Ένα αστείο θέαμα

Εχθές κυκλοφόρησε πολύ στα social media μία φωτογραφία με ορισμένους που επιθυμούσαν να καταγράψουν μια πιθανή αυτοκτονία στην πλατεία Ομονοίας.

Όπως ήταν φυσιολογικό, πάρα πολλοί εξέφρασαν την οργή τους για την αναισθησία των προαναφερθέντων. Είναι λοιπόν δυνατόν κάποιοι να μένουν ασυγκίνητοι λίγες στιγμές πριν κάποιος πιθανότατα αφήσει την τελευταία του πνοή? Και όμως, φαίνεται πως ναι.

Η αλήθεια είναι πως ακούω παρόμοια καφριλίκια από συμπολίτες μας που και που, οι οποίοι δεν διανοούνται και δεν θέλουν και καταλάβουν την πολύ άσχημη ψυχική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ένας άνθρωπος που απειλεί να βάλει τέλος στη ζωή του. Άσχετα αν εν τέλει κάνει πράξη την απειλή του, η πρόθεσή του μαρτυρά μια απόγνωση, μια έσχατη προσπάθεια να προσελκύσει τους συμπολίτες να τον βοηθήσουν να ξεπεράσει τα προβλήματά του.

Από την άλλη, η “υποδοχή” αυτού του καλέσματος με γέλια, ειρωνεία και… προτροπή, μαρτυρά μια κοινωνία στην οποία επείγει η πλήρης αλλαγή κατεύθυνσης. Προσωπικά, εκτιμούσα ότι με την οικονομική κρίση οι πολίτες θα έρθουν πιο κοντά, όπως έγινε παραδείγματος χάριν στην Ισλανδία και την Ιρλανδία. Ωστόσο, όπως έχουμε πει και σε άλλα άρθρα, στην Ελλάδα υπάρχει, κυρίως, η κρίση αξιών. Η οικονομική κρίση αποξένωσε ακόμη περισσότερο τους Έλληνες, τους έστρεψε στην εσωστρέφεια, την πλήρη αδιαφορία και σε ιδεολογίες μίσους. “Κοίτα την πάρτη σου”. “Να μη σε νοιάζουν προβλήματα άλλων”. Δεν ξέρω πόσες φορές έχω ακούσει μεταξύ άλλων αυτές τις εκφράσεις.

Η στροφή των πολιτών στην αναισθησία φάνηκε και εχθές. Όταν έχεις επιλέξει μια πορεία αδιαφορίας και αναισθησίας για την κοινωνία που ζεις, ας έχεις τουλάχιστον τη στοιχειώδη παιδεία να σκεφτείς έστω και λίγα δευτερόλεπτα πώς μπορεί να νιώθει κάποιος άλλος. Πάλι καταλήξαμε στη λέξη-κλειδί, “παιδεία”. Μια έλλειψη παιδείας από την πλειοψηφία που οδηγεί σε μία άκρως τοξική νοοτροπία.

Ακόμη και αν ο άνδρας εχθές στο Σύνταγμα δεν είχε πρόθεση να πηδήξει, ίσως η αντιμετώπιση ορισμένων έφερνε αυτό το αποτέλεσμα. Ευτυχώς υπήρξε αίσιο τέλος.

Απευθυνόμενος, λοιπόν, σε όσους ουσιαστικά κοροϊδεύουν μια μερίδα ανθρώπων που κυριολεκτικά έφθασαν για κάποιους λόγους στην άκρη του γκρεμού, τους λέω μόνο αυτό: ποτέ μα ποτέ δεν ξέρεις τί σου επιφυλάσσει η ζωή στο μέλλον.