Στην κορυφή του Ταϋγέτου

Στον Νότο της Πελοποννήσου και συγκεκριμένα στο κέντρο των τριών «ποδιών» της, δεσπόζει το μεγαλύτερο βουνό της: ο Ταΰγετος.

Ο Ταΰγετος είναι ένα «μπαλκόνι» με ασύγκριτη θέα.

Από το 2020 προσπαθούσαμε να πάμε στο βουνό αλλά πάντα κάτι τύχαινε και το αναβάλλαμε. Αυτή τη φορά όμως όχι, ήρθε η ώρα επιτέλους να περπατήσουμε τον Ταΰγετο.

Το ταξίδι ξεκινά από την Αθήνα με προορισμό την Πηγή Μαγγανιάρη, κοντά στην Σπάρτη. Η Πηγή είναι όντως πηγή και δεν πρόκειται απλά για μία ονομασία. Αφού ήπιαμε κρύο νερό, αποφασίσαμε να ανέβουμε εν τέλει με αμάξι έως το Καταφύγιο του βουνού, καθώς ήταν πλέον αργά απόγευμα οπότε δεν θα ήταν καλή ιδέα η πεζοπορία. Παρεμπιπτόντως, προετοιμάστε το αμάξι σας για ταλαιπωρία αν πρόκειται να κάνετε το ίδιο, διότι ο δρόμος προς το καταφύγιο έχει χώμα και πέτρες.

Το σούρουπο στα βουνά είναι πάντα υπέροχο, αν έχεις μια σκεπή ή μία σκηνή για να περάσεις τη νύχτα που έρχεται. Πολύς κόσμος βρισκόταν ήδη στο καταφύγιο και ετοιμαζόταν για τη βραδινή πεζοπορία με σκοπό την κορυφή του Προφήτη Ηλία και την πυραμίδα στον ορίζοντα του Μεσσηνιακού κόλπου. Άνθρωποι όλων των ηλικιών: από παιδιά 15 χρονών μέχρι κοτσονάτους ηλικιωμένους 70 χρονών.

Αφού προχωρήσαμε στο καθιερωμένο πλέον ζέσταμα για την πεζοπορία της επόμενης ημέρας, δηλαδή μπύρες και κάνα τσιγαράκι, κοιμηθήκαμε λίγες ώρες για να ανηφορίσουμε κατά τις 3 το βράδυ προς την κορυφή του βουνού.

Η διαδρομή περνούσε από ελατόδασος αλλά γρήγορα βρεθήκαμε στο γυμνό τοπίο του βουνού όπου βλέπεις ξεκάθαρα τα άπειρα αστέρια στον ουρανό. Στις δύο ώρες πεζοπορίας από το Καταφύγιο, φθάσαμε στις Πόρτες από όπου απόμεινε μια μισάωρη, σχετικά δύσκολη ανηφόρα για την κορυφή του Προφήτη Ηλία στα 2.407 μέτρα.

Στις 6 παρά, λίγο πριν αρχίσει να ανατέλλει ο ήλιος, ήμασταν στην κορυφή. Ο κρύος αέρας «θερίζει» σε αυτό το υψόμετρο οπότε καλή ιδέα είναι να έχετε μαζί σας ένα μπουφάν. Κάποιοι πιο τολμηροί, ήταν ήδη στην κορυφή όλο το βράδυ και κοιμήθηκαν σε σκηνές.

Η θέα από τον Ταΰγετο είναι εμπειρία. Από τη νότια πλευρά διακρίνεις τα τρία «πόδια» της Πελοποννήσου: αριστερά τη Λακωνία, την Ελαφόνησο, δεξιά τη Μεσσηνία. Στη μέση βρίσκεται η πιο ανάγλυφη περιοχή, η Μάνη, μοιρασμένη ανάμεσα σε Μεσσηνία και Λακωνία.

Το ξημέρωμα έρχεται και ο ήλιος αρχίζει να ανατέλλει. Εντυπωσιακό θέαμα. Ο κόσμος έχει συγκεντρωθεί πλέον από την άλλη πλευρά της κορυφής, μπροστά από το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, για να δει τη διάσημη πλέον «πυραμίδα» να σχηματίζεται.

Ξημέρωσε και ήρθε η ώρα να κατηφορίσουμε για το καταφύγιο, να κατευθυνθούμε προς Σπάρτη και να πάρουμε επιτέλους αυτό το πολυπόθητο φρέντο που σκεφτόμαστε από τις 3 το πρωί. Περάσαμε από το σημείο που άφησε την τελευταία του πνοή ο σπουδαίος Δημήτρης Λιαντίνης.

Στον γυρισμό ένας φίλος πρότεινε να πάμε στον Καιάδα (όχι για να πέσουμε μέσα) για να δούμε αυτό το ιστορικό μέρος. Καθίσαμε μπροστά στον πολύ δροσερό αέρα της σπηλιάς, πιάσαμε επί ώρα κουβέντα με ένα ζευγάρι Αυστραλούς, σιχτιρίσαμε την τύχη μας συγκρίνοντας τις δύο χώρες από πλευράς βιοτικού επιπέδου κι έτσι ήρθε η ώρα της τελευταίας πράξης κάθε εκδρομής σε βουνό, δηλαδή του φαγητού σε ταβέρνα.