Υπάρχει άραγε όριο στην ανθρώπινη βλακεία;
Ένας πολύ πιο έξυπνος, έχει δώσει την απάντηση πριν έναν αιώνα.
Βέβαια, εδώ δεν μιλάμε πλέον για βλακεία· εδώ μιλάμε όντως για οργανωμένο σχέδιο (ίσως ένα από τα ελάχιστα στα οποία έχουν πέσει μέσα οι ψεκ) γαμημένης διάσπασης και παρακμής της κοινωνίας παγκοσμίως. Άλλωστε, αν δεν ήταν άκρως οργανωμένο όλο αυτό το πράγμα που ζούμε, πως θα είχαν χρηματοδότηση-μαμούθ άνθρωποι άεργοι που έχουν τον χρόνο και την ανυπαρξία ηθικών αναστολών για να ασχοληθούν με αυτά;
Διαίρει και βασίλευε. Διαχρονικό και άκρως αποτελεσματικό.
Θα αναφερθούμε στο πιο πρόσφατο και αστείο παράδειγμα όλης αυτής της παράνοιας που μας προσέφερε η Βρετανία, η γνωστή σε όλους παγκόσμια πρωτεύουσα του μοντέρνου φεμινισμού και της woke κουλτούρας.
Είτε το πιστεύετε είτε όχι, λογόκριναν την εμβληματική Mary Poppins, τη μαγική νταντά, μία από τις πιο ευχάριστες ταινίες που όλοι έχουμε δει. Δεν κάνω πλάκα.
60 χρόνια μετά από την προβολή της στις κινηματογραφικές αίθουσες, η ταινία μπαίνει στο στόχαστρο της πολιτικής ορθότητας. Μετά από έρευνα του Βρετανικού Συμβουλίου Ταξινόμησης Ταινιών (British Board of Film Classification), η ταινία θεωρείται ότι περιέχει διχαστική και ρατσιστική γλώσσα. Ως αποτέλεσμα το Συμβούλιο, το οποίο έχει ιδρυθεί το 1912, απομάκρυνε το σήμα καταλληλότητας «U» (Universal) ή στα ελληνικά «Κ» (Κατάλληλο για όλους) και το αντικατέστησε με το «PG» (Parental Guidance). Απαραίτητη δηλαδή η «γονική συναίνεση».
Τι ήταν όμως αυτό που οδήγησε στην απόφαση του Συμβουλίου; Πρόκειται για την λέξη «hottentots». Ο συγκεκριμένος όρος, ο οποίος ακούγεται δύο φορές στη ταινία, θεωρείται φυλετικά προσβλητικός, καθώς τον χρησιμοποιούσαν οι Ευρωπαίοι- κυρίως κατά τον 18ο και 19ο αιώνα- για την φυλή της νοτιοδυτικής Αφρικής Κόικοϊ, με σκοπό να περιγράψουν κάποιον ως βάρβαρο και απολίτιστο.
Στη μία εκ των δύο σκηνών, ο Ναύαρχος Μπουμ αντικρίζει από μακριά τους καθαριστές των καμινάδων, οι οποίοι έχουν μαύρα πρόσωπα από τη στάχτη, φωνάζοντας «δεχόμαστε επίθεση από hottentots». Έτσι, με αφορμή την παρομοίωση αυτή, το Συμβούλιο αποφάσισε ότι όσα παιδιά ηλικίας 8 ετών και κάτω επιθυμούν να δουν την ταινία, θα πρέπει πρώτα να λάβουν «το πράσινο φως» από τους γονείς τους.
Στην επίσημη ανακοίνωση του Συμβουλίου αναφέρεται, μεταξύ άλλων, ότι «από την έρευνα για τον ρατσισμό και τις διακρίσεις αντιλαμβανόμαστε ότι μία βασική ανησυχία για τους γονείς είναι η πιθανή έκθεση των παιδιών σε γλώσσα διακρίσεων ή σε συμπεριφορά που μπορεί να θεωρήσουν ενοχλητική ή να την επαναλάβουν χωρίς να συνειδητοποιούν την πιθανή προσβολή».
Φαίνεται ότι ο Μεσαίωνας και η αποικιοκρατία που απλόχερα προσέφερε στην ανθρωπότητα η Βρετανία, δεν ήταν αρκετή, πρέπει μετά από όλα αυτά να τρελάνει και τον πλανήτη -στον δρόμο που χάραξαν οι ΗΠΑ.
Στη Βρετανία είναι πιο φυσιολογικό να μπαίνουν στη φυλακή αθώοι άνθρωποι μετά από ψευδείς μηνύσεις χωρίς στοιχεία (ω ναι, Google it, με αποκορύφωμα μία λεσβία που το έκανε μαζικά και κατέστρεψε τόσες ζωές), να τιμωρούνται άνθρωποι ακόμη και για τα χιουμοριστικά μηνύματα που στέλνουν με τους φίλους τους στο WhatsApp (ω ναι, Google it), αλλά την ίδια στιγμή είναι αδύνατη η αναζήτηση κλεφτών όταν τους έχει τραβήξει η κάμερα την πινακίδα του αυτοκινήτου τους (συνέβη σε φίλο μου πρόσφατα) και παράλογη η γλώσσα σε μία θρυλική ταινία παιδιών που βγήκε με τα δεδομένα του 1930!
Τώρα ίσως σκεφτείτε, «γιατί τόση εμπάθεια» με τη Βρετανία;
Καμία εμπάθεια με τους Βρετανούς. Έχω πάει τέσσερις φορές βόλτα στη Βρετανία και έχω περάσει πραγματικά υπέροχα με τους ανθρώπους της χώρας.
Έχω όμως μία τρομερή απέχθεια στο πως λειτουργεί το βρετανικό κράτος διαχρονικά. Στην υποκρισία και την αδικία του. Είναι ουσιαστικά ένα αντίγραφο του αμερικανικού κράτους, αλλά σε μία χώρα με γκρίζες καιρικές συνθήκες.
Οπότε το αποτέλεσμα είναι αυτό που πολύ εύστοχα παρουσιάζεται στην ταινία «I, Daniel Blake».
Και για να κλείσουμε χαρούμενα αυτό το κατά τ’ άλλα πολύ θλιβερό κοινωνικό ζήτημα, ας δούμε ένα ακόμη απόσπασμα από την υπέροχη αυτή ταινία.
Sickman GR 
Σχολιάστε