Κι εκεί που ο μπόμπιρας παίζει στο σαλόνι για να περνάει την ώρα του, παίρνει το τηλεκοντρόλ, ανοίγει καταλάθος την τηλεόραση και τυχαίνει να ακούσω κάτι που δεν με έκανε να θέλω να μετανιώσω τη στιγμή που γεννήθηκα με ακοή.
Μία εκπομπή για την επαρχία, για τα καθημερινά προβλήματα της περιφέρειας.
Έπειτα ένας κύριος να μιλά για το πως φθάνουν τα προϊόντα από το χωράφι στο ράφι.
Αργότερα, ένα αφιέρωμα στις παραδόσεις μίας περιοχής.
Μα ποιο κανάλι είναι αυτό; Α, η ΕΡΤ3, δεν έχει κίνητρο το κέρδος αντίστοιχων ιδιωτικών καναλιών.
Έτσι εξηγείται.
Δεν είχε ούτε καβγάδες, ούτε ριάλιτι με άτομα που επικοινωνούν μόνο με τσιρίδες και σπόντες. Κανένας δε φώναζε ότι έχει «αποκλειστικό» για κάτι που ειπώθηκε ήδη σε άλλα τρία πάνελ πριν μία ώρα. Κανείς δεν με προέτρεψε να «μείνω συντονισμένος για το σοκ που έρχεται».
Αντί γι’ αυτό, μείναμε συντονισμένοι στην ΕΡΤ3 γιατί ήταν αυτό που έπρεπε να είναι: Ήρεμο, ανθρώπινο.
Και το κυριότερο: Δεν ήταν καθόλου αυτή η ασύλληπτη, εμετική ανθρωποφαγία που έχει γίνει το καύσιμο των ΜΜΕ.
Αυτή η μανία να σκίζουν, να ξεσκονίζουν και να ξεγυμνώνουν όποιον είχε την ατυχία να βρεθεί στο επίκεντρο, είτε γιατί υπάρχει όντως λόγος είτε γιατί απλώς ο συγκεκριμένος άνθρωπος… υπάρχει.
Εύγε ΕΡΤ3, μακάρι να ξεφυτρώσουν αντίστοιχα κανάλια μήπως και αυτό το χάλι που λέγεται τηλεόραση (και το ίντερνετ είναι ακόμη χειρότερο…) γίνει και πάλι παρέα μας για καμιά ώρα τη μέρα…
Sickman GR 
Σχολιάστε