Θα μας λείψεις, Αλέξανδρε

Κάθομαι και σκέφτομαι βαθιά, κάθε φορά που ένας ωραίος άνθρωπος που φεύγει από τη ζωή.

Όταν είναι νέος, πονάει πολύ. Ειδικά αν είναι και κοντινός σου, πονάει πάρα πολύ. Κάποιες φορές δεν έχεις γνωρίσει έναν άλλον άνθρωπο προσωπικά, αλλά η εκτίμηση και ο θαυμασμός που τρέφεις για τις αξίες και τα ιδανικά του, σε κάνουν να νιώθεις πως έχετε ήδη γνωριστεί.

Και σκέφτομαι γιατί όμως ρε γαμώτο. Γιατί να ζούνε άνετα και μέχρι τα βαθιά γεράματα οι εγκληματίες, τα κτήνη, οι εκμεταλλευτές, οι κουτοπόνηροι, οι προκλητικά τεμπέληδες, όλοι όσοι βλάπτουν τους διπλανούς τους και την κοινωνία σε σταθερή βάση. Γιατί η ζωή να δίνει σε αυτούς τα πάντα τόσο απλόχερα;

Να πιστέψει κάποιος σε τι; Πως γίνεται να πιστέψει σε θεό και οποιαδήποτε μορφή ανώτερης δύναμης; Σε θεό και οποιαδήποτε ανώτερη δύναμη που στέλνει καρκίνο, αρρώστιες και σκληρές κακοτοπιές σε ανθρώπους-διαμάντια, που αφήνει να γεννηθούν άνθρωποι χωρίς όραση ή βαριά προβλήματα υγείας, που χαρίζει απλόχερα τύχη και ευημερία σε ανθρωπόμορφα τέρατα. Σε τι από αυτά να πιστέψει;

Μόνο στους ανθρώπους και τη φύση να πιστέψεις. Και όχι σε όλους τους ανθρώπους. Να πιστέψεις σε ανθρώπους όπως ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης. Να πιστέψει στους Ανθρώπους με Α κεφαλαίο. Στους ανθρώπους γύρω μας που στολίζουν την κοινωνία με την ύπαρξή τους.

Ίσως τελικά αυτή η μη προβλεψιμότητα της ζωής να αποτελεί συστατικό της μαγείας της. Προτιμώ να το βλέπω έτσι και να εκτιμώ το παρόν και όσα έχω, από το να σκέφτομαι συνέχεια τα όσα συμβαίνουν και να στενοχωριέμαι ή να οργίζομαι.

Καλό ταξίδι, Αλέξανδρε.

Θα μας λείψεις.

Ήσουν και θα είσαι πάντα μια πηγή έμπνευσης για όλους μας. 

Σε ευχαριστούμε.