Φιλοσοφώντας σε άκυρη φάση

Στις λίγες αυτές στιγμές που το μυαλό είναι καθαρό από κάθε είδους φόβου, φοβίας και άγχους, το μυαλό σκέφτεται διάφορα, αφηρημένο.

Παρατηρεί τη ζωή γύρω του και διερωτάται, «άραγε ποιος μπορεί να ασχοληθεί με την τοξικότητα όταν υπάρχει μία τόσο όμορφη φύση τριγύρω;». «Άραγε τί πιο ωραίο από τη φύση και όλα όσα σου προσφέρει;».

Σκέφτεται «γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν να βρουν ευτυχία σε οτιδήποτε υλικό, ξένο, όταν ουσιαστικά χαρά και ευτυχία είναι η καθημερινή ζωή;».

Επίσης, εξοργίζεται με το ανθρώπινο είδος όταν σκέφτεται «πως είναι δυνατόν, για ποιο λόγο, άνθρωποι δίπλα μας να βλάπτουν με τόση μανία τους συνανθρώπους τους και να προσπαθούν να τους κατασπαράξουν, όταν δεν υπάρχει κάτι πιο ωραίο από ένα απλό άραγμα με έναν δικό σου άνθρωπο; Ποιος είναι τόσο ηλίθιος, ανώριμος ή όντως τόσο κακός ώστε να κάνει αυτή την επιλογή αντί να χαρεί το δώρο της ζωής;».

Αυτή και αν είναι ρητορική ερώτηση, που παραμένει αναπάντητη επί αιώνες.

Μόλις ξεπεράσει την απογοήτευση του προηγούμενου συλλογισμού και καθαρίσει ξανά, το μυαλό θα αναρωτηθεί επίσης, «πως γίνεται να διαμαρτυρόμαστε όσοι, έστω προς το παρόν, είμαστε υγιείς και ελεύθεροι;».

«Πώς γίνεται η τοξικότητα και η ανοησία τριγύρω, να νικά την όρεξη για πραγματική ζωή;».

«Πώς γίνεται η τοξικότητα και η ανοησία τριγύρω, να νικά την ανθρώπινη δημιουργία και να μην μας αφήνει να απολαύσουμε τους καρπούς της, την Τέχνη και το μεγαλείου του Ανθρώπου».

Στις στιγμές της πλήρους διαύγειας, τελικά θα θυμηθεί τη φράση από το «Avatar 2»:

«Happiness is simple».