Μία γνώμη για τον Jon Snow (τρία χρόνια μετά)

Ναι, άργησε λίγο αυτό το άρθρο.

Τρία χρόνια μετά το τέλος του Game of Thrones, ακόμη αναρωτιόμαστε τί θα κάνουμε στις ζωές μας χωρίς μία σειρά που να μπορεί να μας πορώσει τόσο πολύ. Έχουμε κάποιες δόσεις μεθαδόνης με Westworld, Ozark, ακόμη και Stranger Things.

Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς. Ποτέ άλλοτε δεν googlάραμε τόσο αρρωστημένα για την ημερομηνία του επόμενου επεισοδίου, ποτέ άλλοτε δεν ακυρώναμε τα πάντα για να μαζευτούμε και να δούμε το νέο επεισόδιο. Ακόμη και αν μας απογοήτευσε κάπως η τελευταία σεζόν του GoT, παραμένει μία από τις καλύτερες (αν όχι η καλύτερη) σειρές ever made.

Ένας από τους λόγους που παρακολουθούσα GoT ήταν και ο αγαπημένος μου χαρακτήρας, ο Τζον Σνόου φυσικά. Αν και στην αρχή της σειράς φάνταζε μία βαρετή ιστορία, εν τέλει ήταν η πιο ενδιαφέρουσα και σημαντική (συν τις ιστορίες των Θίον, Τζέιμι και Τύριον). Η εξέλιξη του χαρακτήρα και η ανάδειξή του σε ηγέτη ανεξαρτήτως μέρους και συγκυριών, έδωσε δικαίωση σε όλους τους συνδεσμίτες του κλαμπ Σνόου εκεί έξω.

Στο τέλος όμως της σειράς ο Τζον δεν έγινε βασιλιάς των πάντων, όπως οι περισσότεροι περιμέναμε και θα ήταν λογικό, αναμφισβήτητα. Αντιθέτως, στέλνεται πίσω στον παγωμένο Βορρά και το Night’s Watch. Είναι εκπληκτική παρεμπιπτόντως η σκηνή που περπατά ανάμεσα στους ανθρώπους του και αυτοί τον υποδέχονται με χαμόγελα και περηφάνεια. Πήρε όμως ο Τζον αυτό που του άξιζε;

Οι ανθρώπινες σχέσεις και οι καταστάσεις, είναι πάντοτε εμπνευσμένες από την πραγματική ζωή. Αυτός είναι ο λόγος που κάθε ταινία, σειρά, ακόμη και αν αποτελεί επιστημονική φαντασία, έχει κάτι να μας διδάξει. Είναι ενδιαφέρον να αντιστοιχίσουμε τους χαρακτήρες του GoT στη σημερινή ζωή.

Στη σύγχρονη ζωή, ο Τζον θα ήταν ο γεννημένος ηγέτης ανεξάρτητα με τον χώρο και τον χρόνο, ο άνθρωπος που κερδίζει τους υπολοίπους με τον τίμιο χαρακτήρα και το περίσσιο θάρρος του. Η Σάνσα εκτιμώ πως θα ήταν αριβίστρια, που θα εκμεταλλευόταν τις όποιες δυσκολίες πέρασε, το όνομα της οικογένειας, για να κατακτήσει μία υψηλή θέση σε μία δουλειά· αν και στο τέλος φαίνεται κάπως πιο ανθρώπινη που θρηνεί για τον Θίον. Η Καλίσι θα ήταν μία πολύ πιο εξελιγμένη μορφή της Σάνσα που προαναφέρουμε (φανταστείτε τον Τσάρμαντερ να γίνεται Τσάριζαρντ). Η Σέρσεϊ είναι ο Τσαρμίλιον στο παραπάνω παράδειγμα (και όποιος θυμάται τα Πόκεμον, θα καταλάβει). Ο Μπραν θα ήταν αυτός που περιμένει υπομονετικά και σιωπηλά μέχρι κάποτε να έρθει η στιγμή να ανταμειφθεί και η κατάσταση να βελτιωθεί. Ο Τύριον θα ήταν ο διπλωμάτης, αλλά με τη θετική έννοια αυτή τη φορά· με καλά κίνητρα και με σκοπό τη γενικότερη ευημερία, όχι κάποια συμφέροντα. Ο Τζέιμι θα ήταν ο άνθρωπος που μετανοεί για πράξεις του παρελθόντος και προσπαθεί έμπρακτα και με πολύ θάρρος, να επανορθώσει.

Οπότε, πήρε τελικά ο Τζον αυτό που του άξιζε;

Εξαρτάται που εστιάζεις. Αν ρωτάτε κάποιον παθιασμένο με την εξουσία, τότε εννοείται πως δεν πήρε αυτό που του άξιζε: τον θρόνο (έστω και λιωμένο). Τουλάχιστον έχουμε Σταρκ πρωθυπουργό και την οικογένεια Σταρκ σε όλα τα υπουργεία.

Αν ρωτάτε κάποιον παθιασμένο με τους ανθρώπους και τη ζωή γενικότερα, τότε ναι, ο Τζον πήρε αυτό που του άξιζε. Επέστρεψε στην περιπέτεια. Επέστρεψε σε ανθρώπους που τον θαυμάζουν και τον αγαπούν πραγματικά. Επέστρεψε σε ανθρώπους που τον θεωρούν φυσικό ηγέτη τους. Τίποτα στη ζωή δεν έχει νόημα χωρίς ανθρώπους πραγματικά δίπλα σου.

Αν έπρεπε να διαλέξουμε έναν από τους παραπάνω χαρακτήρες και να μιμηθούμε τις αξίες του στην πραγματική ζωή, θα επέλεγα Τζον. Αν και δεν μπορούμε να είμαστε όλοι γεννημένοι ηγέτες, μπορούμε ωστόσο να έχουμε θάρρος, να ζούμε τίμια και με ευγένεια· και να βάζουμε το κοινό συμφέρον πάνω από το ατομικό.