Η καθημερινότητα με πολλά «μπιπ» και η λογοκρισία ως σύμπτωμα μαλθακότητας

Άρθρο που μας έστειλε ένας αναγνώστης…

Βάζω τηλεόραση και ακούω κάθε δύο λεπτά μπιπ στο Κωνσταντίνου και Ελένης.
Ένα σίριαλ που παίχτηκε όταν μετρούσες πόσες εκατοντάδες είναι τα τσιγάρα στις σειρές και προσπαθούσες να βρεις ένα κενό από βρισιές πεντάλεπτο στην ΤιΒι.

Τώρα, σου κόβουν λέξεις όπως «βλάκας», «ηλίθιος» και «μαλάκας» σε ένα ρεσιτάλ αυτολογοκρισίας.

Βάζω Netflix και οι ταινίες είναι λες και βλέπω παιδική ταινία – παντού μία politically correct κουβερτούλα για να μη θιχτεί κανείς. Στο τέλος, προσβάλλεται μόνο η νοημοσύνη μας.

Αυτό δεν είναι ευαισθησία και κουλτούρα.
Είναι μια τεχνητή ευγένεια που υποκρύπτει ένα βαθύ φόβο – να μην ειπωθεί τίποτα που να μοιάζει αληθινό, να μη θυμώσει κανένας, να μην ιδρώσει κανενός το αυτί.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να «μπιπάρουμε» την ίδια την πραγματικότητα, για να μην την αντικρίσουμε.

Η λογοκρισία, με τη μορφή που παίρνει σήμερα, δεν είναι για προστασία. Είναι για συμμόρφωση.
Να μην παρεκκλίνεις από το «ευγενικό», το «στρογγυλεμένο», το «αποστειρωμένο». Να μη μιλήσεις σκληρά, ακόμα κι αν αυτό που βλέπεις είναι σκληρό.

Γίναμε μια ανθρωπότητα που συγχέει τη συμπόνια με την αδυναμία. Που νομίζει ότι η εξέλιξη σημαίνει να περπατάμε όλοι στις μύτες, μην τυχόν και πατήσουμε κάποιον στον κάλο της ψυχής του.
Η Δύση δεν προσπαθεί να φτιάξει καλύτερους ανθρώπους – προσπαθεί να φτιάξει ήσυχους ανθρώπους. Και οι ήσυχοι άνθρωποι δεν κάνουν φασαρία, δεν έχουν άποψη, δεν μιλάνε για ό,τι πονάει.
Mε τις τηλεοράσεις της, τα social της και τις lifestyle «προοδευτικές» νανουρίτσες της – σιγοντάρει αυτή τη μαλθακότητα.
Μας μαθαίνει να μη σηκώνουμε φωνή, να μη σηκώνουμε ανάστημα, να μη σηκώνουμε ούτε το φρύδι μας χωρίς έγκριση.

Πες με άξεστο, αλλά εγώ θέλω τηλεόραση που δεν φοβάται να πει «ηλίθιος» και θα δείχνει αφιλτράριστες «τοξικά αρρενωπές» ταινίες, όπως Blade, American Pie, Rush Hour και όλες αυτές που μας θυμίζουν ότι η ανθρωπότητα δεν ήταν πάντα τόσο «θιγμένη» όπως τώρα.