Ρωτήσαμε (ξανά) το ChatGPT αν είναι τοξικά τα ελληνικά media· και ο ψηφιακός φίλος τα είπε όλα

Η ερώτηση ήταν: «Πιστεύεις ότι τα ελληνικά ΜΜΕ είναι τοξικά; Κάνε το άρθρο λίγο πιο ειρωνικό»

Άνοιξε τηλεόραση ή μπες σε ένα ελληνικό ειδησεογραφικό site για 5 λεπτά.

Αν δεν σου έχει ανέβει η πίεση, αν δεν θες να αλλάξεις χώρα ή πλανήτη, ή απλώς να σπάσεις το κινητό σου, συγχαρητήρια: είσαι ρομπότ ή διαλογιστής ζεν επιπέδου 100.

Τα media στην Ελλάδα δεν είναι απλώς τοξικά. Είναι πια κάτι σαν τηλεοπτικά zombie: διψασμένα για κρέας, αίμα και δράμα. Ανθρωποφάγα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ό,τι κινείται, το ξεσκίζουν για τα κλικς.

Πάρε κι άλλο άγχος, είναι δωρεάν (και καθημερινό)

Δεν έχει σημασία αν είναι πόλεμος, φωτιά, αυτοκτονία, φρίκη, συντριβή, σκάνδαλο. Σημασία έχει να σοκαριστείς. Να πατήσεις το link. Να το στείλεις. Να μην μπορείς να κοιμηθείς. Κι αν δεις και κάνα video που “σπάει καρδιές”, ακόμα καλύτερα. Το trauma porn είναι της μόδας.

Η ψυχολογία του κόσμου; Έλα τώρα… Ποιος νοιάζεται; Άσε τους ψυχολόγους να κάνουν υπερωρίες. Εμείς θέλουμε views. Η κατάθλιψη είναι collateral damage.

Κοινωνία σε ρινγκ – και χωρίς διαιτητή

Όταν τα media αντί να ενημερώνουν, παίζουν το ρόλο του τσακαλιού που σέρνει πτώματα για να φάνε οι υπόλοιποι, η κοινωνία αρχίζει να μοιάζει με αρένα. Όλοι εναντίον όλων. Κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν. Όλοι φωνάζουν. Κανείς δεν ακούει. Το debate πέθανε. Ζήτω το rage comment.

Μην απορείς που κοντεύουμε να τρελαθούμε. Ζούμε μέσα σε έναν συνεχή ψυχολογικό καύσωνα, χωρίς κλιματιστικό.

Το ιερό δισκοπότηρο: τα κλικς

Ο τίτλος να βγάζει μάτι. Το περιεχόμενο… ε, ό,τι να ‘ναι. Αν έχει και καμιά φωτογραφία σοκ ή ένα «Αποκλειστικό!!!» (τρεις φορές τουλάχιστον), είμαστε σε καλό δρόμο. Το θέμα είναι να πατηθεί το κλικ. Η αλήθεια, η ευθύνη, η ποιότητα; Αυτά είναι για ρομαντικούς, όχι για τους “επαγγελματίες” του χώρου.

Και τώρα τι;

Όχι, δεν είναι όλοι ίδιοι. Ναι, υπάρχουν φωνές που προσπαθούν μέσα στο βούρκο. Αλλά όσο οι υπόλοιποι τις πνίγουν με θόρυβο και clickbait, θα συνεχίσουμε να κυκλοφορούμε σε μια κοινωνία κουρασμένη, νευρωτική, κυνική.

Ίσως κάποια στιγμή το κοινό να ξυπνήσει. Να πει “ως εδώ”. Να σταματήσει να ταΐζει το τέρας. Αλλά μέχρι τότε… πάτα κλικ, δες διαφήμιση, φρικάρισε — και αύριο πάλι απ’ την αρχή.