Βράδυ στον διάδρομο

Άρθρο αναγνώστριας που καταδεικνύει ακόμη μία φορά την απαξίωση της δημόσιας Υγείας (και όλοι ξέρουμε γιατί)…

Την Τετάρτη μπήκε ο πατέρας μου στο Νοσοκομείο Ρίου.

Φτάσαμε στις 8:45 είχαμε τη διάγνωση ως τις 11 και αποφασίστηκε η εισαγωγή του στην Παθολογική.

Ώρα 13:00, περιμένουμε ακόμη, περνούν ειδικευόμενοι, περνούν επιμελητές και φτάνουμε τρεις να περιμένουμε να τον πάρουν από τα Επείγοντα για στενή παρακολούθηση πριν την επέμβαση. Περασμένες τρεις έρχεται τραυματιοφορέας με κρεβάτι για μεταφορά του στη βραχεία νοσηλεία μέχρι να τελειώσει ο ορός του και ακολούθως την μεταφορά του στην πτέρυγα. Ο ορός τελειώνει, αντικαθίσταται, οι ώρες περνούν, οι ερωτήσεις πληθαίνουν και η απάντηση ίδια: «δεν είναι πλέον δική μας αρμοδιότητα, περιμένουμε από την πτέρυγα (την Παθολογική) να τον πάρουν». Με αυτή την απάντηση φτάσαμε περασμένες 2 την νύχτα χωρίς καμία αυταπάτη, τι εννοούν θάλαμος βραχείας νοσηλείας ασθενούς που χρίζει παρακολούθησης: διάδρομος! Γυρνάει το μάτι μου από την αγανάκτηση.

Ασθενής «χρεωμένος» σε γιατρό, ο γιατρός στην πτέρυγα, ο ασθενής στη βραχεία… 5 πατώματα διαφορά. Αρχίζω ξανά τις ερωτήσεις τα γιατί…, («δεν υπάρχουν διαθέσιμα κρεβάτια» η απάντηση) κι ας βρήκα τρία δωμάτια με δύο κενά κρεβάτια έκαστο, στην πτέρυγα της Παθολογικής. Στο μεταξύ οι ασθενείς Έλληνες φορολογούμενοι δεν μπορούν να ηρεμήσουν καν, όχι να κοιμηθούν στο… πέρασμα και κινδυνεύουν να κολλήσουν 1000 άλλα μικρόβια. Ρωτώ γιατί δεν γεμίζουν τουλάχιστον τα δωμάτια της βραχείας, να έχουν στοιχειώδη ησυχία σε δυο πολύ μεγάλα που είναι άδεια και μετά από τον «ευγενικό χαμό» που έκανα έγινε το αυτονόητο, 7:30 το πρωί της Πέμπτης. Άδειασε ο διάδρομος εκτός από τρεις ασθενείς μεταξύ αυτών κι ο πατέρας μου. Με εξοργίζουν όσα άκουσα και έζησα την νύχτα στον διάδρομο.

Είναι ντροπή για όσα αγωνιζόμαστε να αλλάξουν, πληρώνουμε μια ολόκληρη ζωή για να έχουμε δικαιωματικά κι έχουμε καταλήξει να υφιστάμεθα υποτίμηση, απαξίωση ως «έτσι είναι»! Η τραγωδία είναι μεγαλύτερη για όσους τρίτης ηλικίας ανθρώπους δεν έχουν κάποιον δικό τους να ασκεί ρόλο νοσοκόμας κι ας έχουν δουλέψει και πληρώσει όλη τους τη ζωή για μια τέτοια ώρα.

Δυστυχώς προοδεύουμε παντού αλλά αυτή η πρόοδος δεν περνά στην υγεία γιατί σαν το λύκο δεν αλλάζουμε το χούι της πολιτικής δουλοπρέπειας στην ικανοποίηση συμφερόντων κι όχι εξυπηρέτησης της υγείας του πολίτη.

Είναι πολιτική απόφαση. Και επηρεάζει μόνον όσους είτε από πατριωτικό ρομαντισμό είτε από οικονομική αδυναμία απευθύνονται στη δημόσια υγεία.

Και το πράγμα γίνεται χειρότερο….

(ΥΓ: Δεν ξέρω ποιος αποφάσισε να αλλάξουν χρώματα οι στολές των υγειονομικών, σε ελεύθερη επιλογή. Μπορεί να είναι όμορφες χρωματιστές, αλλά δεν ξέρεις αν απευθύνεσαι σε γιατρό, νοσοκόμα, φοιτητή ή καθαρίστρια).