Για να μιλήσουμε για «τέλος της πραγματικής ευημερίας», πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσουμε τι ορίζουμε ως «ευημερία».
Κατ’ εμέ, είναι η αληθινή και άνευ δόλου επαφή με τον συνάνθρωπό μας. Άλλωστε κατά βάθος όλοι για αυτό δεν κάνουμε ό,τι κάνουμε, για να προσελκύσουμε ανθρώπους κοντά μας; Επίσης, ευημερία σημαίνει η εξερεύνηση του κόσμου μας, η αγάπη και η φροντίδα για αυτό που μας δόθηκε γύρω μας. Με άλλα λόγια, η ευημερία βρίσκεται (ή βρισκόταν) στις γειτονιές μας.
Ειλικρινά, χωρίς καμία δόση γραφικότητας, τι μπορεί να αντικατασταθεί στην καθημερινότητα από τη χαρά που προσφέρεται στην ανταλλαγή αγαθών (ειδικά αν τα έχεις παράξει και εσύ ο ίδιος) με τον διπλανό σου, στην αίσθηση ασφάλειας που σε κάνει να κοιμάσαι με την πόρτα ανοικτή και στο συναίσθημα ότι κάθε σπίτι του χωριού έχει μια θέση και για σένα; Υπάρχει ποσό χρημάτων, καριέρα στη δουλειά, υλικά αγαθά, που να μπορούν να αντικαταστήσουν ή να υποκαταστήσουν αυτή τη χαρά;
Για αυτό ίσως μου αρέσει τόσο πολύ η Χειμάρρα: επειδή κρατά ακόμη αυτό το χαρακτηριστικό στις γειτονιές όπου έχουν απομείνει ντόπιοι Χειμαρριωτες. Ο συγχωριανοί ανταλλάζουν φρούτα, λαχανικά, τυριά, κερνούν ο ένας τον άλλον. Οι συγχωριανοί έχουν μια ενότητα.
Θα μου πείτε, γιατί δεν είναι πλέον ο κόσμος έτσι; «Είναι το σύστημα, ηλίθιε».
Απλά είναι τα πράγματα. Ο σύγχρονος κόσμος σε προστάζει να είσαι ατομιστής από όποια σκοπιά και να το πιάσεις. Από την οικονομία και τον νεοφιλελευθερισμό, μέχρι ακόμη και την ψυχοθεραπεία. «Εσύ να είσαι καλά», «κοίτα την πάρτη σου». Εν μέρει χρειάζονται και αυτά, αλλά αν κοιτάς τόσο πολύ τον εαυτό σου, πώς θα μείνει χώρος μέσα σου να μοιραστείς με τους άλλους;
Αποτέλεσμα του σύγχρονου, τοξικού τρόπου σκέψης; Να μην μπορείς να εμπιστευτείς κανέναν. Ακόμη και ο γείτονάς σου, παραμονεύει να σε κλέψει όταν λείπεις, να σε κουτσομπολέψει, να χαρεί με τη συμφορά σου. Ο καθένας προσπαθεί να ξεσπάσει όλη τη μιζέρια του στον διπλανό και να τον καταστρέψει.
Όλοι αποξενώθηκαν. Ο δοτικός είναι χαζός, ο εργατικός είναι κορόιδο, ο παρτάκιας και όποιος πατά επί πτωμάτων είναι άξιος θαυμασμού, ο τεμπέλης είναι «αποδοτικός».
Ειλικρινά μιλώντας, ποια είναι η ομορφιά σε αυτή τη «μοντέρνα» κοινωνία; Συνήθισα να βλέπω πλέον καθημερινά ανθρώπους ανέκφραστους, ανθρώπους έτοιμους να εκραγούν με το τσίμπημα μιας βελόνας.
Που είναι η «εξέλιξη» όταν καταδικάζουμε τους εαυτούς μας στο άγχος και την τοξικότητα; Και τί να την κάνεις μία τέτοια «εξέλιξη»;
Να είσαι ένα απλό γρανάζι σε όλη σου τη ζωή απλά για να πλουτίζουν κάποιοι ελάχιστοι;
Αυτός είναι ο «μοντέρνος» κόσμος, η επιστροφή σε αξίες και επίπεδο πολιτισμού Μεσαίωνα;
Sickman GR 
Σχολιάστε