(Πηγή εικόνας: theguardian.com)
Το καλοκαίρι του 2015 έκανα ένα λάθος.
Έχοντας τότε πάει στις συναυλίες των Black Keys και Manu Chao στο Rockwave Festival, δεν πήγα στο έπικ live των Prodigy επειδή -από όσο θυμάμαι- δούλευα εκείνη την ημέρα.
«Θα πάω την επόμενη φορά», σκέφτηκα.
Στις 4 Μαρτίου του 2019 όμως, οι Prodigy και η μουσική θα γίνονταν φτωχότεροι.
Ο Keith Flint επέλεξε να αφήσει τον κόσμο και μαζί τα εκατομμύρια των ανθρώπων που τον θαύμασαν και μεγάλωσαν μαζί του.
Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό όταν διάβασα την τραγική είδηση, ήταν πως είχα την ευκαιρία να τον δω ξανά και ξανά με τους Prodigy και αφελώς το ανέβαλλα, νομίζοντας ότι ο Keith θα ήταν πάντα εκεί να περιμένει το πότε εγώ θα έβρισκα χρόνο να συρθώ μέχρι τη συναυλία να απολαύσω τους Prodigy.
Υπήρχε λόγος που ο Keith ήταν τόσο αγαπητός από τον κόσμο και αποτελούσε μία ευχάριστη μορφή στον χώρο. Χωρίς να τον έχω φυσικά γνωρίσει από κοντά, θα τον περιγράψω όπως τον έχουμε ζήσει από τη μουσική του, τις συνεντεύξεις του και τον τρόπο ζωής του.
Το στιλ του “έγραψε” εκείνη την εποχή, όπως από τότε έκανε εντύπωση η ευγένεια και η σεμνότητά του.
Θα μπορούσε να ήταν πολύ διαφορετικός με τη φήμη που απέκτησε. Επέλεξε όμως σε όλη του τη ζωή να παραμείνει σεμνός, ταπεινός και ευγενικός.
Οι εσωτερικοί δαίμονες που αντιμετώπιζε και που εν τέλει τον οδήγησαν στο απονενοημένο διάβημα, τον κάνουν ακόμη περισσότερο έναν από εμάς.
Γιατί αυτός ήταν ο Keith Flint, ο φοβερός αυτός τύπος που ακουγόταν στα αυτιά μου σχεδόν στα δύο τρίτα της ζωής μου.
Και η αλήθεια είναι ότι θα περίμενα κάτι παραπάνω από τους Prodigy για τον Keith στη συναυλία της προηγούμενης Παρασκευής στο Παλαιό Φάληρο.
Δύο λόγια, λίγες εικόνες, κάτι παραπάνω τέλος πάντων. Όχι απλά ένα μονόγραμμα στο «Firestarter».
Πιο πολύ μου φάνηκε πως η συναυλία αποτέλεσε ένα μεροκάματο μίας ώρας σε μία κουραστική περιοδεία για τους Prodigy.
Όπως και να έχει, η συναυλία ήταν καταπληκτική.
Ήταν αυτό που έπρεπε, η ενέργεια που μου είχε λείψει στα lives.
Ένα πιστό κοινό ανθρώπων που είχαν πλέον σχεδόν πενηνταρίσει και έζησαν με τους Prodigy από έφηβοι, ένα κοινό που πήγε εκεί για να τους δει, να χορέψει στους ξέφρενους ρυθμούς της μουσικής τους και όχι για να ανεβάσει στόρις και και να γκομενίσει.
Και ο Keith μπορεί να μην ήταν εκεί, αλλά ουσιαστικά ήταν εκεί· ένιωθες τριγύρω την παρουσία του, όταν φώναζαν το όνομά του, όταν όλοι χαμογέλασαν με τη φιγούρα του στις οθόνες.
Το μόνο που έχω να πω κλείνοντας είναι πως λείπει· στους Prodigy, στη μουσική, σε όλους όσους μεγάλωσαν θαυμάζοντάς τον.
Sickman GR 
Σχολιάστε