Αναμεταδίδω ένα άρθρο που έγραψα για έναν άλλον ιστότοπο… Οι σκηνές στα Σεπόλια και η γενικότερη συμπεριφορά που επέδειξε η Αστυνομία στις πορείες για το Πολυτεχνείο, με την πολιτική κάλυψη που ακολούθησε από την κυβέρνηση, αποτελούν εικόνα ΝΤΡΟΠΗΣ για μία ανεπτυγμένη χώρα. Εικόνες χούντας. Δεν είμαι υποστηρικτής του ΚΚΕ και ούτε κατά διάνοια ασπάζομαι την... Continue Reading →

Ας το παραδεχθούμε: όλοι έχουμε ανάγκη να αναγνωριστεί η αξία μας από την κοινωνία.Το να αναγνωριστεί κάποια στιγμή εις βάθος το έργο μας είναι ένας από τους λόγους που κάνουμε ό,τι κάνουμε, που προχωράμε, που προσπαθούμε, που συνεισφέρουμε. Χωρίς φυσικά αυτό αποκλείει το ότι πρέπει να τα βρούμε με τον εαυτό μας, να διορθώσουμε τα... Continue Reading →

Αποσπάσματα από το «Ευτυχία» (Τζόαν Ντάνκαν Όλιβερ, 1999), ένα από τα καλύτερα και πιο απλά βιβλία έχω διαβάσει… “Ο αρχηγός μίας χορευτικής μπάντας, ο οποίος πέθανε πρόσφατα σε ηλικία 97 ετών, συνήθιζε να λέει πως ανήκει στη «βιομηχανία της ευτυχίας»”. “Για χιλιάδες χρόνια, οι φιλόσοφοι συμφωνούν πως ο σκοπός της ζωής είναι να βρεις την... Continue Reading →

Άρθρο αναγνώστη... Με δεδομένο ότι κάποια στιγμή την ξεπερνάς, η περίοδος της κατάθλιψης σου προσφέρει πολύτιμα μαθήματα ζωής.Δεν θα κουράσω με τους ορισμούς, καθώς οι περισσότεροι ξέρουν αυτή τη φάση βαθιάς θλίψης αλλά και, ταυτόχρονα, αδιαφορίας. Όλοι οι μη αναίσθητοι άνθρωποι είναι πιθανό να περάσουν μία τέτοια περίοδο στη ζωή τους. Το καλύτερο είναι να... Continue Reading →

Είμαι ό,τι νιώθω, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.Έπρεπε να περάσουν κάτι λιγότερο από τρεις δεκαετίες ζωής για να το καταλάβω. Είμαι ό,τι νιώθω και αυτή η πραγματικότητα μπορεί να με απογειώσει ή να με καταστρέψει.Και προτιμώ πλέον μόνο το πρώτο. Όταν βυθίζομαι σε κατάθλιψη είμαι ο χειρότερος μέσα μου, ανεξάρτητα από το τί είμαι. Όταν είμαι... Continue Reading →

Άρθρο αναγνώστη... “Μην μιλάς για τα προβλήματά σου.Οι οκτώ στους δέκα αδιαφορούν και οι δύο στους δέκα χαίρονται που τα έχεις”. Μια φράση που έχω διαβάσει αρκετές φορές (στα αγγλικά) σε περιηγήσεις εντός του διαδικτύου. Δεν ξέρω από που προέρχεται, αλλά εμπεριέχει μια μεγάλη δόση αλήθειας, με δεδομένη την ατομικότητα της σύγχρονης (ή και όχι... Continue Reading →

Άρθρο αναγνώστη... Ξυπνάς ένα πρωί και νιώθεις ξαφνικά ξέγνοιαστος.Σαν να έφυγε ένα μεγάλο βάρος από μεσα σου.Και σκέφτεσαι ότι πρόκειται για ένα διάλειμμα από το σφίξιμο των τελευταίων μηνών. Αλλά αυτή τη φορά είναι διαφορετικά.Διότι το χαμόγελο συνοδεύει μια υγιής αδιαφορία.Το παράπονο και η οργή αρχίζουν να ξεθωριάζουν.Νιώθεις ευγνώμων που αναπνέεις και εύχεσαι όλοι να... Continue Reading →

Μιλώντας με μεγαλύτερους ηλικιακά ανθρώπους, τις περισσότερες φορές μαθαίνεις. Ειδικά στην περίπτωση που έχεις να κάνεις με αυτοδημιούργητους, έμπειρους και καλούς ανθρώπους, μαθαίνεις σίγουρα. Μου έρχονται στο μυαλό λίγοι για να είμαι ειλικρινής. Άνθρωποι που νοιάζονται να μάθουν κάτι τους νεότερους, με μια αξιοθαύμαστη πορεία ζωής. Εκ των συμβουλών που λαμβάνω λοιπόν από αυτούς τους... Continue Reading →

Ένα μήνυμα προς τα γελοία ελληνικά μέσα ενημέρωσης, που προσπαθούν να αγχώσουν όσο περισσότερο μπορούν τον μέσο πολίτη και να καλλιεργήσουν αυτήν την απέχθεια μεταξύ των λαών, σε μία προσπάθεια να κερδίσουν λίγα hits. Ο Αλβανός πρωθυπουργός Έντι Ράμα έδωσε μία συνέντευξη στο Mega λοιπόν. Συμφωνώ ή δεν συμφωνώ με τις πολιτικές του (για να... Continue Reading →

Με το πέρασμα των χρόνων συνειδητοποίησα μια πραγματικότητα που δεν είχα αντιληφθεί στο παρελθόν: οι χρόνιες ανθρώπινες σχέσεις διαλύονται τις περισσότερες φορές για λόγους κληρονομιάς περιουσιακών στοιχείων. Πριν αρχίσω τη hardcore αποτύπωση των εσώψυχών μου, να ξεκαθαρίσω πως δεν θεωρώ κάτι κακό το να περνά η περιουσία από χέρι σε χέρι. Το θεωρώ κάτι όμορφο... Continue Reading →

Χαίρομαι που για πρώτη ίσως φορά άκουσα στο ραδιόφωνο -γιατί στην τηλεόραση δεν παίζει να το δω- αυτό που μου έχουν πει άνθρωποι που ζουν στην Τουρκία και αυτό που συνειδητοποίησα όταν γνώρισα Τούρκους πολίτες. Όπως περιέγραφε η ανταποκρίτρια του RealFM στην Κωνσταντινούπολη, υπήρξε και υπάρχει ένα μεγάλο κύμα αντίδρασης -ίσως και από την πλειοψηφία-... Continue Reading →

Για μήνες έβλεπα άνευ λόγου μόνο σκοτάδι. Είχε έρθει η ώρα μετά από χρόνια εξωτερικής και εσωτερικής μάχης. Μέχρι που κατάλαβα ότι δεν υπήρχε λόγος. Ειλικρινά. Μέχρι που κατάλαβα ότι τον μύθο τον έφτιαξα εγώ ο ίδιος. Χωρίς λόγο, κυριολεκτικά. Μέχρι που βαρέθηκα να με νοιάζουν τα ασήμαντα και οι μετριότητες. Μέχρι που σταμάτησαν να... Continue Reading →