Βλέποντας από την άνεσή μου το μεγαλύτερο μακελειό της σύγχρονης ιστορίας

Παιδιά κομμάτια λίγα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.
Παιδιά μέσα στα αίματα λίγα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.

Μια γενοκτονία σε έναν λαό που βρίσκεται μεταξύ ενός κράτους – δολοφόνου και των τρομοκρατών.

Ένα βίντεο ξαφνικά μπροστά μου με ένα νεκρό παιδί ακρωτηριασμένο.
Στο επόμενο ένα μωράκι μέσα στα αίματα, βγαλμένο από τα χαλάσματα, με τρόμο και πόνο στα μάτια που δεν έχω ξαναδεί.

Εικόνες φρικτές που δεν μπορείς να αποφύγεις ή να αγνοήσεις αν έχεις ελάχιστα ανοικτά τα μάτια ή έστω ένα γραμμάριο ανθρωπιάς.
Εικόνες φρικτές που σε κάνουν να σκέφτεσαι «τί θα έκανα αν αυτό ήταν το δικό μου παιδί», «τί θα έκανα αν αυτό συνέβαινε σε εμάς».

Και η ζωή συνεχίζεται κανονικά.

Υποτακτικοί, αναίσθητοι και πιόνια σφίγγουν το χέρι του «Μπίμπι» ή ακόμη και να πανηγυρίζουν.
Τα ντιλς πάνω από όλα.

Η ανθρωπότητα σε ένα δεύτερο Μεσαίωνα αξιών.
Αξίες που δεν κερδίζονται ούτε με την τεχνολογία, ούτε με το κεφάλαιο.

Αναισθησία μέχρι (και αν) αυτές οι εικόνες να έρθουν στη γειτονιά σου.
Μέχρι τότε, παρακολουθούμε από την άνεσή μας.

Είχαμε την τύχη να μη γεννηθούμε στη Γάζα.

Η πιο ντροπιαστική εποχή για τον δυτικό πολιτισμό.