα χρησιμοποιήσω τα λόγια του Θύμιου της Ελληνοφρένειας, στην εκπομπή της 17^ης Φεβρουαρίου, επειδή με εκφράζουν απόλυτα:

«Πόσο μεγάλη συζήτηση χρειάζεται για τα απλά. Είμαστε στο 2022 και αγωνίζονται γονείς, εκατομμύρια γονείς στο βάθος των χρόνων, των δεκαετιών σε αυτή τη χώρα να κάνουν το παιδί τους γιατρό, δικηγόρο, μηχανικό• όχι ευτυχισμένο. Δεν τους νοιάζει να το κάνουν ευτυχισμένο, (αλλά) να το κάνουν αυτό που θέλει η κοινωνία• γιατρός, δικηογόρος. (Το παιδί) Να ζει όπως έχει επιλέξει, να είναι ευτυχισμένο εκεί πέρα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιτυχία από αυτό, ως γονέας και ως παιδί». Και όπως απαντά ο Αποστόλης, όλα ξεκινούν από μία ευχή: «Να το καμαρώσετε όπως θέλετε», όχι όπως θέλει το παιδί.

Ποτέ ξανά άνθρωποι να βάζουν τέλος στις ζωές τους εξαιτίας της μιζέριας, της απανθρωπιάς των γύρω τους. Όπως γράψαμε και στο ποστ, «φωτιά σε οτιδήποτε σάπιο».