Άρθρο αναγνώστριας… Μια βραδιά του Αυγούστου Έχω μια θλίψη μέσα μου Άραγε να οφείλεται στο μήνα ή στη βραδιά? Αφουγκράζοντας τη πόλη Κυριαρχεί ο ήχος των αυτοκινήτων και των τζιτζικιών Δύο δυνάμεις αντίρροπες που παλεύουν Η πόλη που επιβάλλεται στη φύση Με τη δεύτερη, ικανή να βρίσκει πάντα ένα ανοιχτό παράθυρο να στηρίξει την ανθοφορία... Continue Reading →
Κάθε μέρα άνθρωποι «αυτοκτονούν» στο βραζιλιάνικο Ζίου-Ζίτσου
Άρθρο αναγνώστη… Όχι τόσο κυριολεκτικά αλλά ναι, κάθε μέρα άνθρωποι αυτοκτονούν στο βραζιλιάνικο Ζίου-Ζίτσου. Επιτρέψτε μου να εξηγήσω.Το βραζιλιάνικο Ζίου-Ζίτσου είναι μια πολεμική τέχνη και ένα μαχητικό άθλημα που χρησιμοποιεί μοχλούς με σκοπό την κυριαρχία απέναντι στον αντίπαλο. Στις απαρχές της ανάπτυξης και της διάδοσης του στη Βραζιλία, τον καιρό ακόμα που το βραζιλιάνικο Ζίου-Ζίτσου... Continue Reading →
Ο Γιάννης Μπουτάρης πρόσφερε κάτι διαφορετικό στη Θεσσαλονίκη
Δεν ζω στη συμπρωτεύουσα. Όμως, δεν γίνεται να αφήσω ασχολίαστο το γεγονός ότι ο Γιάννης Μπουτάρης δεν θα διεκδικήσει εκ νέου την υποψηφιότητα για τη δημαρχία της πόλης. «Η απόφαση μου είναι προσωπική και όχι πολιτική. Επειτα από 16 χρόνια στην Τοπική Αυτοδιοίκηση θεωρώ πως έχω ολοκληρώσει τον κύκλο μου. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι... Continue Reading →
Η «ευλογία» του 996· Γελάω
Ή, αλλιώς, η "ευλογία" του να μη ζεις σαν άνθρωπος ή να ζεις για να πλουτίζουν κάποιοι. Προκαταβολικά υπογραμμίζω ότι το κείμενο αυτό δεν γράφεται από έναν πολέμιο του κεφαλαίου κλπ κλπ κλπ. Αλλά δεν χρειάζεται να είσαι κομμουνιστής ή κατά του νεοφιλελευθερισμού για να κατακρίνεις ένα απάνθρωπο μοντέλο και την καταπάτηση των επιτευγμάτων από... Continue Reading →
Ο αλήτης με τα σφιγμένα δόντια
Άρθρο αναγνώστη… Ήξερα έναν αλήτη από τους λίγους, έναν αλήτη που ζούσε την ζωή του στα άκρα. Τον θυμάμαι να μου φαίνεται γίγαντας όταν ήμουν μικρός και σοφός. Τότε που θυμάμαι να περιμένω να ακούσω τον ήχο του αυτοκινήτου του, για να καταλάβω ότι ήρθε, με την προσμονή και την αγάπη κουταβιού που περιμένει τον... Continue Reading →
Το αφήσαμε για αύριο
Ορισμένες από τις μεγαλύτερες αλήθειες για την ψυχική και σωματική υγεία ειπώθηκαν μέσω της μουσικής. Πόσο μάλλον όταν ακούγονται λόγια του Χρόνη Μίσσιου. «Το αφήσαμε για αύριο» λοιπόν. Βασικά το αφήνουμε για αύριο. Το κάθε τι. Και γιατί το αφήνουμε για το αύριο? Το αφήνουμε με την ελπίδα να είναι όλα καλύτερα κάποτε στο μέλλον,... Continue Reading →
Μεγαλώνουμε
Από τα καλύτερα κομμάτια που έχω ακούσει. Γιατί περιγράφει ωμά τις αλλαγές και μεταβάσεις που λαμβάνουν χώρα στη ζωή μας με το πέρασμα των χρόνων. Ωστόσο, «ωμά» ή «ρεαλιστικά» δεν συνεπάγεται πάντα κάτι κακό. Διότι, αν το επιδιώξεις και αποτελέσει προτεραιότητα για εσένα, το πέρασμα των χρόνων συνοδεύεται με χιλιάδες όμορφες στιγμές, εμπειρίες. Με όμορφους... Continue Reading →
Η ευχαρίστηση του τώρα
Αγχωμένος από φοιτητικές και λοιπές υποχρεώσεις, προσπαθούσα να προλάβω προθεσμίες μέσα σε πολλά άλλα, μέσα στην πίεση. Ένα φιλαράκι, όμως, μου είπε πριν λίγες ημέρες κάτι που είχα ξεχάσει (ή έλεγα εγώ σε άλλους αλλά όχι στον εαυτό μου): αυτές είναι οι τελευταίες ημέρες της φοιτητικής σου ζωής και πρέπει να τις απολαύσεις. Και τότε... Continue Reading →
Βερολίνο, μία πόλη που δεν κοιμάται ποτέ
Πρόσφατα βρήκα ένα πολύ ωραίο άρθρο για το Βερολίνο, το οποίο ξύπνησε τις δικές μου αναμνήσεις από αυτήν την εκπληκτική πόλη. Μία πόλη που δεν κοιμάται ποτέ. Μία πόλη «ζωντανή», έναν από τους καλύτερους (αν όχι ο καλύτερος) προορισμούς για όσους αγαπούν τη νυχτερινή ζωή, ειδικά τους λάτρεις της techno! Boiler room, Tresor και άλλα... Continue Reading →
Οι ήρωες της διπλανής πόρτας
Εδώ στη βόρεια Ευρώπη είναι πιο εύκολο να τους δεις. Υπάρχουν οι υποδομές, η εκπαίδευση, η πρόνοια, άρα και η δυνατότητα ένταξης στο κοινωνικό σύνολο.Ειδικά τις τελευταίες εβδομάδες που ο καιρός είναι πάρα πολύ καλός και οι άνθρωποι χαίρονται την πανέμορφη φύση, τους βλέπω καθημερινά. Πρόκειται για γονείς και φίλους που βγάζουν βόλτα με το... Continue Reading →
Ευθανασία, φόνος ή δικαίωμα;
Με μεγάλο ενδιαφέρον διάβασα πριν από λίγους μήνες την ιστορία ενός ηλικιωμένου ζευγαριού στην Ισπανία, η οποία έφερε ξανά στο προσκήνιο το πολυσυζητημένο θέμα της ευθανασίας.Η 61χρονη Μαρία Χοσέ Καράσκο τα τελευταία 30 χρόνια έδινε μάχη με την σκλήρυνση κατά πλάκας. Καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι για χρόνια η ίδια ζητούσε το τελευταίο διάστημα να πεθάνει.... Continue Reading →
Βία και ελίτ
Αναμεταδίδουμε ένα πρόσφατο άρθρο του (προσωπικού αγαπημένου) Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ…Αρθρογράφοι: Robert Muggah, συνιδρυτής των Igarape Institute και SecDev GroupClionadh Raleigh, καθηγήτρια στο University of Sussex Ο κόσμος γίνεται λιγότερο βίαιος; Η απάντηση είναι ναι και όχι.Ο κόσμος πλέον είναι λιγότερο θανατηφόρος, αλλά πιο ασταθής. Παρά τη μαζική αιματοχυσία στο Αφγανιστάν, τη Συρία και την Υεμένη,... Continue Reading →
Ένας ακόμη αληθινός μαχητής
Λίγες προτάσεις αρκούν για να δείξουν που μπορεί να φθάσει η θέληση, η τιμιότητα και η τεράστια προσπάθεια. Επίσης, ρώτησα τον άνθρωπο που αναφέρεται παρακάτω αν ήθελε να γράψω ένα άρθρο με όλα αυτά που βίωσε, και κατάλαβα ότι στενοχωρήθηκε λίγο, οπότε θα τα πω συνοπτικά. Γνωρίζω εδώ και λίγους μήνες λοιπόν ένα ντροπαλό και... Continue Reading →
Να σου πω μια ιστορία
Άρθρο αναγνώστη… Ο Χόρχε Μπουκάι γεννήθηκε το 1949 στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Γιατρός και ψυχοθεραπευτής ενηλίκων, ζευγαριών και κοινωνικών ομάδων εργαζόμενος αρχικά σε νοσοκομεία και κλινικές και, εν συνεχεία, δίνοντας διαλέξεις σε ιδρύματα, κολέγια, θέατρα, καθώς και σε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς. Μονίμως και παντού προσκεκλημένος, προσπαθεί να παρίσταται σε μαθήματα, σεμινάρια και συνέδρια... Continue Reading →
Η δικτατορία των μετόχων
*Το κείμενο είχε δημοσιευθεί από έναν καλό φίλο του blog σε ένα άλλο site πριν από λίγα χρόνια, αλλά το δημοσιεύουμε διότι ταιριάζει στις απόψεις της σελίδας… Η αμερικανική κυβέρνηση έχασε 11,2 δισεκ. δολάρια από τη διάσωση της General Motors το 2009, όπως είχε γνωστοποιήσει η Ουάσιγκτον επί προεδρίας Barack Obama.Οι Ηνωμένες Πολιτείες δαπάνησαν τότε... Continue Reading →
Sickman GR 