«Ελλάδα», χωρίς Ελλάδα

Με αφορμή αυτή την περήφανη ημέρα για τη χώρα, θυμάμαι ότι στα δύσκολα οι άνθρωποι ενώνονται.

Θυμάμαι ότι πολλοί από τους προγόνους μας, έδωσαν τη ζωή τους για τη δική μας ελευθερία, ευχόμενοι να ζήσουμε κι εμείς με αξιοπρέπεια, σε μία καλύτερη χώρα.

Μπορεί κάποιοι διαχρονικά -που λέει το ρητό- να ήθελαν να ψοφήσει ο γάιδαρος των διπλανών, ωστόσο όταν εν τέλει ψόφαγε, ακόμη και μια μερίδα αυτών των τοξικών, βοηθούσε.

Θυμάμαι μέσα στην οικονομική κρίση να δίνουν από τα ελάχιστα που είχαν σε αυτόν που είχε μεγαλύτερη ανάγκη, να μαζεύουν αγαθά και να οδηγούν μέχρι την Εύβοια για να στηρίξουν τους πυρόπληκτους, να προσφέρουν στον πρόσφυγα και μετανάστη που ήρθε από τον πόλεμο και τη φτώχεια, να μαγειρεύουν για τον γείτονα.
Θυμάμαι ακόμη μέσα στη μαυρίλα να μη φεύγει το κέφι, από τις Καγιέν που δεν θα πάρει ο Όλι Ρεν μέχρι τον καφέ ή το σουβλάκι με τα τελευταία 3 ευρώ στην τσέπη.
Θυμάμαι και ανθρώπους να προχωρούν και να συγχωρούν, δυνατοί, χωρίς να αφήσουν το μίσος και τον φθόνο να κατασπαράξει αυτούς και τους γύρω τους.

Αυτά χάσαμε ως σύγχρονη Ελλάδα, ειδικά από την πανδημία κι έπειτα. Γίναμε δηλαδή μια Ελλάδα, χωρίς να έχουμε ως κοινωνία αυτό που είναι στην πραγματικότητα η Ελλάδα. Ένα ποσοστό της κοινωνίας έχει αφήσει στην άκρη αυτό που λέμε ζωή και κοιτάει να διαλύσει τους διπλανούς, με όποιον πιθανό τρόπο.

Οι λόγοι, πολλοί.
Η παρακμή της Δύσης και η αμερικανοποίηση-βρετανοποίηση της Ευρώπης, το επιθετικό μοντέλο νεοφιλελευθερισμού, τα social media, η χειρότερη ηθικά κυβέρνηση που έχει δει αυτή η χώρα στη μεταπολίτευση, το ξεπούλημα της χώρας σε ξένους.

Η μαυρίλα αυτή έσπασε μόλις πρόσφατα. Ο κόσμος ενώθηκε για πρώτη φορά, άφησε στην άκρη τα παραπάνω και στήριξε, με την πλειοψηφία να θέλει όντως αλλαγή και μόνον ελάχιστους να προσπαθούν να καρπωθούν για λόγους πολιτικούς και αυτοπροβολής.
Στην υπόθεση των Τεμπών, μία ισχυρή πλειοψηφία είδε όλες τις παθογένειες αυτής της χώρας. Πρώτη αχτίδα φωτός μετά από 5 χρόνια.

Για να δούμε, ίσως η περηφάνεια και η δίψα για πραγματική ζωή, επιστρέφει.
Γιατί, εν τέλει, αυτή η χώρα ήταν περήφανη και δυνατή μέσα σε χιλιετίες ιστορίας, γεμίζοντας με ζωή τον πλανήτη, προσπερνώντας βάσανα και μαύρες σελίδες.