Nostalgia does not suck

Λένε ότι η νοσταλγία είναι μια ψευδαίσθηση και οφείλεται στην ιδανική εικόνα που πλάθεις για μία κατάσταση στο παρελθόν.
Ισχύει τις περισσότερες φορές… Στην περίοδο που ζούμε όμως, αυτή η σοφή/κλισέ φράση καταρρίπτεται.

Και εξηγώ: τυχαίνει όντως οι άνθρωποι άνω των 30 ετών αυτή τη στιγμή, να έχουν ζήσει ασύγκριτα καλύτερη σχολική/εφηβική/νεανική ζωή σε σύγκριση με τη Gen Z και τη Gen A.

Γενικότερα όλο αυτό θα μπορούσε να συμπεριληφθεί σε μία φράση: «Ίδια προβλήματα τότε και τώρα, καλύτερη διάθεση τότε και χειρότερη τώρα».
Ενώ τα προβλήματα στον πλανήτη παρέμειναν ίδια (πόλεμοι, οικονομία κλπ.) τις τελευταίες δεκαετίες, η ψυχική υγεία έχει φθάσει στο ναδίρ και έχουν γεννηθεί δύο νέες πανδημίες, αυτή του άγχους (για τους καθημερινούς, κανονικούς ανθρώπους) και αυτή των ημίτρελων (δες τα social media και θα καταλάβεις αμέσως ποιοι από αυτούς ανήκουν σε αυτή την κατηγορία).

Λέγοντας ότι η νοσταλγία αυτή τη φορά δικαιολογείται, ας θυμηθούμε ωραία πράγματα και καταστάσεις που εξαλείφθηκαν σε λιγότερο από δύο δεκαετίες. Από που να πρωτοξεκινήσω.
Από τα περιοδικά, από τις εφημερίδες; Τότε που η πληροφορία είχε αξία και ήταν προϊόν δουλειάς; Από τη μουσική αληθινών καλλιτεχνών; Από τα νεανικά χρόνια που δεν ήταν αποστειρωμένα από κάθε είδους σχέση; Από τα ποδήλατα, τα μηχανάκια; Από τη μπάλα, τα επικά ματσάκια σε κάθε είδους γήπεδα; Από τους αθώους τσακωμούς; Από το ότι ως παιδιά δουλεύαμε και βγάζαμε άξια το χαρτζιλίκι; Από ταινίες όπως το Blade ή το American Pie;

Η λέξη «ζωάρα» που λέμε λαϊκά, είναι ο συνδυασμός όσων αναφέρθηκαν παραπάνω. Τι να πρωτοθυμηθούμε από αυτά τα ωραία χρόνια… Πιο ανέμελα τα πράγματα, δεν υπήρχε αυτή η σήψη ανάμεσά μας. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην Ελλάδα, το πρόβλημα είναι δυτικό και συστημικό, όχι ελληνικό.

Τί έγινε όμως και καταντήσαμε σε αυτό που ζούμε αυτή τη στιγμή; Δεν θα αναφερθώ στο σύστημα και την κοινωνικο-οικονομική δομή του, αλλά σε κάτι πολύ απλούστερο, σε δύο από τα φαινόμενα που το εκφράζουν: πολιτική ορθότητα και ανθρωποφαγία. Αυτά τα δύο πάνε και χέρι – χέρι. Αποτελούν συνέπεια του σκληρού νεοφιλελευθεριστικού συστήματος και γιγαντώθηκαν με τα social media και τους χρήσιμους ηλίθιους σε αυτά.

Θα ρωτήσει κάποιος, «αυτά δεν υπήρχαν και τότε;». Πολιτική ορθότητα, ευτυχώς όχι! Όπως είπε πολύ εύστοχα κι ένας ηθοποιός πριν λίγες ημέρες, η πολιτική ορθότητα είναι αντισηψία. Ανθρωποφαγία υπήρχε και τότε, αλλά όχι σε επίπεδα όπως τα τωρινά.

Είχαμε ευτυχώς την τύχη να ζήσουμε αυτή την ελευθερία πριν μπουν για τα καλά τα τελευταία 3-4 χρόνια τα δεσμά της πολιτικής ορθότητας και της ανθρωποφαγίας.
Για αυτόν τον λόγο μπορούμε να αλλάξουμε τη γνωστής φράση και να πούμε ότι, στην τρέχουσα εποχή, «Nostalgia does not suck»!