Στην Κεντρική Ευρώπη

Η αλλαγή χώρας -και ειδικά όταν αυτό συμβαίνει για έκτη και ίσως τελευταία φορά- αποτελεί σίγουρα ορόσημο στη ζωή του κάθε ανθρώπου.

Τί καλύτερο λοιπόν να γιορταστεί με ένα σύντομο ταξιδάκι! Το σχέδιο λοιπόν ήταν οι πέντε χώρες της Κεντρικής Ευρώπης: Τσεχία, Αυστρία, Σλοβακία, Ουγγαρία και τέλος Σλοβενία και η ειδυλλιακή Λιουμπλιάνα! Για να μην πολυλογώ, εξαιτίας ηλίασης από τον ανυπόφορο καύσωνα που χτύπησε εκείνες τις ημέρες του καλοκαιριού 2022 τη Γηραιά Ήπειρο αλλά και εξαιτίας της αιώνια παρούσας αρρωστοφοβίας (τί να εξηγηθεί τώρα…), το ταξίδι ήταν πιο σύντομο από ό,τι αναμενόταν.

Και πάλι, το να δει κάποιος Βιέννη και Πράγα, είναι αναμφισβήτητα από τα καλύτερα πράγματα που έχει να κάνει στην Κεντρική Ευρώπη! Αν και η αρχοντική Βιέννη ήταν εκ-πλη-κτι-κή και πα-νέ-μορ-φη, η Πράγα ομολογώ πως είναι η πιο υπέροχη πόλη που έχω αντικρίσει στη ζωή μου.

Γενικότερα αυτές οι δύο πόλεις ακτινοβολούν μία θετική ενέργεια, μία αύρα ευημερίας.

Η Πράγα είναι το κάτι άλλο. Ό,τι και να ειπωθεί για αυτήν την πόλη, είναι πραγματικά λίγο. Η ομορφιά αυτής της πόλης είναι απερίγραπτη, όπως και η ζωή της. Τα κτίρια, τα νεανικά στέκια, το συνεχές πάρτι σε όλη την πόλη, οι γέφυρες του Μολδάβα, τα νησάκια στην ποταμό Μολδάβα και οι δεκάδες βάρκες τριγύρω, τα κάστρα, τα πάρκα. Αυτή η πόλη έχει τα πάντα και δικαίως θεωρείται η πιο όμορφη πόλη στον κόσμο!

Υπήρχε συνέχεια τριγύρω ένα κλίμα ευφορίας, κάτι που οφειλόταν και εν μέρει στην -τουλάχιστον αφροδίσια- μονόλιτρη μπύρα που σερβιριζόταν στα μπαρς ανάμεσα στα κάστρα. Για όσους δεν ξέρουν, οι Τσέχοι θεωρούνται και πιθανότατα είναι, κορυφαίοι στη μπύρα.

Αν είχα κανονίσει το ταξίδι λίγο νωρίτερα και πιο οργανωμένα, απλώς θα έμενα στην Πράγα τις περισσότερες ημέρες για να χαρώ ακόμη περισσότερο αυτή την πόλη.

Ο Μολδάβας με τα πλοία τουριστών και τα νησάκια του που είχαν μετατραπεί σε στέκια από τον κόσμο της πόλης, προσέθετε ακόμη περισσότερη ομορφιά στην Πράγα.

Η μαγευτική Πράγα

Επόμενος σταθμός ήταν η Βιέννη, μία πόλη που συνδυάζει αριστοκρατικά, ιστορικά κτίρια και νεανική ζωή σε «χωμένα» μαγαζιά μέσα στα στενάκια. Στη Βιέννη, όπως και στην Πράγα, επελεξαν να διατηρήσουν τα νεοκλασσικά τους και να μη γεμίσουν μπετόν τις πόλεις τους για χάρη του χρήματος, όπως γίνεται δηλαδή από το ’80 και μετά στην Αθήνα.

Όλη η περιοχή είναι πεντακάθαρη και προσεγμένη. Βασικά, μαζί με τη Στοκχόλμη, δεν θυμάμαι να έχω δει πιο καθαρή πόλη στην Ευρώπη.

Εν των μεταξύ η Βιέννη δεν ήταν τόσο ακριβή όσο την περιέγραφαν τα άρθρα, στα βασικά τουλάχιστον αγαθά. Για παράδειγμα, μου έκανε εντύπωση που το σούπερ μάρκετ ήταν -και εκεί- φθηνότερο από της Ελλάδας.

Ο Δούναβης είναι το κερασάκι στην τούρτα στην αριστοκρατική Βιέννη. Ο ποταμός που δίνει ζωή σε δεκάδες ή και εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρωπαίων, περνά ασταμάτητος μέσα από την πόλη και οι παραπόταμοί του σου δίνουν την ευκαιρία να ρίξεις μία βουτιά ενώ βρίσκεσαι στο κέντρο της Ευρώπης. Έτσι και έκανε λοιπόν σε μία από τις «παραλίες» της αυστριακής πρωτεύουσας, και μάλιστα το νερό ήταν απρόσμενα καθαρό.

Η αριστοκρατική Βιέννη

Περπατώντας όμως στους 44 βαθμούς Κελσίου για δύο ημέρες, ήρθε η ώρα να πληρώσει το τίμημα και να πέσω ξερός από ηλίαση την τρίτη ημέρα. Οπότε η συνέχεια του ταξιδιού δεν ήταν ακριβώς αυτή που είχα στο μυαλό μου.

Με θολωμένο κεφάλι έτοιμο να σπάσει από την ηλίαση, έφυγα για μία μονοήμερη στάση στην Μπρατισλάβα. Η σλοβακική πρωτεύουσα, στην οποία επίσης περνά ο Δούναβης, αν και δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο από πλευράς ομορφιάς ειδικά σε σύγκριση με Πράγα και Βιέννη, μου έκανε εντύπωση ότι είχε πολύ ζωντανούς ανθρώπους και ευχάριστους.

Η μέρα πέρασε και το λεωφορείο ξεκινά για τη Βουδαπέστη. Εκεί πλέον το κεφάλι μου κοντεύει να εκραγεί κι ελπίζω να ξεκουραστώ κανά δυο ημέρες για να συνέλθω και να συνεχίσω το ταξίδι. Ωστόσο αυτό που αντίκρισα στο χόστελ (την είδα εναλλακτικός σε αυτό το ταξίδι) που νοίκιασα, πραγματικά με έκανε να μαζέψω τα πράγματά μου και να φύγω έκτακτα για Αθήνα την επομένη, χάνοντας έτσι τα χρήματα της πτήσης επιστροφής και τα χρήματα της διαμονής στη Λιουμπλιάνα. Το χόστελ ήταν σαν γκέτο ναρκωμανών (μπορεί να λέω και λίγα) με καθαριότητα στο μηδέν, και απορώ πως το Booking το συμπεριέλαβε. Και, γενικά, η Βουδαπέστη από όσα είδα αυτές τις μόλις 12 ώρες, είναι μια πόλη με πολύ φτώχεια, που εύκολα γίνεται αντιληπτή από τους εκατοντάδες αστέγους που μπορεί να δεις σε βόλτα μίας ώρας.

Οπότε το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να περπατήσω το βράδυ για να δω την πόλη, να φάω ένα κεμπάπ και να πάρω έστω μία μικρή γεύση από την ομορφιά της παρα-δουνάβιας πόλης. Έτσι και έπραξα λοιπόν και έφθασε εν τέλει το πρωί και η ώρα να επιστρέψουμε στα πάτρια εδάφη.

Λιουμπλιάνα, νεξτ τάιμ!

Μία από τις καλύτερες φάσεις της ζωής μου, στην Πράγα: